คือ เราน้อยใจมากเลย เรานั่งร้องไห้3วันติดกันจนปวดหัวติดกัน3วันเหมือนกะน เรารู้สึกว่าจากเมื่อก่อนที่พ่อกับแม่เป็นเซฟโซนของเรา เป็นคนที่เรากล้าเล่าทุกอย่างให้พ่อกับแม่ฟังกลับกลายเป็นว่าเราไม่กล้าเล่าอะไรให้พ่อแม่ฟังอีกเลย  พี่เราจะเป็นคนที่ฉลาดแต่พี่เราขี้เกียจเรื่องเรียนเรื่องงานบ้านมากๆเลย แต่พี่ชายเราจะขยันเรื่องพวกงานช่าง ขับรถอะไรอย่างนี้ค่ะ แต่เราจะเป็นคนขยัน เลยได้เกรดเฉลี่ย ประมาณ 3.82-4.00 ไม่เคยตกจากนี้เลย ส่วนพี่เราที่ได้ไม่ถึง3.00ทุกเทอม แล้วพี่เราก็สูบบุหรี่ โกหกแม่ไปกับเพื่อนเพื่อขับรถ สูบบุหรี่ทั้งที่อายุยัง14 แม่เลยดูเหมือนว่าจะสนใจ ใส่ใจพี่มากกว่าเพราะพี่ด้อย แม่บอกว่าเราอ่ะ ทำดีแล้ว แต่พี่เราเกเร มันเลยเป็นจุดเริ่มต้นให้แม่รักพี่และแคร์พี่มากๆจนวันนั้น พี่เราสารภาพออกมาว่าไปสูบบุหรี่ แม่เลยพูดต่อหน้าเราเลยว่า เอาจริงๆนะ แม่ใส่ใจพี่มากกว่าน้องอีก คำนั้นทำให้เรายิ้มแทบทั้งน้ำตา  แล้วพอมาประมาณทีเรากำลังขึ้นม.2  เราเป็นคนทีรเวลาประจำเดือนมาจะขี้ร้องไห้อยู่แล้ว แต่เรื่แงนีมันทำให้เรารู้สึกโดดเดี่ยวไปอีก แม่เราอะไรๆก็พี่ๆๆๆ ทั้งที่เรา ล้างจาน กอกน้ำ เช็ดโต๊ะ ตากผ้า เก็บผ้า ตั้งใจเรียน แม่ไม่ค่อยจะเห็น แล้วพี่เราจะเป็นคนช่างพูดช่างจาและใส่ร้ายเราเก่งมากๆ หรือง่ายๆก็คือหัวหมอ ตอนนั้นเราพึ่งจัดโต๊ะเสร็จแล้วเราพึ่งมานั่ง พี่เราก็ด่าเราว่าทำไมไม่ทำอะไรเลย ทั้งที่เราพึ่งได้นั่ง แม่เราก็มาบอกว่าเราไม่ได้เรื่อง อย่าเอาแต่เรียนอย่างเดียว... เราเหวอไปเลย ทั้งที่เราก็ทำแทบจะทุกอย่าง พี่เราที่เอาแต่ใช้เรา มันก็ใส่ร้ายเราอย่างนู้นอย่างนี้ แม่เราก็เอาแต่ด่าเราเรื่องงานบ้านซ้ำไปซ้ำมา ทัเงที่ความจริงเราก็ทำ แบบนี้เรียกลำเอียงไหมคะ แล้วควรทำยังไงดี เราน้อยใจพ่อแม่แทบทุกวันเลยช่วงนี้ เรารู้สึกว่าเราเสียเซฟโซนของตัวเองไปแล้ว