เรื่องของเรื่องคือ เพิ่งเรียนจบในวัย 25 ปี จบช้าเพราะเรียนไม่ตรงสายที่ตัวเองชอบเนื่องจาก โดนพ่อและพี่ชายบังคับให้เรียน พอจบมาได้ทำงานอยู่แค่ 3-4  เดือนเท่านั้นก้โดนพี่สาวบังคับให้กลับบ้านเพราะพ่อป่วยเบาหวานให้ช่วยดูแลพ่อ (กลับบ้านโดยข้าวของยังอยู่หอ) พอกลับบ้านไม่ถึงเดือนก้โดนพ่อแม่บังคับให้อ่านหนังสือสอบราชการ ห้ามไปไหน พอเราบอกว่าจะกลับไปอยู่หอพ่อแม่ห้าม (นี่คือช่วงแรกของการอยู่บ้าน) 
.....ต่อมาช่วงเดือนที่ 2 พี่สาวตกงานกลับอยู่บ้านเราก้คิดพี่สาวมาช่วยดูแลช่วยพาขับรถไปหาหมอได้บ้าง เพราะเราอยู่บ้านก้ช่วยไรไม่ได้เพราะ เราขับรถไม่เป็นเลย ทำได้แค่ทำกับข้าว ซักผ้าล้างจาน ก้เลยขอกลับไปอยู่หอเผื่อหางานทำ ก้โดนพี่สาวด่าอีก พ่อแม่ก้พากันเสริมการด่าอีก เราก้ได้แค่เครียดคนเดียวเพราะพวกเขาไม่เคยรับฟังคำอธิบายไรจากเราเลยสักคำ พอพูดเหตุผลไป พี่สาวก้พูดว่า "มันแค่ข้ออ้างของมัน"
.....ต่อมาช่วงเดือนที่ 3 คือช่วงล่าสุด เวลาพี่สาวไปไหนมาไหนพ่อแม่ชอบให้เราไปเป็นเพื่อนตลอด แม้กระทั่งไปซื้อชุดนักเรียนให้ลูกตัวเอง ก้ยังให้เราไปด้วย ไปวัดก้ให้เราไปด้วย พอเราไม่ไปก้พากันรุมด่าว่าเรา ทำตัวไม่มีประโยชน์บ้าง อีสัน....บ้าง อีนั่น อีนี่บ้าง 
เราถูกบังคับตลอดไม่มีความคิดเป็นของตัวเองเลย เครียดมาก ร้องไห้คนเดียวก้บ่อยมาก เราไม่มีชีวิตเป็นของตัวเอง พูดดีมีเหตุผลก้แล้วโวยวายก้แล้ว ไม่รู้จะอธิบายหรือระบายกับใคร ไม่รู้ว่าปรึกษาใคร เราควรทำไงดีคะ