ที่บ้านมีคนแก่อยู่สองคน เขาเป็นทวดของฉันเอง ทวดผู้หญิงบ่นด่าฉันตลอดว่าฉันขี้เกียจเล่นแต่โทรศัพท์ ซึ่งฉันก็ยอมรับว่าฉันขี้เกียจฉันติดโทรศัพท์ แต่ฉันก็ช่วยงานเขาตลอด กวาดบ้าน ถูบ้าน ล้างจาน ล้างห้องน้ำ  ช่วยทำกับข้าว ซึ่งสิ่งที่ฉันได้รับกลับมาคือทวดผู้หญิงนำฉันไปพูดกับคนอื่นๆว่าฉันขี้เกียจมาก ไม่ช่วยทำงานอะไรเลย แล้วซึ่งคนอื่นก็คิดตามที่ทวดผู้หญิงบอก ทุกคนเกลียดฉัน ฉันเรียนไม่เก่ง ได้เกรด2กว่าหลังๆมาได้เกรด1เพราะว่าเซฟโซนของครอบครัว ฉันไม่เคยได้รับกำลังใจในการเรียนเลยสักครั้ง ได้รับแต่เเรงกดดัน ฉันอึดอัดมาก ชีวิตของฉันมันอยู่ในกรอบตลอด ไม่ได้รับอิสระ ไปเรียนฉันตอนกลับบ้านฉันไม่เคยได้ออกไปเที่ยวได้ไปเดินเล่นกับเพื่อนๆ เพราะทวดบอกว่าให้รีบกลับบ้านที่โรงเรียนมีกิจกรรมกีฬาสีต้องกลับบ้านเย็นๆ ทวดบอกว่าห้ามนั่งรถวินกลับต้องนั่งรถสองแถวเท่านั้น ฉันไม่ชอบรถสองแถวเพราะมันอึดอัดแล้วมันเป็นช่วงที่คนกลับบ้านเยอะ วันนึงฉันกลับรถวิน ทวดด่าฉันสาระพัด ฉันร้องไห้อยู่ในห้องน้ำไม่มีใครสักคนมาปลอบใจฉันสงสัยเหมือนกันว่าทำไมครอบครัวถึงเป็นแบบนี้ มันไม่ได้มีแค่นี้หรอก ฉันโดนตบ โดนเตะ โดนเอาเท้ามาตบหน้า โดนด้ามไม้กวาดตี ฉันโดนมาตลอด ฉันร้องไห้หนักตลอด ตาบวม บางครั้งก็คิดว่าอืมตัวเองคงผิดเองแหละ แต่ทำไมเราต้องผิดตลอดเลย เถียงก็โดนด่ากลับ อยากไปให้พ้นๆจากบ้านหลังนี้ ฉันไม่น่าเกิดมาเลย ฉันมีทุกอย่างแต่ฉันไม่มีความสุข  เซฟโซนที่ดีที่สุดไม่ใช่ครอบครัว ทำไมเพื่อนให้ความสุขเรามากกว่าครอบครัว