ช่วงชีวิต    นักเขียน      ช่างสั้นนัก
เหมือนไม้หลัก  ปักในเลน  ที่หลอมเหลว
ปลายแหลมทิ่ม  ลงไป    เพียงคืบเดียว
ลมแรงเกี้ยว    น้ำเซาะกัด  สะบัดเอน

แต่ปลายไม้     มีธงแดง   ผูกติดแน่น
ไม่คลอนแคลน  แม้ไม้ล้ม จมโคลนเหลว
น้ำซัดสาด     เลนทับถม   สีซีดเซียว
หากเนื้อผ้า  ยังแน่นเหนียว  อยู่เช่นเดิม

เปรียบตัวตน   คนเขียน     ดั่งหลักไม้
คงสักวัน     ถึงที่ตาย      อย่าได้เหิม
ทิ้งสังขาร    กลับสู่ดิน      สิ้นต่อเติม  
จักมีเพิ่ม     ก็เพียงแค่       เถ้าธุรี

ด้วยผืนธง      ที่ใช้ใจ     ถักทอแน่น
ดั่งสิ่งแทน     งานประพันธ์ มั่นศักดิ์ศรี
แม้ตัวตาย     มลายชีพ     สิ้นชีวี
นามปากกา    งานกวี      อยู่ชั่วกาลฯ

ขอสรรเสริญนักเขียนและกวีทุกท่านนะครับ
(จากใจนักอยากเขียนผู้นี้)

คำว่า นักอยากเขียน ผมได้รับเอาคำนี้มาจากนักเขียนท่านหนึ่ง ซึ่งคอยให้คำแนะนำผมในหลายๆเรื่องเกี่ยวกับงานเขียน
ผมจึงใคร่กราบขอบพระคุณท่านอีกครั้งไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะครับ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ผมติดตามอ่านงานเขียนของท่านอยู่นะครับ แม้มันจะจั๊กกะเดียมหัวใจอยู่บ้าง