คือขอย้อนไปตอนประมาณม.1แม่เริ่มกรอกหูว่าเราต้องบวชนะบวชทดแทนบุญคุณซึ่งเราปฏิเสธกับทุกคนมาตลอด1ด้วยเพราะเราเป็นเกย์2เราไม่อยากโกนหัวเพราะเรากลัวการที่หัวโล้นมากเรารักผมมากจนแล้วจนเล่าแม่ลองจับเราบวชเณรตอนนั้นเราร้องให้หนักมากบ้านก็ไม่ได้นอนทั้งโกรธทั้งเสียใจจนแม่บอกไม่อยากให้เราบวชละ  โตขึ้นมาหน่อยแม่อยากให้เป็นทหารอยากให้เป็นนายร้อยแต่เรามีความคิดว่าอยากจะทำงานสายบริการมาตั้งนานแล้วเราก็ปฏิเสธมาตลอดอีกทั้งเราไม่เก่งคณิตร่างกายก็ไม่ได้ฟิตพ่อแม่ก็ไม่เคยสนับสนุนตรงนี้จนแม่เราก็ล้มเลิกความคิดจนล่าสุดแม่บอกปิดเทอมม.5เราต้องไปทำงานโรงงานแม่นะเรายิ่งโกรธไปใหญ่แม่บ่นเหนื่อยบ่นทะเลาะกับคนนู้นคนนี้ทุกวันยังจะให้เราไปลำบากอย่างนั้นอีกหรอถ้าอยากให้เราหารายได้จริงให้เราไปขายเสื้อผ้าสิขายของสิฝากเราไว้ร้านขายของชำก็ได้เราก็ปฏิเสธแม่ไปอีก    ความคิดเราคือแม่อะให้กำเนิดเรามาเพื่อทดแทนบุญคุณหรอ  เพื่อหาคนใช้งานหรอ  เพื่อที่จะมีคนเลี้ยงตอนแก่หรอ ซึ่งจากที่เราเห็นคนอื่นฝรั่งเอยใครเอยทุกคนย่อมอยากให้ลูกมีชีวิตดีๆอยู่แล้วป้ะเขาไม่ได้หวังเลยว่าจะหาที่พึ่งตอนแก่  ทุกอย่างเขาสนับสนุนลูกเต็มที่เพื่อที่จะให้ลูกมีงานที่ลูกชอบในอนาคตมีชีวิตที่ดีในอนาคต คือผมผิดไหมที่คิดแย่างนี้ทำไมคนเป็นพ่อแม่ต้องมาบังคับในสิ่งที่เราไม่ชอบด้วยทั้งๆที่สิ่งที่เราอยากทำมันไม่เคยเป็เรื่องที่ผิดเลย