ยกตัวอย่างหนังเรื่อง cast away ทอม แฮ้งค์ ทำให้คนดูเชื่อได้ว่า เขาติดเกาะจริงๆ
ตอนแรก คิดว่า การโอเวอร์แอค คือจุดสำคัญที่ทำให้หนังไม่สมจริง แต่พอมานึกดู ไม่น่าใช่
อย่าง อีเรียมซิ่ง เบลล่า โอเวอร์แอคสุดๆ แต่ดูแล้วปรากฏว่า คนดูเชื่อว่า เบลล่า เป็นอีเรียมเฉยเลย
หรือในเรื่อง พี่มากพระโขนง ซึ่งเนื้อเรื่องก็รู้ๆกันอยู่ว่าเว่อร์มาก แต่ปรากฏว่า นางเอกสามารถทำให้คนดูเชื่อว่า เธอคือแม่นากจริง (ส่วนนักแสดงคนอื่นทำไม่ได้ แต่แม่นากสามารถแบกหนังได้ทั้งเรื่อง )
ในขณะที่ ไบค์แมน ศักกรินทร์ ตูดหมึก ทุกคนในเรื่องไม่สามารถทำให้คนดูเชื่อว่า เขาอยู่ในเหตุการณ์นั้นจริง ต่างจากเหมยลี่ ในรถไฟฟ้ามาหานะเธอ ที่ทำให้คนดูเชื่อว่า เธอคือผู้โดยสารรถไฟฟ้าจริง
อีกเรื่องที่นักแสดงทุกคนสามารถแสดงบทบาทได้สมจริงมากจนเชื่อเลย คือ ละครบุพเพสันนิวาส
หนังของ GDH ยุคก่อน คนดูเหมือนหลุดเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์ที่ภาพยนตร์นั้นสร้างขึ้น ไม่ว่า เรื่องเพื่อนสนิท แฟนฉัน รถไฟฟ้ามาหานะเธอ ฉลาดเกมโกง ฯลฯ
แต่หลังจากนั้น ความสามารถนี้กลับลดหายลงไปเรื่อยๆในหนังเรื่องต่อๆมาเช่น ฝากไว้ในกายเธอ น้องพี่ที่รัก เฟรนโซน อ้ายคนหล่อลวง
จุดนี้เป็นจุดสำคัญมาก ในการสร้างภาพยนตร์ น่าจะมาวิเคราะห์กันว่าเพราะอะไร
ส่วนตัวของเสนอ 1. สายตา เพราะดวงตาคือหน้าต่างของดวงใจ ถ้านักแสดงสามารถแสดงออกทางสายตาได้ตามความรู้สึกของบทบาทในภาพยนตร์ จะทำให้คนดูเชื่อ
2. น้ำเสียง เพราะ คนทั่วไปจะสามารถแยกจากน้ำเสียงได้ว่า คนนี้พูดจริง หรือแกล้งพูด
3. รูปร่าง หน้าตา ที่สอดคล้องกับบทบาท (อย่างเรื่อง cast away ทอมแฮ้งค์ ยอมอดอาหารถึงหกเดือน เพื่อทำให้ผอมกระหร่อง เหมือนติดเกาะจริงๆ )
ลองมาวิเคราะห์กันว่า แสดงอย่างไร ถึงจะให้คนดูเชื่อว่า นักแสดงเป็นคนที่มีตัวตนในบทบาทนั้นจริงๆ
ตอนแรก คิดว่า การโอเวอร์แอค คือจุดสำคัญที่ทำให้หนังไม่สมจริง แต่พอมานึกดู ไม่น่าใช่
อย่าง อีเรียมซิ่ง เบลล่า โอเวอร์แอคสุดๆ แต่ดูแล้วปรากฏว่า คนดูเชื่อว่า เบลล่า เป็นอีเรียมเฉยเลย
หรือในเรื่อง พี่มากพระโขนง ซึ่งเนื้อเรื่องก็รู้ๆกันอยู่ว่าเว่อร์มาก แต่ปรากฏว่า นางเอกสามารถทำให้คนดูเชื่อว่า เธอคือแม่นากจริง (ส่วนนักแสดงคนอื่นทำไม่ได้ แต่แม่นากสามารถแบกหนังได้ทั้งเรื่อง )
ในขณะที่ ไบค์แมน ศักกรินทร์ ตูดหมึก ทุกคนในเรื่องไม่สามารถทำให้คนดูเชื่อว่า เขาอยู่ในเหตุการณ์นั้นจริง ต่างจากเหมยลี่ ในรถไฟฟ้ามาหานะเธอ ที่ทำให้คนดูเชื่อว่า เธอคือผู้โดยสารรถไฟฟ้าจริง
อีกเรื่องที่นักแสดงทุกคนสามารถแสดงบทบาทได้สมจริงมากจนเชื่อเลย คือ ละครบุพเพสันนิวาส
หนังของ GDH ยุคก่อน คนดูเหมือนหลุดเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์ที่ภาพยนตร์นั้นสร้างขึ้น ไม่ว่า เรื่องเพื่อนสนิท แฟนฉัน รถไฟฟ้ามาหานะเธอ ฉลาดเกมโกง ฯลฯ
แต่หลังจากนั้น ความสามารถนี้กลับลดหายลงไปเรื่อยๆในหนังเรื่องต่อๆมาเช่น ฝากไว้ในกายเธอ น้องพี่ที่รัก เฟรนโซน อ้ายคนหล่อลวง
จุดนี้เป็นจุดสำคัญมาก ในการสร้างภาพยนตร์ น่าจะมาวิเคราะห์กันว่าเพราะอะไร
ส่วนตัวของเสนอ 1. สายตา เพราะดวงตาคือหน้าต่างของดวงใจ ถ้านักแสดงสามารถแสดงออกทางสายตาได้ตามความรู้สึกของบทบาทในภาพยนตร์ จะทำให้คนดูเชื่อ
2. น้ำเสียง เพราะ คนทั่วไปจะสามารถแยกจากน้ำเสียงได้ว่า คนนี้พูดจริง หรือแกล้งพูด
3. รูปร่าง หน้าตา ที่สอดคล้องกับบทบาท (อย่างเรื่อง cast away ทอมแฮ้งค์ ยอมอดอาหารถึงหกเดือน เพื่อทำให้ผอมกระหร่อง เหมือนติดเกาะจริงๆ )