ยาวหน่อยนะคะ คิดซะว่าอ่านนิทานก่อนนอน🙃

เรากะแฟนอายุห่างกัน 6 ปีค่ะ แฟน 24 เรา 30
เล่าให้เห็นภาพก่อนว่าตัวเราเป็นคนติสๆค่ะ ไม่ค่อยสนโลกเท่าไหร่ แต่งตัวตามสไตล์สายแฟชั่นบ้าๆบอๆ

กับแฟนคนนี้เจอกันที่ทำงานค่ะ เค้ามาฝึกงานที่แผนก เต๊าะกันไปเต๊าะกันมา เอ้าา!! รักกันเฉยย~~ 5555555

เมื่อก่อนเราไม่ชอบคบเด็กเพราะรู้สึกว่าเด็กคุยไม่รู้เรื่องและเราก็เป็นคนค่อนข้างมีโลกส่วนตัวมาก แต่สำหรับคนเนี๊ยย! !! ยอมรับเลยว่าเค้าเป็นเด็กที่มีทัศนคติที่ดีมาก บางครั้งยังดีกว่าคนแก่อย่างเราซะอี๊ก5555 ~~//
เค้าเอาใจใส่ เสมอต้นเสมอปลาย และเป็นคนจริงใจ ซึ่งทั้งหมดเนี่ยมันทำให้เรารักเค้ามากก

เราคบกันได้ปีกว่าๆละค่ะ ทุกอย่างไปได้ดี ไม่เคยมีเรื่องทะเลาะกันรุนแรงเลย 😊 เราเข้าใจในความเป็นเด็กของเค้า เค้าก็เข้าใจในความเป็นคนแก่ของเรา
แต่ตลอดเวลาที่คบกันเนี่ยย..... มีเรื่องนึงที่เรากังวลตลอดคือ “ อายุ “  ......
(เฮ้อออออ !! พูดถึงเรื่องนี้ละถอนหายใจไปแปดล้านรอบ~~ )

แฟนเราบอกกับเราเสมอว่าเรื่องอายุไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับเค้า เค้ารักเราที่เราเป็นเรา แค่เราเป็นความสุขความสบายใจให้กันและกันเค้าก็ไม่สนอะไรแล้ว.......ใช่ค่ะ ได้ยินแบบนี้ละยิ้มสบายใจเลยล่ะ ~~~ แต่.........

เราลืมไปค่ะว่าความรักของคนสองคน มักมีคนที่ 34567 เข้ามาเกี่ยวข้อง ซึ่งคนที่มีอิทธิพลต่อรักครั้งนี้ของเราสอง ก็คืออออ ”คุณแม่” ของเค้านั่นเองค่ะ ....😔

เข้าเรื่องเนอะ!!

เรื่องที่ทำให้ใจเราพัง(ครั้งที่ 1 )
เค้าส่งข้อความมาบอกเลิกเราค่ะ ให้เหตุผลว่าไม่รักแล้ว เอิ่มม!! วอทททท !!!!!!!!!!
เรางงหนักมากกกก ซึ่งในความงงก็มีความไม่เชื่ออยู่ด้วย เราไม่เชื่อว่าเค้าไม่รักเรานะ (ดื้อออ+มั่นหน้า555)  ทุกอย่างที่เค้าพิมพ์มาดูออกเลยว่ามันปลอมมาก นั่นไม่ใช่เค้า!!!!!  เราพยายามยื้อเค้าไว้ พยายามเค้นความจริง บีบน้ำตาไป 2 ลิตรเบาๆ จนสุดท้ายเค้าก็ยอมเล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น ...
~~ คือ แฟนเราบอกกับแม่เค้าว่ากำลังคบกับเราอยู่ มันก็ทำให้เค้ากับแม่ต้องทะเลาะกันเพราะแม่เค้าบอกว่า #แม่ไม่ชอบ เลิกคุยกันเลยนะ ยังไงแม่ก็ไม่ยอมรับเรา!! อื้อออ  นั่นล่ะ!! จึงทำให้แฟนเราวู่วามส่งข้อความมาบอกเลิกเราเลยค่าาาาา  ที่เค้าไม่ยอมบอกเพราะกลัวเราจะเกลียดแม่เค้า เราร้องไห้หนักมากกซึ่งงงงงงง นี่ก็ ยืนงงในดงกล้วยไปจ่ะ ????
คือไร?? ทำไม?? ไม่เข้าใจ?? เราผิดอัลไรรรร!????

((~~อ้ออออ!! ลืมบอกไปค่ะ ว่าแม่เค้าทำงานที่เดียวกะเรา แต่คนละแผนกคนละชั้น ไม่ค่อยเจอกันค่ะ! แต่พอรู้มาบ้างว่าแม่เค้าค่อนข้างจะหวงลูกชาย))

ต่อนะ!! 😖 เราให้เหตุผลกะเค้าว่าเราไม่ได้ทำไรผิดนิ ยังไม่เคยคุยกะแม่ด้วยซ้ำทำไมต้องมาปิดโอกาสเราแบบนี้อะ เราขอโอกาสได้มั้ยให้เราได้ลองพยายามก่อนได้มั้ย!? ... โอเค ถ้าแม่ไม่ชอบที่เราตามแฟชั่น ไม่ชอบเราผมทอง เราพยามยามปรับให้ได้นะ ไม่ได้มีปัญหาอะไร เพราะการแต่งตัวมันไม่ได้บอกความเป็นเราทั้งหมดนี่ ขอเราลองหน่อยได้มั้ย!?? อ่ะ!! อ้อนวอนไปจ่ะ

ซึ่งแฟนเราก็ร้องไห้หนักมากโทษตัวเองตลอดว่าทำไมถึงวู่วามบอกเลิกเรา ทั้งๆที่ยังไม่ได้ลองทำอะไรเลย ซึ่งเราก็พอเข้าใจด้วยความยังเด็กของเค้าอาจจะทำให้เค้าเผลอทำไรไม่คิดไปบ้างงง ..... อ้ะ!!! ใจพังครั้งที่ 1 ผ่านไปด้วยการปรับความเข้าใจและจบด้วยคำพูดที่ว่า “เราจะผ่านไปด้วยกัน”..........

จากนั้นเราสองคนหาทางออกด้วยกันค่ะ เค้าพยายามทำทุกทาง ถึงขั้นพาเราไปหาญาติเพื่อขอความคิดเห็นว่าต้องทำยังไงกับเรื่องนี้ดี .... ซึ่งตลอดเวที่เราพยายามกันอยู่เนี่ย แม่เค้าก็รู้เห็นตลอดว่าเราสองคนทำไรกันอยู่.....

🙃🙃🙃ในความโชคร้ายยังมีเรื่องดีๆอยู่
.....การที่เราสองคนพยายามทำเพื่อกันและกันขนาดนี้มันทำให้รู้ว่าเค้ารักเรามากขนาดไหน ซึ่งมันยิ่งทำให้เรามั่นใจและกระหายที่จะพิสูจน์ตัวเองมากขึ้นเพื่อให้แม่เค้ายอมรับเรา สู้โวัยยยยย!!!!

แฟนเราตัดสินใจลองคุยกับแม่เค้าอีกครั้งเพื่อขอโอกาสให้เราสองคนได้พิสูจน์ตัวเอง ซึ่งครั้งนี้แม่เค้ากลับนิ่งไป ซึ่งทำให้แฟนเราคิดว่าแม่คงเข้าใจอะไรมากขึ้นแล้ว...
ผ่านมาระยะนึง ไม่มีปัญหาอะไรเลยค่ะ รักกัน เข้าใจกันดี คิดว่าแม่คงเข้าใจและเปิดใจบ้างละแหละ เราก็แอบมีหวังขึ้นมานิดนึง จน.........⚡️⚡️⚡️🌪🔥🔥😮😮😮

เรื่องที่ทำให้ใจเราพัง(คงจะเป็นครั้งสุดท้าย)
แฟนเราบอกว่าทะเลาะกะแม่อีกแล้ว ซึ่งคราวนี้ต่างคนต่างเงียบไป ในใจลึกๆเราก็คิดไว้แล้วแหละว่าคงไม่รอดละครั้งนี้!!

ผ่านไปเกือบสองอาทิตย์ เรากับแฟนก็มานั่งคุยกันว่าแม่เค้าว่ายังไงบ้าง ปัญหาหลักๆคืออะไร จะทำยังไงกันต่อไป โดยลีสออกมาได้ 2 ข้อหลักๆ ...
1. ความเหมาะสม อายุที่ต่าง แม่เค้าบอกว่าเราอายุขนาดนี้แล้วไม่อยากให้มาเสียเวลากับลูกชายเค้า
=> เราคิดแค่ว่า อนาคตจะเป็นไงเราไม่รู้ เรารู้แค่ว่าตอนนี้เราอยากมีเค้าอยู่ในชีวิต เพราะเค้าเราถึงเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น เค้าเป็นคนเดียวซัพพอร์ตใจเราได้ เราคบเค้าไม่ได้หวังหรือต้องการอะไรจากเค้าเลย ขอแค่ได้รักได้ดูแลกันแบบนี้ไป ถึงวันข้างหน้าเราจะไม่ได้ไปต่อ อาจจะไม่รักกันแล้วก็ขอให้เราเป็นคนตัดสินใจเองได้มั้ย?? เราจะไม่เสียใจเลย เพราะเราเป็นคนเลือกเอง ขอแค่ให้วันนี้เราได้ทำทุกอย่างให้มันเต็มที่ก่อนได้มั้ย ??

2. เหมือนแม่ยังติดกับภาพเราตอนเจอเราที่ บ.ด้วยความที่มะก่อนเราผมสีทองและแต่งตัวตามแฟชั่น
=> ข้อนี้เราว่าเรารู้ว่าควรทำตัวยังไง เราสามารถปรับให้ได้ การแต่งตัวไม่ใช่ทั้งหมดที่เราเป็น เราไม่ได้ไม่รู้จักกาลเทศะขนาดนั้น ข้างนอกก็แค่เปลือก ทำไมเค้าไม่เลือกดูข้างในเราแล้วค่อยตัดสินเรา

เราก็เถียงด้วยเหตุผลของเรามาตลอด
เราคิดมาเสมอและเชื่อในความรู้สึกของตัวเอง พูดตามตรงว่าเราไม่กลัวอะไรเลยนะคะ ต่อให้เจออะไร มีอุปสรรคมากแค่ไหนเราก็ไม่กลัว แต่สิ่งเดียวที่เรากลัวคือ “กลัวใจของแฟนเราค่ะ”.... ถ้าเค้าไม่สู้ เราก็ไปต่อไม่ได้!!

และสุดท้ายย คำพูดที่ทำให้เราแทบจะล้มทั้งยืน คือ .....
”ระหว่างเรากับแม่ ต้องเลือกนะ!!  แม่ขอได้มั้ย”......

โอ้ววว ก็อทท!!?? เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจ เหมือนโดนมีดปักอก เหมือนโดนแทงข้างหลังทะลุถึงหัวใจ~~~

พูดอะไรไม่ออกค่ะ เจ็บจนจุก มึนงงไปหมด
เกิดคำถามมากมาย ขึ้นมาในหัว
ทำไมต้องขนาดนั้น!?
เรายังไม่ได้ทำอะไรเลย เราผิดอะไรอะ!?
เรามันแย่ขนาดนั้นเลย?!
แม้แต่โอกาสเราก็ไม่สมควรได้รับมันหรอ!?

แว๊บบบแรก!! เราแอบคิดว่าทำไมแม่เค้าถึงใจแคบขนาดนี้? ทำไมไม่ให้โอกาสเรา? ทำไมไม่นึกถึงความสุขของลูกบ้าง ??

คำถามพวกนี้มันเข้ามาในหัว ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าคำตอบมันคืออะไร ....
“ไม่มีแม่คนไหนที่ไม่รักไม่เป็นห่วงลูก”
“ไม่มีแม่คนไหนที่อยากให้ลูกเจอสิ่งไม่ดี”

ในเมื่อแม่เค้ายื่นคำขาด แฟนเราเลยตัดสินใจที่จะไม่สู้ต่อ และขอให้จากกัยด้วยดี
เรารับรู้ได้ถึงความรู้สึกของแฟนเราทันที เค้าเป็นคนกลาง เค้าต้องพยายามและรองรับทุกอย่างเอาไว้ เค้าอึดอัด เค้าเหนื่อย เค้าเจ็บปวดมากแค่ไหน เรารู้!!!
เราสองคนต่างรู้ว่าถึงเราจะพยายามต่อไปมันก็วนไปจบที่เดิม เลือกทางไหนก็เจ็บอยู่ดี
ทุกอย่างมันยากสำหรับเรามาก
มันใกล้กันกว่านี้ไม่ได้ แต่จะให้ห่างออกไปก็ทำไม่ได้เหมือนกัน

สิ่งเดียวที่เราทำได้ตอนนี้ คือยอมรับมันและขอเวลาที่จะได้อยู่ด้วยกันให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ จะบอกว่าเรายื้อก็ไม่ผิด ~~
จะบอกว่าเราหลอกต้วเองก็ไม่ผิด~~

ใจจริงเราอยากเห็นแก่ตัวไม่สนใจแม่เค้า ขอโฟกัสแค่เรากะแฟนเลยด้วยซ้ำ แต่มันก็ทำไม่ได้ เราสงสารแฟน ไม่อยากให้เค้าเสียใจ
เราเลือกที่จะจบทุกอย่าง  ทั้งๆที่ในหัวมีแต่คำถามที่ยังค้างคาใจมากมาย
ทำไมคนที่ตั้งใจรักถึงไม่มีสิทธิ์
ทำไมเราถึงไม่ได้รับโอกาสที่จะพิสูจน์ตัวเอง

ไม่ใช่เพราะเราไม่รักเค้า แต่เพราะเรารักเค้ามาก มากจนทนเห็นเค้าต้องทุกข์ใจไม่ได้ ไม่อยากให้เค้าเจ็บแม้แต่นิดเดียว
เราว่ามันแย่สำหรับเรานะ แต่มันอาจจะดีสำหรับเค้าก็ได้

แต่เราสู้ต่อไปไม่ไหวแล้ว
พยายามเข้าใจถึงแม้จะเจ็บปวดมากก็ตาม
ความหวังของเรามันไม่มีอีกต่อไปแล้ว
รักมากแค่ไหนสุดท้ายก็ต้องปล่อย
จากกันทั้งที่ยังรักโคตรเจ็บเลยค่ะ

ขอบคุณเค้าที่พยายามทำเพื่อเราขนาดนี้ ยังรักและหวังดีกับเค้าเสมอ ไม่เคยโกรธแม่เค้าเลยที่ทำแบบนี้ เข้าใจและยังเคารพเหมือนเดิม
แต่ยังหวังว่าวันนึงเราจะได้กลับมารักกันอีก หวังว่าวันนึง แม่เค้าจะเมตตาเปิดใจให้เราบ้าง

ขอบคุณที่เข้ามาเศร้าเป็นเพื่อนค่ะ