เรื่องมีอยู่ว่า ผมคบกับแฟนมาได้ประมาณ 4 ปี แต่ประมาณ 2 ปี ก่อน ได้รู้จักกับ ผช. อีกคนนึงซึ่ง ผมมองออกว่าเค้าก็ชอบแฟนผม แต่ตอนนั้นเค้าไม่ได้เคยคิดแสดงออกเลยว่ารัก ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะตั้งแต่ตอนนั้นมา เค้าก็คือเพื่อนที่สนิทคนนึงเลย นิสัยของเค้าเหมือนกันกับผมมาก จนผมคิดว่าเป็นแฝดที่แยกกันตอนเกิดรึเปล่า ล่าสุดมาปัจจุบัน แฟนผมคุยกับเค้าแบบเพื่อนมาตลอด แล้วเค้าเกิดหลุดปากบอกแฟนว่าชอบออกไป ตอนนี้แฟนผมเลยสับสนกับใจตัวเองเพราะผมไม่ค่อยมีเวลาให้แฟนด้วย ผช.คนนี้มักจะเป็นเพื่อนเล่นคุยด้วยอยู่บ่อยๆ แถมยังมีปัญหาเรื่องครอบครัวผมไม่ได้มองแฟนผมเป็นคนในครอบครัวทั้งๆที่เธอก็เปลี่ยนตัวเองมาเยอะมากๆ เธอมาบอกกับผมตรงๆว่า รู้สึกเหนื่อย แล้วก็สับสนเพราะคิดว่าตัวเองเริ่มชอบ ผช. คนนั้นด้วยเหมือนกัน เธอบอกผมว่าอาจจะแค่เพราะ ผช. คนนั้นมีนิสัยเหมือนผมก็ได้ 
ผม กับ ผช. คนนั้นจึงคุยกันตรงๆ พวกเราไม่ได้เกลียดกันและไม่ได้รู้สึกแย่ต่อกัน และเค้าไม่เคยคิดจีบหรือแย่งแฟนผมเลย เค้ามองแฟนผมเป็นเพื่อน และ แฟนของเพื่อน เท่านั้น และครั้งนั้นหลุดปากไปแบบจริงๆเพราะเผลอล้วนๆ(เพื่อนคนนี้ซื่อจริงๆครับยืนยัน) ส่วนตัวผมเองผมไม่อยากให้เธอต้องมาเจ็บกับครอบครัวผมต่อ ผมรักแฟนผมมากแต่ 4 ปีมาก็ยังจัดการเรื่องครอบครัวไม่ได้ ผมเป็นคนขอให้แฟนรอผมหน่อยมาตลอด ครั้งนี้ผมมองว่ามันขีดจำกัดของเธอแล้วจริงๆ 
ผมเลยอยากให้เธอได้ลองดูด้วยตัวเองว่าเพื่อนคนนี้เป็นคนยังไง เธอจะได้รู้ใจตัวเอง ผมตั้งโจทย์ให้เธอลองเดทกับเพื่อนคนนี้ดูมั้ย แล้วให้เธอลองเลือกดูเลยว่าใจไปทางไหน แต่ผมยืนยันกับเธอไว้ว่าไม่ว่าเธอจะเลือกใคร ทั้งผมและ ผช.คนนั้น จะเป็นเหมือนเดิม จะคอยอยู่ช่วย หรืออยู่ข้างๆเหมือนเดิม
   อาจจะเหมือนกับ ผมและ ผช. คนนั้นยอมรับกันและกันก็ได้ แต่ผมกับเค้าตอนคุยกันเรามองเรื่องเดียวกันครับนั้นคือ ขอแค่ให้ เธอมีความสุข ก็พอ

   ปล. แฟนรักผมอยู่เหมือนเดิมอาจจะแค่สับสน
   ผมก็รักเค้ามากแต่ผมเสียความมั่นใจเพราะที่บ้าน
   เพื่อนคนนั่นก็ไม่เคยคิดหวังด้วยซ้ำ(เวลาคุยไม่เคยคุยแบบจีบเลย)

ผมอยากฟังความเห็นของทุกๆคนดูหน่ะครับ แฟนผมบอกว่า ผมกับเพื่อน ค่อนข้างแปลกคน เป็นทั่วไปไม่มีใครยอมรับได้นะเรื่องแบบนี้น่ะ (😅
มันแปลกหรอครับ)