สวัสดีค่ะ ช่วง Covid ที่อยู่บ้าน work from home เป็นหลัก เลยได้มีโอกาสรื้อของ เก็บของที่อยู่ในบ้าน แล้วบังเอิญเจอรูปถ่ายสมัยตอนเด็ก แล้วจับผลัดผลูคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอดีตได้ มีคำถามสงสัยเล็กน้อย อยากสอบถามคุณหมอ หรือผู้เชี่ยวชาญ ที่พอจะมาไขข้อสงสัยให้ได้ค่ะ
ช่วงประมาณประถมต้น มีโอกาสไปพักรีสอร์ตที่ทางภาคใต้กับคุณแม่ค่ะ
ช่วงเช้าวันนั้นหลังจากทานอาหารเสร็จ พี่ๆที่มาด้วยกันก็ชวนกันไปเล่นน้ำที่สระว่ายน้ำ มีคุณพ่อพี่เค้าตามไปดูแลพวกเราด้วย เล่นกันได้ไม่นานห่วงยางเราเริ่มลอยไปฝั่งน้ำลึก กระโดดเท้าไม่แตะพื้น กระโดดจนหลุดฮวบออกจากห่วงยาง แล้วภาพตัดค่ะ
ที่ได้ยินมามีคนกระโดดลงไปช่วยทันตอนที่อยู่ก้นสระแล้ว เพราะพี่ๆหันมาหาไม่เจอ เลยรีบตะโกนให้ผู้ใหญ่มาช่วย
หลังจากภาพตัดตอนหลุดจากห่วงยาง ก็คือได้ยินเสียงค่ะ เป็นเสียงอาคนที่เรารู้จัก เสียงคุณแม่ แต่เราพูดไม่ได้ ขยับตัวไม่ได้ เป็นเสียงคนคุยกันเรื่องรถฉุกเฉิน ได้ยินทุกอย่าง จนถึงตอนขึ้นรถฉุกเฉิน แล้วก้อเงียบไป แต่ที่ฟื้นมาจากโรงพยาบาลไม่มีใครเชื่อ
คำถาม: เหตุการณ์ที่จะได้ยิน นี่เป็นไปได้จริงมั้ยคะ หมายถึงว่าการที่เราจะยังได้ยิน แต่เราไม่สามารถขยับ หรือพูดได้เลย แม้ว่าเราคิดว่าเรากำลังพูด เรากำลังขยับตัวอยู่ในความคิด
ครั้งแรกที่เราฟื้นแล้วจำได้ คือถามหาตุ๊กตาเราค่ะ คุณแม่บอกว่าเราฟื้นวันที่สามจากเหตุการณ์จมน้ำ
คำถาม: อาจจะฟังดูโง่มาก แต่อยากทราบว่าร่างกายคนเราสามารถหลับได้นานขนาดนั้นโดยไม่ตื่นได้เลยหรอคะ มีกลไกการทำงานยังไงทำไมเราไม่หิว
สิ่งที่เราแปลกใจมากที่สุดของเหตุการณ์นี้คือความไม่ปะติดปะต่อกันในความทรงจำค่ะ เราจำเป็นฉาก รวมกันได้แค่ 5 ฉากจากทั้งหมด ทั้งๆที่คุณแม่เล่าว่าพาเรานั่งวีลแชร์ไปเดินเล่น เรากินน้ำส้มทุกวัน ไม่ยอมกินอย่างอื่น เหมือนทุกคนมีความทรงจำตรงนั้นตอนที่เรามีสติ แต่ทำไมเราถึงจำอะไรไม่ได้เลยคะ
ความทรงจำที่จำได้คือ กินข้าวเช้า ~> จังหวะที่หลุดจากห่วงยางลงไปในน้ำ ~> เสียงคนที่เรารู้จัก ~> จังหวะตื่นมาในโรงพยาบาลถามหาตุ๊กตา~> ตอนกลับบ้าน เราเอาหน้าแนบกระจกรถ
คำถาม: ทำไมเหตุการณ์มันถึงไม่ปะติดปะต่อคะ เพราะถ้าเราหมดสติ หรือนอนพักเรื่อยๆ ก้อจะเข้าใจได้ แต่มันมีช่วงเวลาที่เรามีสติ คุยกับคุณแม่ คนอื่นๆ แต่ทำไมเราจำไม่ได้ เรามั่นใจว่าไม่ใช่เพราะมันนานแล้วความทรงจำเลยจะหายไปบางส่วน เพราะตั้งแต่เด็กเราจำได้แค่ 5 ฉากนั้นที่เกิดขึ้น แล้วก็จำสิ่งที่คนอื่นเล่าให้ฟังไม่ได้เหมือนกันค่ะ
ขอบคุณสำหรับคำตอบล่วงหน้านะคะ
มีข้อสงสัยเกี่ยวกับความทรงจำในสมัยเด็กค่ะ
ช่วงประมาณประถมต้น มีโอกาสไปพักรีสอร์ตที่ทางภาคใต้กับคุณแม่ค่ะ
ช่วงเช้าวันนั้นหลังจากทานอาหารเสร็จ พี่ๆที่มาด้วยกันก็ชวนกันไปเล่นน้ำที่สระว่ายน้ำ มีคุณพ่อพี่เค้าตามไปดูแลพวกเราด้วย เล่นกันได้ไม่นานห่วงยางเราเริ่มลอยไปฝั่งน้ำลึก กระโดดเท้าไม่แตะพื้น กระโดดจนหลุดฮวบออกจากห่วงยาง แล้วภาพตัดค่ะ
ที่ได้ยินมามีคนกระโดดลงไปช่วยทันตอนที่อยู่ก้นสระแล้ว เพราะพี่ๆหันมาหาไม่เจอ เลยรีบตะโกนให้ผู้ใหญ่มาช่วย
หลังจากภาพตัดตอนหลุดจากห่วงยาง ก็คือได้ยินเสียงค่ะ เป็นเสียงอาคนที่เรารู้จัก เสียงคุณแม่ แต่เราพูดไม่ได้ ขยับตัวไม่ได้ เป็นเสียงคนคุยกันเรื่องรถฉุกเฉิน ได้ยินทุกอย่าง จนถึงตอนขึ้นรถฉุกเฉิน แล้วก้อเงียบไป แต่ที่ฟื้นมาจากโรงพยาบาลไม่มีใครเชื่อ
คำถาม: เหตุการณ์ที่จะได้ยิน นี่เป็นไปได้จริงมั้ยคะ หมายถึงว่าการที่เราจะยังได้ยิน แต่เราไม่สามารถขยับ หรือพูดได้เลย แม้ว่าเราคิดว่าเรากำลังพูด เรากำลังขยับตัวอยู่ในความคิด
ครั้งแรกที่เราฟื้นแล้วจำได้ คือถามหาตุ๊กตาเราค่ะ คุณแม่บอกว่าเราฟื้นวันที่สามจากเหตุการณ์จมน้ำ
คำถาม: อาจจะฟังดูโง่มาก แต่อยากทราบว่าร่างกายคนเราสามารถหลับได้นานขนาดนั้นโดยไม่ตื่นได้เลยหรอคะ มีกลไกการทำงานยังไงทำไมเราไม่หิว
สิ่งที่เราแปลกใจมากที่สุดของเหตุการณ์นี้คือความไม่ปะติดปะต่อกันในความทรงจำค่ะ เราจำเป็นฉาก รวมกันได้แค่ 5 ฉากจากทั้งหมด ทั้งๆที่คุณแม่เล่าว่าพาเรานั่งวีลแชร์ไปเดินเล่น เรากินน้ำส้มทุกวัน ไม่ยอมกินอย่างอื่น เหมือนทุกคนมีความทรงจำตรงนั้นตอนที่เรามีสติ แต่ทำไมเราถึงจำอะไรไม่ได้เลยคะ
ความทรงจำที่จำได้คือ กินข้าวเช้า ~> จังหวะที่หลุดจากห่วงยางลงไปในน้ำ ~> เสียงคนที่เรารู้จัก ~> จังหวะตื่นมาในโรงพยาบาลถามหาตุ๊กตา~> ตอนกลับบ้าน เราเอาหน้าแนบกระจกรถ
คำถาม: ทำไมเหตุการณ์มันถึงไม่ปะติดปะต่อคะ เพราะถ้าเราหมดสติ หรือนอนพักเรื่อยๆ ก้อจะเข้าใจได้ แต่มันมีช่วงเวลาที่เรามีสติ คุยกับคุณแม่ คนอื่นๆ แต่ทำไมเราจำไม่ได้ เรามั่นใจว่าไม่ใช่เพราะมันนานแล้วความทรงจำเลยจะหายไปบางส่วน เพราะตั้งแต่เด็กเราจำได้แค่ 5 ฉากนั้นที่เกิดขึ้น แล้วก็จำสิ่งที่คนอื่นเล่าให้ฟังไม่ได้เหมือนกันค่ะ
ขอบคุณสำหรับคำตอบล่วงหน้านะคะ