"เหล่าปีศาจที่ยังไม่ยี่สิบ...?"
คุณลุงทวนชื่อหนังสือที่ได้รับ

"ย้อนกลับไปเมื่อ 15 ปีก่อน...
ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องในหนังสือเล่มนี้ยังไม่มีใครอายุเกิน 20 เลย"
มามิยะ ริอิจิ (52) กรรมการของงานประกวด แล้วยังเป็นผู้เขียนหนังสือในมือฮาจิเมะก้มหน้า

"ตัวแปรสำคัญของเรื่องคือเด็กผู้ชายสองคนนี้...
คนขวา คิซารางิ โคอิจิ เป็นเด็กม.4
ส่วนคนซ้าย...ชื่อ คาเงะ โชอิจิ เป็นเพื่อนสมัยเด็กของโคอิจิ"

"คาเงะสอบเข้าโรงเรียนมัธยมปลายดีๆไม่ได้
สุดท้ายก็เลิกเรียน แล้วไปเข้ากลุ่มเด็กไม่ดี
กลุ่มที่ว่าก็คือกลุ่มของ ฮิรูมะจิ เรียว หรือก็คือนักเขียนที่ชื่อ เซโตคุระ เรียว ในปัจจุบันนั่นเอง"

"แต่คนอ่อนแอแบบคาเงะ...
ถึงเข้ากลุ่มไป ก็ใช่ว่าจะอยู่ระดับเดียวกับคนอื่นหรอก
เป็นได้แค่ลูกไล่ระดับล่าง สุดท้ายก็ทนไม่ไหว
ไปร้องห่มร้องไห้กับโคอิจิ เพื่อนสมัยเด็ก"

"โคอิจิเป็นเด็กดี จริงจัง และรักเพื่อน
เด็กคนนั้นอยากดึงเพื่อนสมัยเด็กของตัวเองกลับสู่ทางที่ควร
เลยพยายามหาเงินไปให้กลุ่มของฮิรูมะจิบ่อยๆ"

"
|
ไม่มีใครบอกได้เลย
ว่าสายตาของฮิรูมะจิกับรุ่นน้องอีก 2 คนที่เป็นลูกไล่
ซึ่งมองไปยังโคอิจิเป็นสายตาแบบไหน...?
"

.
.
"จากนี้ไป ฉันจะไม่ให้เงินพวกนายอีกแล้ว...!
ฟังนะ ฉันจะไม่เรียก และไม่พูดเรื่องเงินหรืออะไรทั้งนั้น
คิดซะว่านั่นเป็นค่าตัดสัมพันธ์กับเพื่อนฉันก็ได้"
เด็กชายแสนดียืนกราน
"เดี๋ยวนี้เพื่อนฉันอาจทำตัวเสเพลก็จริง
แต่กลับตัวตอนนี้อย่างน้อยก็ยังไม่สาย
เพราะงั้นขอร้องล่ะ...เลิกยุ่งกับเพื่อนฉันทีเถอะ"
"ว่าไงนะ...!"
กลุ่มเด็กเกเรคนหนึ่งโพล่ง

"ขอล่ะ...!
ปล่อยเพื่อนฉันไปที"
พูดจบ คนพูดโค้งตัวเต็มที่
(ค-โคอิจิ...)
คาเงะมองเพื่อนอย่างกินใจ

"เห...! อะไรเนี่ย คาเงะ แกไม่อยากยุ่งกับพวกเราแล้วเหรอ"
คนหัวทองในกลุ่มคนหนึ่งว่า
"ห-เห...!"
คาเงะร้อง

"เอาไงดี รุ่นพี่...!"
คนคาบบุหรี่เอ่ย
"นั่นสินะ..."
หัวโจกหลับตา

.
.
"เอางี้...!
ขอแขนตั้งแต่ศอกลงมาสักข้างหนึ่งได้ป่ะ"
ฮิรูมะจิยกแขนข้างหนึ่งประกอบ พร้อมหัวเราะคิก

"เป็นค่าตัดสัมพันธ์สินะครับ รุ่นพี่ ฮะฮะ...!"
"วะ-เหวอ...! รุ่นพี่ ผม...ผม..."
คาเงะอ้าปากพะงาบๆ ขณะลูกกระจ๊อกคนอื่นหัวเราะร่วนรับพี่ใหญ่
"คาเงะ...!"
เพื่อนสมัยเด็กเรียกชื่อเตือนสติ

"รุ่นพี่ครับ...ผม...ผมไม่ได้...
รุ่นพี่เองก็ดูแลผมเป็นอย่างดีมาตลอด ผมไม่กล้า..."
คาเงะแก้ตัวเรื่อยเปื่อย
"เหรอ...! งั้นก็เล่นงานเพื่อนแกให้น่วมไปเลย
ด้วยไอ้นี่อ่ะ"
ว่าแล้วไม้เหล็กก็ถูกโยนลงพื้น

"ยังไงดีล่ะ...!
ถ้าไม่ทำก็เอาแขนแกมาเป็นค่าตัดความสัมพันธ์ซะ
บอกให้นา...จะแบบไหนฉันก็โอเคหมดนะเว้ย"

"เฮ้ย...! คาเงะ"
โคอิจิร้องหาเพื่อน เมื่อเพื่อนถือของบนพื้นขึ้นมา

"ย้า . . ! !"
คาเงะเงื้อไม้เบสบอลข้ามหัว

"หยุดนะ คาเงะ...!"
โคอิจิเบี่ยงตัวหลบ พร้อมคว้าร่างเพื่อน
"พอแล้ว คาเงะ...!
ถ้านายยังอยู่กับไอ้เจ้าพวกนี้ต่อไปล่ะก็
นายก็จะตกต่ำจนไม่รู้จะว่ายังไงแล้วนะ"

"เจ้านี่...!
พูดอะไรไม่เข้าหู"
หัวโจกกัดฟันกรอด ง้างหมัดพุ่ง
โคอิจิรู้สึกตัวจึงโยกศีรษะไปด้านข้าง

.
.
"อุ๊...!"
หัวหน้ากลุ่มเด็กเกเรถูกถีบสวนอย่างสวยงาม
ดูท่าโคอิจิเองก็เป็นมวยประมาณหนึ่ง

"กะ-แก...!
ทำฉันเหรอ...!"
ฮิรูมะจิเบิกตาโพลงด้วยความจุก ชักมีดออกมา

สวบ...!
"อ๊าก...!"
มีดของฮิรูมะจิเสียบเข้าขาของเด็กชายจนมิด

"เด็กนี่ใช้ได้นี่หว่า...!"
ลูกน้องคนขวาอวย
"สุดยอดเลยฮะ รุ่นพี่...!"
ลูกน้องคนซ้ายเอาด้วย

"ใจกล้านักนะ เจ้านี่...!"
หัวหน้าหยิบไม้ที่โยนให้เพื่อนของคนถูกแทงขาขึ้นมา
ฟาดคนที่นอนอยู่กับพื้นเสียเองแบบไม่ยั้งมือ
"นี่แน่ะ...!"
ผัวะ...!
ผัวะ...!
ผัวะ...!

"โอ่ย...ฮิคาวะ คามิยามะ ไปเอาเทปมามัดเจ้านี่"
 
ลูกน้องหัวหน้าใหญ่ทำตามคำสั่ง ก่อนที่ตัวคนสั่งจะราดน้ำมันลงไปบนร่างคนถูกมัด
ซู่...
"อ๊า...!"
 
"เฮ้ย...!
คาเงะ จุดไฟ"
"ร-รุ่นพี่...!"
 
"พวกเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ ว่าไง...!
คงไม่คิดจะขัดคออะไรกันหรอก ถูกไหม"
ฮิรูมะจิเหลือบมองคนที่ยังไม่ได้ทำอะไรอยู่คนเดียว

"ยะ-อย่านะ...!
คาเงะ"

"ใช่แล้ว...!
นายนั่นแหละ ยุ่งไม่เข้าเรื่อง
นายนั่นแหละที่ผิด โคอิจิ...!"
คาเงะจุดไฟแช็กตัวสั่น ก่อนโยนไปข้างหน้า

.
.
"อ๊าก . . . !"
โคอิจิถูกเผาทั้งเป็นร้องไม่เป็นภาษา
หัวหน้าของคาเงะที่เป็นคนจุดไฟรวมทั้งเพื่อนร่วมกลุ่มคนอื่นแสยะยิ้มด้วยความพึงพอใจ

"แต่ยังไม่สาแก่ใจเด็กพวกนั้น
ทั้งที่ร่างลุกไฟแล้ว แต่เด็กพวกนั้นก็ยังหาอะไรมาทุบตีตามร่างนั้นอย่างสนุกมือ"
กรรมการเริ่มเปลี่ยนสีหน้า
"พอเห็นว่าเด็กคนนั้นตายแล้ว จึงเอาอะไรมาห่อ
แล้วก็มัดติดกับอิฐ ก่อนโยนลงคลองไป"

"สุดท้ายแล้ว เด็กที่ชื่อคาเงะก็ทนต่อความรู้สึกผิดในสิ่งที่ทำลงไปกับเพื่อนไม่ไหว
เลยตัดสินใจไปมอบตัวกับตำรวจ"
มามิยะปิดท้าย
"ฮิรูมะจิกับรุ่นน้องลูกไล่อีก 2 คนก็เลยถูกซักทอดโดนจับตามๆกันไป"
"สมชื่อหนังสือ...จริงๆเลยนะครับ"
คุณลุงทำได้เพียงแสดงความเห็น

.
.
"คนที่ตายคนแรก 'อา' จาก 'อายาเสะ'
คือ ฮิคาวะ ฟูมะ ที่พอพ้นโทษก็ถูกครอบครัว อาซากิริ รับไปเลี้ยง"

"คนตายคนที่สอง 'ยา' จาก 'อายาเสะ'
คือ คามิยามะ เรย์จิ"

"แล้วคนตายคนสุดท้าย
ก็คือหัวหน้ากลุ่มในตอนนั้น ฮิรูมะจิ เรียว
ที่ตอนนี้เปลี่ยนนามสกุลเป็น เซโตคุระ เป็น 'เสะ' (เซ) จาก 'อายาเสะ'"

คุณลุงคิด

"ไม่สิ...เป็นไปได้ไหมว่า คาเงะ เด็กที่ฆ่าเพื่อนตัวเองเพราะสถานการณ์บีบบังคับ

จะเป็นคนแก้แค้นกลุ่มคนที่ทำให้ตัวเองต้องทำแบบนั้นซะเอง"

กรรมการบอก

"เหรอ...แล้วคุณหมายหัวใครเอาไว้หรือยังล่ะ"

"พอมีแล้วล่ะครับ"

"หลังจากนี้...ผมรวมตัวทุกคน

เพื่อตรวจสอบไทม์ไลน์ของแต่ละคนอย่างชัดเจน

ในช่วงเวลาที่คดีทั้งสามเกิดขึ้นตั้งแต่แรก..."

ใบหน้าของผู้เกี่ยวข้องเลือนขึ้นมาในหัวของคุณลุง

.

.

"ทุกอย่าง...จบลงแล้ว"

หนังสือ เหล่าปีศาจที่ยังไม่ยี่สิบ ถูกปิดลงโดยมือหนึ่ง

"ไม่สิ...หรือว่าจะยังมีอยู่นะ"

คนที่ปิดหนังสือรำพัน

Talk :

ยกเรื่องในอดีตมาเล่าซะขนาดนี้แล้ว

พาร์ทเฉลยความจริง คนร้ายจะเหลืออะไรให้เล่าอีกกันครับเนี่ย (ฮา)

คนร้ายไม่ต้องมาซึมกระทือหรอก (?) มาก่อคดีต่อหน้านักสืบชื่อดังแบบนี้ เอ็งโดนแน่