ใครมีครอบครัวเหมือนเรามั้ง
เรื่องมีอยู่ว่า เราเคยบอกอยากไปเรียนต่อม.ปลายที่นั้น ครอบครัวก็ห้าม เราก็โอเค เรียนต่อที่เดิม พอเตรียมจะเข้ามหาลัยพ่อเราบอกว่าเข้าไหนยังไงก็ได้ แต่แม่เราบอกว่าที่ไหนก็ได้ที่ใกล้บ้าน คือแบบนอกจังหวัดก็ไม่ได้ ใจเราอยากไปเรียนที่ที่เราสามารถเห็นอนาคตได้เป็นรูปเป็นร่างว่าจบไปที่นู่นที่นั้นได้ แต่ก็มาจบที่ต้องเรียนใกล้บ้าน ด้วยความที่เราเป็นเด็กชม. เราก็มีที่เรียนไม่เยอะแถมปีที่เราต้องเข้ามหาลัยคนก็เยอะ ไม่พอต้องสู้กับต่างจังหวัดที่เขาอยากเปลี่ยนที่ สุดท้านเราก็ติดที่หนึ่ง ไม่เชิงใกล้แต่ก็สามารถไปมาง่ายอยู่ เราอยากได้โน้ตบุ๊กตั้งแต่ม.4 พึ่งมาได้ตอนปี1เทอม2 เราอยากอยู่หอเพราะจะได้ไปเรียนหรือทำกิจกรรมได้สะดวกไม่ต้องขึ้นรถหรือให้พ่อหรือแม่ไปส่ง ไม่ใช่ว่าเราอาย แต่เรากลัวเขาบ่น มาทำไมเร็ว คนอื่นยังไม่เห็นมีใครมาเลย ด้วยความที่ว่าบ้านเราก็อยู่ไกลใช้เวลามามหาลัยประมาณ1ชั่วโมง เราจะใช้รถจักรยานยนต์ต้องรอแม่ใช้เสร็จก่อน หรือต้องบอกว่าจะไปไหน ตอนม.ปลายเป็นอะไรที่อึดอัดที่สุด เราอยากไปเที่ยวกับเพื่อนไปดูหนังกับเพื่อน ไม่เคยมีเลย เรียนเสร็จก็กลับ เพื่อนถามไปด้วยกันไหม เราก็ไปไม่ได้เพราะแม่ไม่ให้ไป เราก็บอกไปว่าไม่มีเงิน เรากับเพื่อนนัดจะไปเที่ยวงานด้วยกันสุดท้ายเราต้องโทรไปขอโทษว่าเราไปไม่ได้บอกว่าไม่มีเงิน เราพยายามจะไปเที่ยวกับเพื่อนตอนสมัยเรียนม.ปลายหลายครั้งมาก แต่สุดท้ายเราต้องบอกขอโทษ เราไม่มีเงิน กว่าเราจะได้ไปเที่ยวกับเพื่อน ก็ตอนประมาณม.5 แล้วก็ไปแค่กินหมูกะทะกับไปงานคอสเขาจัดหลายครั้งต่อปีแต่เรานับได้ว่าเราไปแค่งานเดียวตอนม.3 หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรน่าจดจำเลย ไม่ได้ไปไหนเพราะไม่มีเงิน จนเราอคติกับคำว่าเราจนเราเลยไปไหนทำอะไรไม่ได้ เราท้อมากๆช่วงม.ปลาย เราเคยคิดฆ่าตัวตายหลายครั้งเอามากๆ เราเหมือนเป็นโรคซึมเศร้า พี่สาวเรากลับมาบ้านเหมือนพี่สาวเราจะดูออกแล้วถามว่าเรายังโอเคไหม เราก็ตอบๆให้พี่สะบายใจ เรารักพี่สาวมาก หลังจากนั้นแม่เราก็พยายามพูดกับเรามากขึ้น แต่ก็มักจะด่าเรื่องเกรดเป็นประจำ
.
เมื่อประมาณวันศุกร์ที่ผ่านมา แม่มาบอกว่ายายอยากให้เราอยู่ทำงานที่บ้าน ยายจะให้ค่าจ้างวันละ400 เราบอกเลยเราไม่เอา จ้างวันละ400 แต่เหมือนติดคุกไปไหนหรือทำอะไรที่เราอยากทำก็ทำไม่ได้ ถ้ายายตายก่อนแล้วเราจะทำมาหากินอะไรละ อยากให้เราอยู่ไม่ให้แม่เหงา แล้วถ้าทุกคนตายหมดเราจะทำอะไรได้ งานแถวบ้านก็ไม่ค่อยรับคน เราก็มีมือมีตีนเหมือนกันนะ ทำไมเราต้องหยุดอยู่กับที่ด้วย
ใครมีครอบครัวที่ไม่ให้ไปเรียนหรือทำงานไกลบ้านเหมือนเรามั้ง
เรื่องมีอยู่ว่า เราเคยบอกอยากไปเรียนต่อม.ปลายที่นั้น ครอบครัวก็ห้าม เราก็โอเค เรียนต่อที่เดิม พอเตรียมจะเข้ามหาลัยพ่อเราบอกว่าเข้าไหนยังไงก็ได้ แต่แม่เราบอกว่าที่ไหนก็ได้ที่ใกล้บ้าน คือแบบนอกจังหวัดก็ไม่ได้ ใจเราอยากไปเรียนที่ที่เราสามารถเห็นอนาคตได้เป็นรูปเป็นร่างว่าจบไปที่นู่นที่นั้นได้ แต่ก็มาจบที่ต้องเรียนใกล้บ้าน ด้วยความที่เราเป็นเด็กชม. เราก็มีที่เรียนไม่เยอะแถมปีที่เราต้องเข้ามหาลัยคนก็เยอะ ไม่พอต้องสู้กับต่างจังหวัดที่เขาอยากเปลี่ยนที่ สุดท้านเราก็ติดที่หนึ่ง ไม่เชิงใกล้แต่ก็สามารถไปมาง่ายอยู่ เราอยากได้โน้ตบุ๊กตั้งแต่ม.4 พึ่งมาได้ตอนปี1เทอม2 เราอยากอยู่หอเพราะจะได้ไปเรียนหรือทำกิจกรรมได้สะดวกไม่ต้องขึ้นรถหรือให้พ่อหรือแม่ไปส่ง ไม่ใช่ว่าเราอาย แต่เรากลัวเขาบ่น มาทำไมเร็ว คนอื่นยังไม่เห็นมีใครมาเลย ด้วยความที่ว่าบ้านเราก็อยู่ไกลใช้เวลามามหาลัยประมาณ1ชั่วโมง เราจะใช้รถจักรยานยนต์ต้องรอแม่ใช้เสร็จก่อน หรือต้องบอกว่าจะไปไหน ตอนม.ปลายเป็นอะไรที่อึดอัดที่สุด เราอยากไปเที่ยวกับเพื่อนไปดูหนังกับเพื่อน ไม่เคยมีเลย เรียนเสร็จก็กลับ เพื่อนถามไปด้วยกันไหม เราก็ไปไม่ได้เพราะแม่ไม่ให้ไป เราก็บอกไปว่าไม่มีเงิน เรากับเพื่อนนัดจะไปเที่ยวงานด้วยกันสุดท้ายเราต้องโทรไปขอโทษว่าเราไปไม่ได้บอกว่าไม่มีเงิน เราพยายามจะไปเที่ยวกับเพื่อนตอนสมัยเรียนม.ปลายหลายครั้งมาก แต่สุดท้ายเราต้องบอกขอโทษ เราไม่มีเงิน กว่าเราจะได้ไปเที่ยวกับเพื่อน ก็ตอนประมาณม.5 แล้วก็ไปแค่กินหมูกะทะกับไปงานคอสเขาจัดหลายครั้งต่อปีแต่เรานับได้ว่าเราไปแค่งานเดียวตอนม.3 หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรน่าจดจำเลย ไม่ได้ไปไหนเพราะไม่มีเงิน จนเราอคติกับคำว่าเราจนเราเลยไปไหนทำอะไรไม่ได้ เราท้อมากๆช่วงม.ปลาย เราเคยคิดฆ่าตัวตายหลายครั้งเอามากๆ เราเหมือนเป็นโรคซึมเศร้า พี่สาวเรากลับมาบ้านเหมือนพี่สาวเราจะดูออกแล้วถามว่าเรายังโอเคไหม เราก็ตอบๆให้พี่สะบายใจ เรารักพี่สาวมาก หลังจากนั้นแม่เราก็พยายามพูดกับเรามากขึ้น แต่ก็มักจะด่าเรื่องเกรดเป็นประจำ
.
เมื่อประมาณวันศุกร์ที่ผ่านมา แม่มาบอกว่ายายอยากให้เราอยู่ทำงานที่บ้าน ยายจะให้ค่าจ้างวันละ400 เราบอกเลยเราไม่เอา จ้างวันละ400 แต่เหมือนติดคุกไปไหนหรือทำอะไรที่เราอยากทำก็ทำไม่ได้ ถ้ายายตายก่อนแล้วเราจะทำมาหากินอะไรละ อยากให้เราอยู่ไม่ให้แม่เหงา แล้วถ้าทุกคนตายหมดเราจะทำอะไรได้ งานแถวบ้านก็ไม่ค่อยรับคน เราก็มีมือมีตีนเหมือนกันนะ ทำไมเราต้องหยุดอยู่กับที่ด้วย