เราคุยกับผู้ชายคนหนึ่งอยู่กำลังเข้าเดือนที่4 เมื่อวานเป็นวันปัจฉิมนิเทศที่โรงเรียน เขาได้เอาของขวัญมาแสดงความยินดีด้วยแล้วบอกว่าตั้งใจทำเองกับมือ เราก็รับไว้พอเสร็จพิธีต่างๆก็กลับบ้านมาเปิดดูว่าเขาทำอะไรให้ มีตุ๊กตาเล็ก1ตัวและขวดโหลแก้วมีกระดาษโน๊ตเล็กๆเก่าๆ5ใบเขียนข้อความม้วนใส่ไว้และมีลูกอมที่ไม่เต็มขวด ตอนแรกก็เอ๊ะใจนิดๆตั้งแต่ขวดโหลแล้วแหละ ทำไมมันดูเก่าจังมีฝุ่นเกาะ ก็คิดอีกแง่ว่าคงซื้อมาจากร้านที่เก็บไว้นานไม่ค่อยมีคนซื้อละมั้ง พอเปิดอ่านข้อความ  ก็รู้เลยว่าไม่ใช่ตัวหนังสือเขา
และ มีอยู่ข้อหนึ่งที่ทำให้มั่นใจเลยว่าเขาไม่ได้เขียนเองก็คำว่า (ขอบคุณที่คอยง้อมาตลอดทั้งๆที่ไม่ผิด) ประเด็นคือเราไม่เคยง้อเขาเลย ตั้งแต่คุยกันมาคำขอโทษเราแทบจะไม่พูด ขนาดเราเป็นคนผิดก็มีแต่เขาที่เป็นฝ่ายง้อและยอมตลอด แล้วพอเราไปกินลูกอมก็รู้ว่าลูกอมนี้มันนานแล้วเพราะมันเหนียวติดห่อ ยี่ห้อเดียวกับที่เพื่อนเอาให้แต่ของเพื่อนไม่เหนียว

เรารู้สึกไม่โอเค เราไม่อยากจะรับไว้ด้วยซ้ำ อยากจะพูดแต่ไม่รู้จะพูดยังไงให้เขาไม่รู้สึกแย่เพราะเขาดูเต็มใจเอามาให้มากๆ