สวัสดีคับ กระทู้นี้ผมอยากมาระบาย ผมกับแฟนคบกันมาจะ4ปีแล้ว แรกๆก็ดีคับ แต่ช่วงหลังๆเค้าทำงานผมเข้าใจ แต่เวลาว่างเค้าไม่เคยที่จะทักมาหา ทักมาถามกัน ผมทักไปหาก็กว่าจะตอบกลับเปนชม.อะผมเข้าใจว่าทำงาน ไม่ได้ต้องการให้มาคุยตลอด เปนแฟนกันอย่างน้อยก็ตอบกันบ้าง ไปไหนมาไหนก็ไม่เคยบอก ดคเาย้อนมาว่า จำเปนจะต้องรายงานทุกเรื่องหรอ เปนแค่แฟน ดข้าใจนะเปนแค่แฟน แต่คนเปนแฟนกันมันควรทำให้สบายใจกันไม่ใช่หรอ ผมจะทำอะไรจะไปไหนผมบอกเค้าตลอด คบกันมาผมโกรธไม่ได้งอนไม่ได้ เพราะไม่เคยง้อ ผมต้องคอยง้อต้องคอยขอโทดอยู่ตลอดผมเหนื่อยนะที่วิ่งตามยุฝ่ายเดียว แล้วชอบใช้คำพูดกับผมแรงๆตลอดเวลาทะเลาะกันไม่เคยรักษาน้ำใจผมเลย บ้านอยู่ห่างกันค่อยข้างไกล ผมขับรถไปหาทุกครั้งที่ว่างฟรือมีโอกาส ไปรับที่มหาลัยกลับบ้านทั้งที่ผมทำงานกว่าจะเสดก็เหนื่อย แต่อยากเจอเค้าวันดีเค้าก็ดีไป เค้าเห็นเพื่อนสำคัญเสมอ แต่เค้าเคยเหนผมสำคัญบ้างมั้ย มีอะไรผมช่วยเหลือเค้าทุกอย่างแต่พอมีเรื่องผมต้องมาฟังคำพูดที่ทำร้ายจิตรใจผมซ้ำๆ ผมก็เปนคนมีความรุ้สึก แล้วล่าสุดนอนคุยโทสับกันอยู่ดีๆ บอกเพื่อนจะโทรกลุ่มมาคุยกัน บอกจะโทกลับมาหานะ ผมก็รอ เปนชม.ทักไปก็แล้ว จะโทรไปผมก็เกรงใจกลัวจะคุยงานก็รอ สุดท้ายนอนหลับแล้วพอผมโทติดบอกลืม ผมอยากรุ้ว่าคนเปนแฟนกันมันต้องละเลยกันขนาดไหนถึงลืมว่าบอกแฟนให้รอแล้วมีคนรออยู่ พอผมโทไปขอโทษผมซักคำไม่มี มาบอกน่าลำคานว่า แค่นี้เองนิดๆหน่อยๆมันจะอะไรนักหนาวะ ผมนั่งรอเค้าเปนชม.ถ้าทักมาบอกกันดีๆผมจะไม่ว่าเลย ความผิดผมมั้ยแล้วมาบอกผมน่าลำคาน คือไม่เคยสนใจกูเลย ผมเปนคนแคร์ความรุ้สึกคนแต่ทำไมต้องโดนทำร้ายความรุ้สึกซะเอง ผมควรเอายังไงต่อดีคับ ไปต่อหรือพอแค่นี้ เสียดายเวลาที่ยุด้วยกันมาเราไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันบ้านเราค่อนข้างไกลกัน ผมอายุ25แฟนผมอายุ21 ขอบคุณที่มีคนสละเวลามาอ่านกระทู้ของผมนะคับ