เท่าที่เราทราบมานะคะ ...

เรื่องอดีตชาติของแต่ละคน จะดูของตัวเอง เห็นของตัวเองยังลำบาก
ผู้อื่นดูให้คนอื่น ต้องใช้ญาณหยั่งรู้ที่สูง และระดับความแม่นยำก็ไม่อาจการันตีได้
ท่านที่มีความสามารถระดับ “ อตีตังสญาณ ” ชัดเจนแจ่มใส หากท่านต้องการสงเคราะห์ใคร
ส่วนใหญ่ จะเป็นเรื่องดูอดีตให้ เพื่อจะได้ส่งเสริมผลของการปฏิบัติธรรมในปัจจุบัน

คนธรรมดาอย่างเราๆ สามารถสังเกตอดีตกรรมตัวเองได้คร่าวๆ จากนิสัยและความประพฤติในปัจจุบัน
และสามารถเปลี่ยนชะตากรรม ออกแบบอนาคตตัวเองได้ด้วยการเลือกทำกรรม ในปัจจุบันค่ะ

การอยากจะเปลี่ยน คำอธิษฐานเดิม เพราะความรู้สึกต้องการ หรือไม่ต้องการในปัจจุบันนั้น
ความหนักแน่นต้องเท่ากัน พลังทางจิตขณะทำต้องมากกว่าตอนที่ทำไว้เดิม
และเมื่อเคยอธิษฐานเป็นคู่ เวลาถอน ก็ต้องถอนทั้งคู่

บางคู่เคยรักกัน อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขมาตลอด ก็มักจะอธิษฐานใจว่า ชาติหน้าฉันใด ขอให้ได้พบเจอและเป็นคู่กัน
เมื่อได้เจอกันอีก รักกันอีก ตายจากกันอีก วนเวียนหลายรอบ ก็อธิษฐานทับของเก่าไปเรื่อยๆ หนักแน่นขึ้นเรื่อยๆ

คู่แบบนี้ เวลาได้เจอกันแล้วจะเกื้อกูลกัน ... จะรู้สึกแพ้ทางกัน ยากจะหลีกหนี
แต่ใช่ว่าจะไม่มีทางหนี ... ท่านนักปฏิบัติที่หวังความบริสุทธิ์หลุดพ้น จะถือว่าคู่บุญลักษณะนี้เป็นด่านทดสอบ
ที่หลบได้ต้องหลบ เลี่ยงได้ต้องเลี่ยง เพราะหากใจยังไม่เข้มแข็งหนักแน่นพอ  คำอธิษฐานเดิมๆจะทำให้ถวิลหา อยากอยู่เป็นคู่กันอีก

อย่างไรก็ถาม กรรมปัจจุบัน การตัดสินใจปัจจุบัน ที่ประกอบไปด้วยสติสัมปชัญญะ
สามารถ ถอนคำอธิษฐานไปฝ่ายเดียวพลางๆก่อนได้ เพื่อความอิสระทางใจของตน

รอจนเมื่อถึงเวลาได้เจอกัน ใจตนนั่นแหละจะบอกได้เอง ว่าจะแข็งใจปฏิเสธคนๆนี้ได้ไหม

ส่วนกรณีที่รักกับใครอื่น ก็ไม่สมหวัง เป็นสาเหตุจากการทำบุญร่วมกันกับคนอื่นนั้นๆมาน้อย
หมดบุญ หมดกรรมต่อกัน ก็ย่อมต้องจากกันอยู่ดีค่ะ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้สมัยยังวัยรุ่น เราเคยไปไหว้พระ อธิษฐานว่าไม่ต้องการแต่งงาน
โตมา... เจอคู่กรรมซะส่วนใหญ่ ก็ พยายามไม่ก่อเวรเพิ่ม อโหสิกรรมต่อกันให้เร็ว ชดใช้ให้ตามสมควร
ยิ่งตอกย้ำกับตนเองหนักแน่นว่า ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์
เรามีคู่อธิษฐานที่ตามกันมา และ(อาจ)จะต้องเจอกัน (ไม่รู้ตอนไหน ในอนาคตอันใกล้นี้)
ความรู้สึกเราคือ ถ้าไม่เจอได้น่ะดี เจอแล้วคงเดือดร้อน เราไม่อยากใจอ่อนให้ใคร
แต่ทว่า ... หากเป็นข้อทดสอบ ที่จะต้องผ่าน  หนีไปก็เท่านั้น เจอเพื่อวัดพลังทางใจกันไป ก็ไม่เห็นต้องปฏิเสธ

หากเราเข้มแข็งมากพอ ใจมีวิปัสสนาญาน เพียงพอ ก็จะได้เป็นกัลยาณมิตรที่ดีต่อกัน เกื้อกูลกันในทางธรรมต่อไป