พ่อกับแม่เราอายุห่างกัน12ปี เรากับน้องเป็นผู้หญิง
ตั้งแต่เกิดมาเราก็มีพ่อที่ มีบ้านเล่นบ้านน้อยมีลูกไปทั่ว
แต่เขารับผิดชอบลูกๆของเขา แล้วก็มาเอาตังแม่เราไปดูแลคนพวกนั้น
 
ทั้งที่งานการของเขา เงินเดือนก็พอๆกับแม่เรา ที่สำคัญเขาไม่เคยเอาเงินของเรามาเลี้ยงดูเราเลย ไม่เคยจ่ายค่าเล่าเรียน ไม่เคยจ่ายค่ากิน ไม่เคยซื้อเสื้อผ้าให้เรา
 
ตอนเราเด็กๆ เราจะเจอพ่อเดือนละครั้ง สองสามเดือนครั้ง เวลาว่างจากงานส่วนใหญ่เขาก็เที่ยวเล่นไปวันๆ
 
เขาจะทะเลาะกับแม่เรื่องบ้านเล็กบ้านน้อยบ่อยๆ มันทำให้เราเป็นคนปากไม่ดี
 
เวลาเขาโมโหอะไรก็จะมาทุบตีเรากับน้องเรา ทั้งที่ก็ยังไม่ได้ทำอะไรผิด 
 
เราก็เสียใจแต่ไม่ได้คิดอะไร จนวันหนึงเขาทุบตีเราหนักกว่าทุกที แม่ก็จะมาห้าม เขาผลักแม่ล้ม ขาฟาดเสาเตียง ขาแม่เลือด ช้ำ ทุกวันนี้ยังมีแผลเป็นอยู่เลย
 
ส่วนพวกป้าๆอาๆ พี่น้องเขาก็เข้าข้างเขา ป้าๆสอนเราให้ขโมยตังแม่ สอนเราว่าผู้ชายมีเมียหลายคนไม่ผิด เราโดนทุบตีมันเป็นเรื่องปกติ
 
ป้าบอกว่าแม่เราขี้เหนียว ไม่ยอมเอาตังให้พ่อ ไม่ทำหน้าที่เมีย ไม่ดูแลผัว บราๆๆๆๆ
 
//ไม่ใช้ว่าแม่ไม่ให้ แต่แม่มีเรากับน้องที่ต้องดูแล เงินเก็บของแม่บ่างส่วนพ่อก็เอาไปแล้ว ถ้าตอนนั้นแม่ยอมเป็นคนที่ดีในสายตาคนพวกนั้นเรากับน้องคงไม่ได้เรียน แม่คงเป็นหนี้ท่วมหัว //
 
จนมาวันหนึง บ้านน้อยเขาก็โทรมาก่อกวนแม่เรา บวกกับพ่อก็บอกจะหย่ากับแม่ตลอดเวลา
 
แม่เลยไปเช็ดที่ทะเบียน ก็พบว่าพ่อได้ จดทะเบียนและได้หย่าไปแล้วมากกว่า5ครั้ง
 
แม่เราแต่งงานตามประเภณี จดทะเบียนตามกฎหมาย ญาติผู้ใหญ่ของทั้ง2 ฝ่ายก็รู้กัน แต่ญาติฝั่งพ่อ ไม่เคยพูดอะไร ไม่บอกอะไรเลย เหมือนจงใจหลอกเอาเงินจากแม่อยู่แล้ว

พวกเมียเก่าๆของเขาก็คิดว่าแม่ แย่งเขามา แต่จริงๆแล้วเขามาหลอกแม่
 
เพื่อนๆเขาก็รู้ และเตือนแม่ แต่แม่คิดว่าเขาคงจะเปลี่ยงแปลงตัวเองได้ คืดว่าเขาจะหยุด //แม่คิดผิด//

#แรกๆเราแค่ไม่ชอบพ่อ แต่หลังๆมันหนักขึ้น คงเพราะเราเริ่มโต่ขึ้น ความรุ่นแรงก็มากขึ้น จนเราเกลียดพ่อ และไม่ค่อยกับเขา เราอยากให้แม่หย่ากับพ่อให้มันจบๆ #

พ่อทำแม่เจ็บช้ำใจมากมาย เราโดนป้าๆอาๆ หาว่าเป็นลูกอกตัญญู เพราะไม่ดูแลพ่อ มันตลกนะตอนนั้นเราอายุแค่15 จะเอาอะไรมาเลี้ยงดูพ่อแม่ 

แต่ถึงแบบนั้นเราก็ไม่คิดจะเลี้ยงดูพ่อ

หลังๆก็เกิดอุบัติเหตตอนทำงานบ่อยๆ จนหนักสุดเข้าโรงพยาบาล เพราะแขนหักมั่ง กระดูกขาร้าวมั่ง

แม่บอกให้พ่อหยุดเจ้าชู้ เพราะเวรกรรมมันมีจริง แต่พอพ่อหายเขาก็ยังทำตัวเจ้าชู้เหมือนเดิม

พ่อพยายามหย่ากับแม่ แต่ไม่สำเร็จ เพราะฝ่ายทะเบียนไม่ให้หย่า เขาบอกไปคุยกันดีๆ 

ผ่านไปปี 2ปี เขาก็โดนคดีที่เขาไม่ได้ทำ เขาถูกใส่ร้าย งานการที่ดีๆก็ไม่มีให้ทำแล้ว ยศถาบรรดาศักดิ์ที่เขาเอาไปอวดชาวบ้านก็ไม่มีให้อวดแล้ว #ตอนนั้นเขาอายุ 5กว่าๆจะ60ล้ะ แค่นี้ก็ไม่อะไรหลอก# เงินเก็บไม่มีหนี้ ท่วมหัว

น้องเราอยู่เป็น ก็เลยเป็นลูกรักเขา วันหนึงแม่บอกจะเอาเงินที่เคยให้ไปคืน แต่พ่อไม่มี แม่เลยให้พ่อโอนที่ให้น้องเรา พ่อก็โอนให้

ผ่านไปไม่กี่ปี พ่อจะเอาที่คืน คงเพราะบ้านเล็กไปพูดอะไรเข้า พ่อมาโวยวายจะให้แม่โอนคือ แต่ชื่อมันเป็นของน้องเรา และที่สำคัญ น้อกเรายังอายุไม่ถึง 18 เลย ตามกฎหมายต้อง อายุ20ปีถึงจะทำเรื่องโอนที่ดินได้

ตอนนั้นเราก็จะจบ ม.6แล้ว ค่าใช้จ่ายมันก็มากขึ้นแม่ก็เลย เปลี่ยนธุระกิจ ผลก็ออกมาดี มีรายได้มากขึ้น 

และเราก็ไม่ได้เรียนต่อมหาวิทยาลัย 1 ปี เราช่วงนั้นเรารู้สึกdownมากๆ ผิดใจกับเพื่อนตอนม.6 พ่อก็กลับมาอยู่บ้าน ทุกวัน ซึ่งเมื่อก่อนไม่เคยมาอยู่ เราผิดใจกับแม่เพราะพ่อ เราdownลง ทุกวันๆ

เราคิดว่าเราคงเข้าใกล้โรคซึมเศร้าแล้ว เราก็ไม่ได้คุยกับใคร ทุกคนที่รู้จักเรากับน้องก็ จะพูดว่าเราด้อยกว่า น้องเรียนดีกว่า 

เราเริ่มเหงา ช่วงม.ต้นก็เหงา แค่อยากมีคนคุยด้วยอยากมีเพื่อน พออยู่ม.ปลายความเหงาก็เปลี่ยนไป มันเหงามากขึ้น เหงาจนอยากหายไปจากโลก อยากตายให้มันจบๆ 

ทั้งคนรอบข้างจะได้ไม่ต้องมาว่า มากดดัน แม่จะได้ไม่ลำบากที่ต้องมาเลี้ยงเรา 

ตอนนี้เราเรียนมหาวิทยาลัยพร้องน้องเรา แม่ก็ดูมีความสุขดี

แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเรากับพ่อก็ยังห่างกันอยู่ดี เราไม่คิดจะลืมเรื่องเก่าๆ 

สุดท้ายนี้เราก็ไม่เคยไปหาหมอจิตเวชเลย เรารู้สภาพตัวเรา และจะไม่ทิ้งแม่กับน้องเรา เราจะอยู่ทำให้คนที่ว่าเราไร้ค่า ขัดใจต่อไป 

ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้ เราคิดว่าสังคมมันไม่ได้แอนตี้ผู้ชายเจ้าชู้ สังคมโทษแต่ผู้หญิง ไม่เคยโทษผู้ชาย