กอนหน้านี้ผมมีงานประจำทำ รายได้พอใช้จ่ายภาระหนี้ในบ้านได้ ตั้งแต่โควิดมา โรงงานที่ทำอยู่มีการเลิกจ้าง ผมสมัครใจออก ได้เงินมาก้อนนึงลงทุนทำธุรกิจขายของ รายได้ช่วงแรกถือว่าดีมากเลยทีเดียว คิดว่ามาถูกทางแล้ว แถมมีเวลาไปรับไปส่งลูกไปโรงเรียนด้วย มีเวลาดูแลลูก ทำงานบ้าน ไปรับไปส่งเมียที่ทำงานได้ทุกวัน
พอโควิดกลับมารอบสองบวกกับเศรฐกิจ แบบนี้ รายได้ลดลง เงินเดือนแฟนทั้งหมดพอดีกับภาระหนี้ทั้งหมดในบ้าน ส่วนผมขายของพอได้ค่ากินไปวันๆ 
้เมียผมเครียดมาก  บ่นผมแทบทุกวันขายของก็ได้กำไรน้อย ไปหางานประจำทำเถอะ ผมก็บอกว่าตอนนี้เราก็พอหาค่ากินในครอบครัวเราได้ เรายังมีเวลาไปรับไปส่งลูกไปโรงเรียนได้ ลูกจะได้ไม่ต้องขึ้นรถรับส่ง แล้วถ้าเราทำงานลูกกลับมาจะอยู่กลับใคร (ลูกอายุ6ขวบแล้วครับ) เมียก็บอกว่า มันเปิดบ้านได้ ไขกุญแจได้ อยู่ได้อยู่(บ้านเป็นทาวโฮมเพื่อนบ้านสนิทกันครับ)เมียบอกว่า เดียวเราก็กลับจากที่ทำงานกันแล้ว (ก่อนผมจะออกจากงานแม่ยายเป็นคนเลี้ยงลูกให้ ) ตอนนั้นผมก็ยังเลือกที่จะไม่ไปหางานประจำทำ เพราะคิดว่ายังมีขายของอยู่ ยังพอได้กำไรต่อวัน200/300  ผมคิดว่ารอผ่านโควิดไปก่อนผมต้องพิสูจนตัวเองให้ได้ แต่กว่าจะผ่านไปกว่าเศรฐกิจจะกลับมาเหมือนเดิม ผมนั่งคิดนอนคิด ไหนเมียผมที่ต้องเครียดมาก เพราะเขาจ่ายค่ารถกับค่าบ้าน เงินเดือนเขาก็หมดแล้ว ผมจึงตัดสินใจไปหางานทำอีก แฟนผมเขาดีใจมากผมรับรู้ได้เลยว่าเขาโอเคกับที่ผมได้งาน  ตอนนี้ผ่านมา1เดือนกับการเปลี่ยนการใช้ชีวิตใหม่ ลูกต้องตื่น5:40รถรับส่งมารับเร็ว
ลืมบอกไปหลังจากเลิกงานผมก็ไปวิ่งแก๊ปต่อ  
  ตอนนี้เราทะเลาะกันแรงมาก เรื่องที่เลาะกันคือ
1.แฟนบอกผมไม่มีเวลาให้ครอบครัว 
2.บ้านก็รก ทำไมไม่ช่วยกัน 
3.เถียงกันเรื่องลูกอีก 
ผมก็เลยบอกไปว่างั้นจะออกจากงาน ไปทำเหมือนเดิมเอามั้ย เขาก็เงียบ  และตอนนี้เขาก็เครียดอีกเหมือนเดิม ผมควรทำยังไงดี