สวัสดีครับ  ปัจจุบัน ผมอายุ 38  แล้วครับ ทำกิจการส่วนตัวด้านวิศวะแมคานิคอล และ ฟรีเเลนซ์ต่างๆ งานด้านเอกสาร และทั่วไป  ถ้าเล่าย้อนกลับไป ตั้งแต่สมัยวัยเรียน ผมแอบชอบเพื่อนตัวเองครับ อยู่กลุ่มเดียวกัน แต่ไม่ได้บอกให้ใครรู้นะครับ แต่บางทีเพื่อนๆ ก็แซวเหมือนรุ้ แต่ก็เป็นเพียงแซวเล่นเรื่อยไปครับ เรามีเรื่องราว และความผูกพันธ์มาตั้งแต่เด็กๆ สมัยเรียน ปวส.ครับ ก็รับรู้ เห็นความเป็นไปเกี่ยวกับเรื่องราวชีวิตของเค้า เกือบทุกเรื่องครับ แล้วก็มีเรื่องราวให้เราต้องห่างๆ กันไปนะครับ ตามวัย ผมไปทำงาน และเค้าก็ทำงาน มีแฟนเปลี่ยนแฟนไปเรื่อยๆ จนวันที่ผมพร้อมจะบอกความในใจเค้าน่ะแหล่ะครับ เหมือนเค้ารู้ ก็เลยไม่ได้เจอกัน ก็ห่างกันไปสักพักใหญ่ๆ  ผมก็จีบ คนไปเรื่อยๆ นะแต่ก็ลืมเค้าไม่ได้อ่ะครับ ความรู้สึกทำไม มันไม่มีความสุขที่เหมือนอยู่กับเค้าอ่ะครับ  เราห่างกันไป 4-5 ปี เเล้วก็มาเจอกันอีกในงานแต่งงานเพื่อน  แล้วเค้าก็เอ่ยปากมาชวนไปงานแต่งงานเค้านะครับ แต่ผมก็ได้แต่นิ่งๆ และยิ้มแห้งๆ แต่ว่างานแต่งงานผมไม่ได้ไป นะครับ ได้แต่อวยพร และแสดงความยินดีกับเค้า และบอกความในใจทั้งหมดมีให้เค้า ทางข้อความไลน์ ระบายความรู้สึกที่มีทั้งหมดให้เค้า พิมพ์ไป ยาวมากๆ  เค้าก็อ่านนะครับ  และก็ตอบกลับมา  ว่าอ่ะบ้า  หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยและไม่ได้เจอกันอีกเลยครับ ผมไม่ได้เป็นเพือ่นกับเค้าในเฟสนะครับ  เพราะไม่อยากรับรู้เรื่องราวของเค้า  แล้วเราก็ห่างๆ กันไป  1-2 ปี จนเค้าทักไลน์มาคุย ผมก็คุยกับเค้าปกติ เค้ามีเรื่องให้ผมช่วย ผมก็ช่วยเค้าทุกเรื่อง เรื่องที่เค้าไม่สบายใจ ผมก็ไปช่วยเค้า จนเค้าสบายใจ แต่สุดท้ายแล้วก็ต้องยอมรับความจริง น่ะแหล่ะครับ ว่าเค้ามีครอบครัวแล้ว ผมก็เลยห่างๆ ออก จนบัดนี้ ทุกๆวันนี้  ผมคิดถึงเค้าตลอดเวลาเลยอ่ะครับ  ผมพยายามทุกวิถีทางแล้ว ไม่ว่าจะเป็น ใช้ธรรมมะมาช่วย  เปิดใจคุยกับคนอื่น  หรือทำงานยุ่งๆ   แต่มันไม่ผลสักที  เพื่อนๆ พอมีวิธีไหมครับ  หรือว่าปล่อยไปตามเวลา จนหมดลมหายใจ ครับ