เรื่องมีอยู่ว่า เรากับเพื่อนบ้าน เป็นเพื่อนบ้านกันมาตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตายาย สังคมบ้านเราเป็นสังคมที่ค่อนข้างแบ่งแยกชนชั้นกันอย่างชัดเจน เช่น คนรวยจะคบแค่กับคนรวย จะเกรงอกเกรงใจ ทำดีให้กันแค่กับคนที่ฐานะเท่ากันเท่านั้นคะ

ซึ่งครอบครัวเราเป็นครอบครัวที่ค่อนข้างจนมากพอสมควร และ เป็นรรอบครัวที่แตกแยกในทุกๆเรื่อง เรียกง่ายๆคือ เป็นครอบครัวที่ไม่มีความสุข พ่อไปทาง แม่ไปทาง พี่ไปทาง น้องไปทาง ทำมาหากิน ก็พอแค่เลี้ยงปากเลี้ยงท้องเท่านั้น ไม่ได้มีเงินเก็บ และ ทุกคนเรียนจบ แค่ ป.6 ทำงานเป็นลูกจ้างไปวันๆ ทำให้ไม่รวยสักที

พออะไรๆเป็นแบบนี้ เพื่อนบ้านของเราจึงไม่มีความเกรงอกเกรงใจบ้านเราเลย เพื่อนบ้านฝั่งตรงข้ามที่มีลูกหลานเรียนสูงๆ เพราะพ่อแม่โกงกินคนอื่นส่งลูกเรียน เวลามีแขกมาหา ชอบจอดรถขวางประตูเข้าออกบ้านเรา ทั้งที่ข้างกำแพงที่ติดประตูทั้งฝั่งบ้านเขา และ บ้านเราว่างยาวตลอดแนว แต่พวกเขาไม่จอด มักมาจอดขวางทางเข้าออกบ้านเราประจำ พอไปบอกก็แสดงความไม่พอใจ และ ให้เหตุผลว่ามาพวกเขามาแป๊บเดียว ที่จอดขวางประตู เพราะเห็นว่าบ้านเรามีแค่มอไซค์ไม่มีรถยนต์ ไม่น่าจะเดือดร้อน เพราะมอไซค์ น่าจะเบียดออกได้ พอเราบอกข้างประตูว่างช่วยจอดข้างประตูได้ไหม ก็หาว่าเราไม่มีน้ำใจ และ หลังจากนั้นแสดงท่าทีหาเครื่องเรื่อยมา เวลาลูกหลานกลับมาจาก กทม. มักชอบมายืนกินขนม กินลูกชิ้น และ โยนขยะหน้าบ้านเรา  แม่เราบอกไม่อยากมีปัญหาเพราะบ้านเราไม่ได้มีเครือญาติเยอะแบบเขา ให้เราเก็บทิ้งเพื่อตัดปัญหา

และ มาต่อที่เพื่อนบ้านข้างซ้าย ที่มีฐานะเข้าขั้นร่ำรวย มีลูกหลานเป็นคนใหญ่คนโต มักชอบปลูกต้นไม้ชิดกำแพงบ้าน และ ปล่อยให้กิ่งไม้ลำเส้นเข้ามาในรั้วบ้านเราแบบยาวเป็นเมตร พอไปบอกจะตัดทิ้งก็มีปัญหา เลยต้องปล่อยให้ในเขตบ้านมีกิ่งไม้ข้ามมาเต็มไปหมด อยากจะไปตัดทิ้งก็กลัวปัญหาจะบานปลาย เพราะเพื่อนบ้านคนนี้ ค่อนข้างนิสัยไม่ดีดูถูกคนจนทุกประเภท และ เขาก็มีฐานะพอสมควร ขนาดลูกชายเขามีปัญหาทางประสาท อาละวาดสร้างความเดือดร้อนให้ชาวบ้านจนเป็นข่าว นักข่าวยังบิดเบือนข่าวแบบให้ไปในทางดีๆ มีเวลาปัญหาขึ้นโรงขึ้นศาล กับ คนระดับต่ำกว่าทุกทาง เพื่อนบ้านคนนี้ชนะทุกคดี ทำให้เราค่อนข้างทุกข์ใจพอสมควร เพราะครอบครัวเราไม่ได้มีลูกหลาน มีแต่ผู้หญิง กับ คนแก่ แถมเป็นแค่คนหาเช้ากินค่ำในระดับ ค่าแรงขั้นต่ำเท่านั้นเลยทำได้แค่ทำใจ ไม่พอใจแค่ในใจเท่านั้น

และ มีที่เพื่อนบ้านข้างขวา ในอดีตครอบครัวเราเคยช่วยเหลือพวกเขาตอนที่มีฐานะเท่ากัน ก็ช่วยมาตลอด  แต่พอพวกเขาได้ดีเพราะมีสามีฝรั่ง ก็ทำตัวแบ่งแยกชนชั้นทันที  หาเรื่องครอบครัวเราในหลายๆเรื่องเหมือนกัน เช่นเผาขยะจนไม้รั้วบ้านเรา เวลาเมาก็เคยอาละวาดด่าแม่เรา กินเหล้าเปิดเพลงดังๆ บางวันเอาปืนขึ้นมาเช็ดและเล็งมาทางบ้านเรา ก่อนหน้านี้เราไม่อยากมีปัญหาเลยฝืนคุยด้วย แต่เขายังคงทำตัวเหมือนเดิม เราเลยไม่คุยไม่อะไรด้วย ทำเฉยๆ พอเราทำแบบนี้ ก็เป็นเหตุให้เขาไม่พอใจทำใส่เรามากกว่าเดิม ทุกวันนี้เลยทำได้แค่ทุกข์ใจ และ ทำใจเท่านั้นคะ

  เพราะครอบครัวเราจะเป็นแค่ครอบครัวเล็กๆ คนในครอบครัวก็ออกแนวรักสันโดด ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เที่ยว แล้วนิสัยส่วนตัวของเราคือ ฝืนใจทำอะไรนานๆไม่ค่อยได้ เช่น ถ้าไม่ชอบใคร ก็จะแสดงออกเลยว่าไม่ชอบ ถ้าไม่ชอบก็จะไม่คุยไม่ยุ่ง เช่น เวลาทำงาน ก็ไม่ชอบให้ใครเอาเปรียบใครไม่ว่าตัวเอง หรือ ผู้อื่น ไม่ชอบอะไรที่ไม่ถูกต้อง ไม่เข้าข้างคนผิด ไม่ประจบประแจงใครเพื่อให้หน้าที่การงานเจริญ จะทำแต่ในสิ่งที่ถูกต้อง และ พอมีกิน ไม่เคยคิดอยากร่ำรวยอะไรเลย เราแค่อยากมีชีวิตที่มีกินมีใช้แบบไม่เดือดร้อน และ อยู่แบบสงบสุขโดยไม่ถูกใครเบียดเบียนในสิทธิของเราเท่านั้นพอ ซึ่งหาไม่ได้เลยในชีวิตนี้คะ ทำให้ตอนนี้ทุกข์กับทุกๆปัญหาคะ โดยเฉพาะปัญหาเพื่อนบ้านที่ไม่มีวันแก้ไขได้เลย ถ้าเรายังเป็นคนจนๆที่ไร้ตัวตนในสังคมคะ