สวัสดีค่ะ คือเรามีเรื่องมาเล่า เราเป็นคนสนุกๆไม่ว่าเราจะทำอะไรเพื่อนคนนี้จะมาว่าเราตลอด ทั้งเราหัวเราะ วิ่งเล่นกับเพื่อนอีกคนนึง พอเขาไม่มีอะไร เขาจะพูดประมาณว่า”เอาปากกามาดิ๊!!”เเต่ถ้าเขาไปพูดกับคนอื่น เขาจะพูดเเบบ”ขอยืมปากกาหน่อย”มันเห็นได้ชัดเจน อย่างวันนี้ตอนก่อนมาเรียนเราเล่นกับเพื่อนอีกคนเขาเป็นคนตลกเขาจะเอารังมดมาเเกล้งเเล้วเราวิ่งหนีพร้อมหัวเราะตามปกติ เขาก็เเบบจ้องขเม็งเรา พอตอนเรียนเราเรียกเพื่อนคนนั้นมานั่ง เขาก็เรียกเพื่อนคนนั้นไป เเล้วเขาก็หันมามองเรา เเบบ อิหยัฃว่ะ เราทำไรผิดว่ัเนี่ย เราเป็นตัวเราเเบบปกติ เขาก็ไม่ชอบรึยังงัย ชอบเอาเราไม่นินทาบ้างก็มีที่เพื่อนคนอื่นเสียงดังเหมือนหมาเห่าดังมากค่ะดังเเบบลั่นอาคารเขาไม่ว่า เเต่พอเราหัวเราะเรื่องเพื่อนที่เราเขาบอก เบาๆดิ มันร้อนโมโหไรงี้ คือเเบบ เราเห็นชัดมากว่า เราทำไรก็ผิด เเบบ อยากจะหันไปบอกค่ะว่า เป็น รัยมากมั้ย กูเป็นตัวกูเเบบนี้ ทีคนอื่นทำไม่เห็นว่า เเต่เราทำไม่ได้ มันอัดอั้นนะคะเพื่อนๆ เราทำอะไร ไม่ได้ เรารู้สึกว่าพักหลังเราอยู่คนเดียว เราอยู่ ม.4 เอาจริงตอนนี้เรายังบอกใครได้ไม่เต็มปากเวลามีคนถามว่า มีเพื่อนสนิทชื่ออะไร มันรู้สึกว่าเหมือนเราโดดเดี่ยวอ่ะ เราดูเข้าสังคมไม่ได้เลย เรา ดูเหมือนกลุ่มคนที่เพื่อนต่างเมิน ไม่ว่าจะทำไร วันนั้นเราชวนเขาไปซื้อขนมเขาบอกไม่ไป เเต่พอเพื่อนอีกคนชวนเชาเขากลับบอกว่าไปไป!!เเบบเป็นอะไรอ่ะ เราน้อยใจนะ เรามีความรู้สึก เราให้เพื่อนเต็มที่ เเต่ดูสิ่งที่เพื่อนมอบให้เราสิ ทำไมมันดูหน่วง เราต้องทนอยู่กับไปอีก2ปีกว่าจะจบม.6 วันนั้นเราบอกเราอยากเข้าสถาปัตย์ จุฬา พูดเล่นๆนะคะ เพราะรู้ว่ามันเป็นสถาบันเข้ายาก เขาก็พูดว่า อย่าหวังสูงดิ ทั้งๆที่ตอนนั้นเรียนเคมีเเล้วครูเป็นคนบอกให้เราไปส่งพอร์ตที่จุฬาครูบอกไปเลยครูสนับสนุน พอเราบอก ก็เคยคิดอยู่ค่ะ อยากเข้าสถาปัตย์จุฬาเขาพูดตัดเราเลยค่ะเพื่อนๆ เรารู้สึกว่าทำไมต้องเรา เวลาเขาโมโหรึเมนส์มาก็มาโมโหใส่เเต่พอคนอื่นทำไรใส่นางไม่โกรธกลับหัวเราะ เเบบ กูไม่ใช่ที่รองรับอารมณ์นะเว้ย เราพยายามไม่เครียด เรื่องเเบบนี้ เเต่นี่คืออดไม่ได้เลยค่ะ เราทำไงคะทุกคน~