เคยดูแดจังกึม ชอบที่พระพันปีพูดถึงฮันซังกุงตอนแข่งทำอาหารว่า
การฝึกให้ตัวเองเก่งเป็นเรื่องดี แต่การสร้างเด็กให้เก่งก็เป็นเรื่องสำคัญ

นักกีฬารุ่นพี่ขึ้นทีมชาติเร็ว เพราะนักกีฬารุ่นพี่(กว่า)เลิกเล่นทีมชาติเร็ว
ตอนนั้นอาจไม่ใช่การเสียสละเท่าไหร่ แต่ก็ทำให้ได้โอกาสในระดับโลก
และกว่าจะมาถึงจุดนี้ต้องล้มลุกคลุกคลาน สั่งสมประสบการณ์
ซึ่งเชื่อว่าไม่มีใครกังขาในความสามารถของเหล่าเซียน

แต่! เมื่อถึงเวลาหนึ่ง ต้องมองถึงอนาคตของทีมมากกว่าผลงาน
การที่รุ่นน้องซ้อมทีมกับรุ่นพี่อาจทำให้เก่งแต่ไม่ทำให้แกร่ง
เพราะความแกร่ง การแก้ปัญหาเฉพาะหน้า หรือสภาพจิตใจที่เข้มแข็ง
ล้วนมาจากประสบการณ์ในการแข่งสนามจริง ในสถานการณ์กดดันจริง
ซึ่งโอกาสตรงนี้รุ่นน้องได้รับน้อยมากเมื่อเทียบกับที่รุ่นพี่เคยได้รับ

แต่!! จะโทษรุ่นพี่ฝ่ายเดียวก็ไม่ได้อีก ต้องมองไปที่วิสัยทัศน์สมาคม
ในหลายประเทศ สมาคมมองไปที่เด็กรุ่นใหม่ทั้งที่ตัวเก่งยังไม่สามสิบ
เซอร์เบีย ถ้าเทอซิคเกรงใจโจบรา บอสคงไม่เกิด
อิตาลี ถ้าโค้ชจะทู่ซี้ใช้ (เมีย) ออโตลานี่ โกนูคงตาปริบๆ
โดมิ รุ่นป้าเยอะจริง แต่เด็กรุ่นใหม่ก็มาแรงแบบครึ่งๆ

แต่!!! นักกีฬาในประเทศที่ยังฟอร์มดีหลายคนก็จัดให้ เช่น
เบลเยียมถ้าเลส์ไม่รีไทร์ เฮอร์บอทกับฟานเจสที่ตอนนั้นยังเด็กน้อย
คงไม่แกร่งจนกลายเป็นตัวหลักของทีมในปัจจุบัน
บัลแกเรีย ถ้าราบาดร้องจะเอาๆ เกอกาน่าก็คงเบะอยู่ในคอก
บราซิล ถ้าฟาบี้จะเล่น เลอากะเบร๊ดก็อีกนานกว่าเกิด
รัสเซีย ด้วยบารมีพี่เชจะติดก็ไม่น่าเกลียด แต่พี่ไม่อยากตัดโอกาสคนอื่น

วิสัยทัศน์อีกข้อที่ควรเอาต่างชาติเป็นแบบอย่างนอกจากการให้โอกาสรุ่นใหม่
คือ อย่ามองข้ามจุดอ่อน ทีมระดับโลกที่ว่าแข็งแกร่งต่อให้แข่งชนะ
ก็ยังเรียกมาเตือนถ้าทำผิดพลาดในเกม (ยกตัวอย่างกุยเทศน์น้องงูทั้งที่ก็ว่าเล่นดี)
ไม่ใช่เป็นน้ำเต็มแก้วขนาดแพ้ยังว่าของเราดีแล้ว ไม่มีอะไรต้องแก้ไข เพลียร่าง -"-
(ในยุโรปตอนนี้เล่นบอลสูตรบีทับบีแทรกกันตั้งแต่สโมสร ไม่ใช่แค่ยกสูงนาจา)

สุดท้ายนี้ ขอจบที่คำคม By โพลิน่า (ผู้สะเทือนข้ามทวีปและรีไทร์เช่นกัน)

We have to focus on younger generations, this is the only way this team can develop