เราอยากมาระบายค่ะยาวหน่อย ถ้าอ่านจบก็ขอบพระคุณมากๆค่ะ...
เนื่องจากตอนนี้เรารู้สึกหมดไฟหมออาลัยอาวรทุกๆอย่าง สิ่งที่ทำแล้วชอบ สิ่งที่รัก ก็ไม่อยากจะทำ เหม่อลอยไปวันๆ ตั้งแต่เด็กๆเราถูกเลี้ยงมาในครอบครัวคนจีน พ่อเราหย่ากับแม่ แม่เราทนนิสัยพ่อไม่ได้เลยย้ายไปเชียงใหม่ เราอยู่กับพ่อสองคน ตั้งแต่จำความได้ พ่อเราก็ตีกรอบให้เรา และไม่เคยมีเวลาให้(อันนี้เข้าใจเพราะทำงานหนัก) พ่อเราจะบังคับให้อยู่แต่ในห้อง ห้ามออกไปเล่นกับเพื่อน ขังเราไว้ในห้องคนเดียว ถ้ารู้ว่าเราแอบไปเล่นกับน้องในร้าน(พ่อเราทำงานเป็นผู้จัดการขายของในร้าน)พ่อก็จะทำโทษโดนตีด้วยไม้หนักๆหนาๆ10-20ที ชีวิตในวัยเด็กเราก็อยู่แต่ในห้องนั่นแหละ นั่งวาดรูป ระบายสี เล่นคนเดียว ในห้องเรียนจัดทัศนศึกษาพ่อเราก็ไม่ให้ไปเราเลยไม่ได้ไปกับเพื่อน ถ้าเราขัดคำสั่งหรือเถียงแม้แต่คำเดียวก็โดนทำโทษโดนฟาดไม่ยั้งช่วงชีวิตนั้นจำได้ว่าแย่มาก มันแย่กว่าสิ่งที่เราเอามาเล่าเยอะมาก เราทำเงื่อนเพื่อที่จะผูกคอตาย แต่ก็ใจไม่ถึง เราวาดรูปคนผูกคอตายจนพ่อเราเห็นเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร เวลาเราเป็นอะไรไม่สบายหรือเล่นจนเจ็บหลังจากหาหมอเสร็จพ่อก็ไม่คุยกับเราเลยเป็นอาทิตย์ตอนนั้นก็ไม่เข้าใจว่าทำไม แต่ตอนนี้ก็เข้าใจแล้ว เพราะเรื่องเงิน ทั้งๆที่พ่อก็มีฐานะ ซื้อลอตเตอรรี่เป็นว่าเล่น เราคิดอยู่เสมอว่า เรามีพ่อคนเดียว แต่เราเหมือนไม่มีใครเลยในชีวิต ญาติๆเราก็รังเกียจเราเพราะว่าเราไม่ใช่ญาติแท้ๆ เวลาไปงานรวมญาติก็จะมองด้วยสายตาที่ดูถูก (ญาติๆเรารวยมากเพราะเป็นตระกูลคนจีน)ส่วนเราแค่ปานกลาง ตัดภาพมาตอนที่เราได้เจอแม่สักทีในเฟสบุ๊ค แม่เราบอกว่าเสีนใจเสมอที่ทิ้งให้เราอยู่กับคนพวกนี้ เราบอกเราจะสู้ แต่วันนึงพ่อจับได้ พ่อพังประตูเข้ามาแล้วบอกเราว่า"อย่าให้กูรู้นะว่าติดต่อกัน ไม่งั้นเจอดีแน่" .... ตอนนั้นรู้แล้วว่าเราชอบอะไร ความฝันคืออะไร เราชอบวาดรูปมากๆ เราวาดสวย แข่งขันได้ที่1ได้เหรียญทอง คือมันเป็นสิ่งนึงที่ยึดเหนี่ยวจิตใจเราให้เราสู้ได้ แต่เราก็ทำตามความฝันไม่ได้ เพราะน้าเราที่เป็นคนส่งเราเรียนไม่ให้เรียน ญาติๆเราพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าศิลปะเป็นสิ่งต่ำต้อย คนติดยาหรือเสพยาเขาจะชอบกัน...โอเครเราเรียนในสิ่งที่เขาอยากให้เรียนก็ได้ แต่พอเราเรียนไม่ไหว ก็ด่าเราบอกว่าเป็นลูกคนเดียวแต่ทำตัวแย่ให้พ่อต้องอับอาย แล้วเราก็ซิ่วมาเรียนอีกที่นึง ตอนนั้นเราก็พยายามทำใจได้แล้ว เวลาว่างๆเราก็จะนั่งวาดรูป ฝึกฝนทักษะตัวเอง แต่เกรดเราก็ดี ก็ยังไม่วายโดนหาว่าทำเกรดดีเพื่อหวังเงินหรือของรางวัล มีอีกหลายๆเรื่องที่เราต้องเจอ เราต้องสู้มาตลอดและเราก็ชนะมาได้ เราคิดอยู่เสมอว่าเราต้องเป็นคนดี ถึงจะเกิดมาเจอเรื่องโชคร้ายขนาดไหน จิตใจเราต้องดี และมันก็เป็นแบบนั้นมาตลอด เราชอบให้คำปรึกษาคนอื่น เราชอบเรื่องจิตวิทยา พอมาวันนี้ มันเหนื่อยเหลือเกิน มันเป็นฟีลที่เราฮีลตัวเองไม่ไหวแล้ว เราควรจะทำยังไง ทำไม ในอดีตเราเจอหนักกว่านี้เรายังรอดมาได้ แต่ทำไมตอนนี้เรากำลังจะตาย เราอยากตาย มันเกิดไรขึ้นกับจิตใจของเรา สิ่งที่เป็นความฝันของเรา สิ่งที่เราชอบตอนนี้เราไม่อยากทำมันแล้ว เราพิมไปก็จะร้องไห้ไป😢😢😢
ไม่มีกำลังใจจะใช้ชีวิตต่อ
เนื่องจากตอนนี้เรารู้สึกหมดไฟหมออาลัยอาวรทุกๆอย่าง สิ่งที่ทำแล้วชอบ สิ่งที่รัก ก็ไม่อยากจะทำ เหม่อลอยไปวันๆ ตั้งแต่เด็กๆเราถูกเลี้ยงมาในครอบครัวคนจีน พ่อเราหย่ากับแม่ แม่เราทนนิสัยพ่อไม่ได้เลยย้ายไปเชียงใหม่ เราอยู่กับพ่อสองคน ตั้งแต่จำความได้ พ่อเราก็ตีกรอบให้เรา และไม่เคยมีเวลาให้(อันนี้เข้าใจเพราะทำงานหนัก) พ่อเราจะบังคับให้อยู่แต่ในห้อง ห้ามออกไปเล่นกับเพื่อน ขังเราไว้ในห้องคนเดียว ถ้ารู้ว่าเราแอบไปเล่นกับน้องในร้าน(พ่อเราทำงานเป็นผู้จัดการขายของในร้าน)พ่อก็จะทำโทษโดนตีด้วยไม้หนักๆหนาๆ10-20ที ชีวิตในวัยเด็กเราก็อยู่แต่ในห้องนั่นแหละ นั่งวาดรูป ระบายสี เล่นคนเดียว ในห้องเรียนจัดทัศนศึกษาพ่อเราก็ไม่ให้ไปเราเลยไม่ได้ไปกับเพื่อน ถ้าเราขัดคำสั่งหรือเถียงแม้แต่คำเดียวก็โดนทำโทษโดนฟาดไม่ยั้งช่วงชีวิตนั้นจำได้ว่าแย่มาก มันแย่กว่าสิ่งที่เราเอามาเล่าเยอะมาก เราทำเงื่อนเพื่อที่จะผูกคอตาย แต่ก็ใจไม่ถึง เราวาดรูปคนผูกคอตายจนพ่อเราเห็นเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร เวลาเราเป็นอะไรไม่สบายหรือเล่นจนเจ็บหลังจากหาหมอเสร็จพ่อก็ไม่คุยกับเราเลยเป็นอาทิตย์ตอนนั้นก็ไม่เข้าใจว่าทำไม แต่ตอนนี้ก็เข้าใจแล้ว เพราะเรื่องเงิน ทั้งๆที่พ่อก็มีฐานะ ซื้อลอตเตอรรี่เป็นว่าเล่น เราคิดอยู่เสมอว่า เรามีพ่อคนเดียว แต่เราเหมือนไม่มีใครเลยในชีวิต ญาติๆเราก็รังเกียจเราเพราะว่าเราไม่ใช่ญาติแท้ๆ เวลาไปงานรวมญาติก็จะมองด้วยสายตาที่ดูถูก (ญาติๆเรารวยมากเพราะเป็นตระกูลคนจีน)ส่วนเราแค่ปานกลาง ตัดภาพมาตอนที่เราได้เจอแม่สักทีในเฟสบุ๊ค แม่เราบอกว่าเสีนใจเสมอที่ทิ้งให้เราอยู่กับคนพวกนี้ เราบอกเราจะสู้ แต่วันนึงพ่อจับได้ พ่อพังประตูเข้ามาแล้วบอกเราว่า"อย่าให้กูรู้นะว่าติดต่อกัน ไม่งั้นเจอดีแน่" .... ตอนนั้นรู้แล้วว่าเราชอบอะไร ความฝันคืออะไร เราชอบวาดรูปมากๆ เราวาดสวย แข่งขันได้ที่1ได้เหรียญทอง คือมันเป็นสิ่งนึงที่ยึดเหนี่ยวจิตใจเราให้เราสู้ได้ แต่เราก็ทำตามความฝันไม่ได้ เพราะน้าเราที่เป็นคนส่งเราเรียนไม่ให้เรียน ญาติๆเราพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าศิลปะเป็นสิ่งต่ำต้อย คนติดยาหรือเสพยาเขาจะชอบกัน...โอเครเราเรียนในสิ่งที่เขาอยากให้เรียนก็ได้ แต่พอเราเรียนไม่ไหว ก็ด่าเราบอกว่าเป็นลูกคนเดียวแต่ทำตัวแย่ให้พ่อต้องอับอาย แล้วเราก็ซิ่วมาเรียนอีกที่นึง ตอนนั้นเราก็พยายามทำใจได้แล้ว เวลาว่างๆเราก็จะนั่งวาดรูป ฝึกฝนทักษะตัวเอง แต่เกรดเราก็ดี ก็ยังไม่วายโดนหาว่าทำเกรดดีเพื่อหวังเงินหรือของรางวัล มีอีกหลายๆเรื่องที่เราต้องเจอ เราต้องสู้มาตลอดและเราก็ชนะมาได้ เราคิดอยู่เสมอว่าเราต้องเป็นคนดี ถึงจะเกิดมาเจอเรื่องโชคร้ายขนาดไหน จิตใจเราต้องดี และมันก็เป็นแบบนั้นมาตลอด เราชอบให้คำปรึกษาคนอื่น เราชอบเรื่องจิตวิทยา พอมาวันนี้ มันเหนื่อยเหลือเกิน มันเป็นฟีลที่เราฮีลตัวเองไม่ไหวแล้ว เราควรจะทำยังไง ทำไม ในอดีตเราเจอหนักกว่านี้เรายังรอดมาได้ แต่ทำไมตอนนี้เรากำลังจะตาย เราอยากตาย มันเกิดไรขึ้นกับจิตใจของเรา สิ่งที่เป็นความฝันของเรา สิ่งที่เราชอบตอนนี้เราไม่อยากทำมันแล้ว เราพิมไปก็จะร้องไห้ไป😢😢😢