เรารู้จักคนนึงเมื่อสามปีที่แล้วที่ กทม.นี่แหละ แต่รู้จักได้แป็บเดียวเขาจะย้ายกับบ้านต่างจังหวัดภาคเหนือ ไปหาธุรกิจส่วนตัวทำ
หลังจากเขาย้ายกลับไปก็ไม่ได้ติดต่อกันสักเท่าไหร่ เห็นตามเฟสบุ๊คบ้าง ทักหาบ้าง ปรึกษาเรื่องต่างๆกัน เวลาเราไปเที่ยวจังหวัดนั้น
เราก็มีแฟนของเราไป จนเราเลิกกับแฟน ช่วงปีใหม่ 64 ที่ผ่านมาเราก็ไปเที่ยวจังหวัดนั้นอีกไปหลายวันอยู่
เขาก็มาหาเป็นครั้งแรกที่เราได้คุยกันแบบจริงจัง เขานอนที่ รร ด้วย ไปกินเหล้าด้วย แล้วก็เผลอมีอะไรกัน
ตอนอยู่ด้วยกันเขาแล เทคแคร์เรามีมาก เหมือนแฟนกันเลย เราก็กลับมา กทม.มาทำงานปกติ ก็นอยเองไปสองสามวัน
แล้วก็หายนอยไป พอสิ้นเดือน กพ. เราก็ไปเที่ยวอีก เราก็แจ้งเขาไปก่อนว่าเราจะไปนะ อยู่ไหม เขาก็อยู่
ก็เจอกันสามวันสองคืน เขาก็มาอยู่ด้วยตลอด เขาดูแลเราดีมาก กอด หอม เรา คุยนั้นนู้นนี่ เหมือนแฟนคนนึง
แต่พอเรากลับมา กทม.รอบนี้ เราตัดสินใจบอกเขาว่า
เรา :  เธอเรารู้สึกกับเธอวะ
เขา : เขาโอเคกับเทอมากนะ เอาจริงๆ อยู่ด้วยละพูดได้เกือบทุกเรื่องเลย ไม่อึดอัด แต่ด้วยหลายๆอย่าง เราว่าตัวเราเองยังไม่พร้อมมีใครตอนนี้ ทั้งเรื่องงาน เรื่องส่วนตัว ยิ่งงานมันต้องโฟกัส เราโฟกัสจนเครียดเลย เลยคิดว่าถ้าจะมีแฟนช่วงนี้มันคงยังไม่เหมาะ เพราะเราว่าเราคงยังดูแลเขาได้ไม่ดี มันคือเหตุผลส่วนใหญ่ที่ช่วง2-3ปีนี้เรายังไม่ตัดสินใจคบใครเลย เทอโกรธเรามั้ยอ่ะ แต่เราไม่ได้ล้อเล่นกับความรู้สึกเทอนะ

เราก็บอกว่าไม่เป็นไร เข้าใจ โตๆกันแล้ว เอาน่า เขาก็ถามว่าเธอยังอยากเจอเราอยู่ไหม เธอโอเคป่าวเธอจะเจอกัน เราก็บอกไปว่าโอเคสิ เจอได้ ชิวๆ
หลังจากบอกความรู้สึกไปจนถึงวันนี้ด้สามสี่วันก็คุยกันกันตลอด ถามมา ถามไป บอกฝันดี บอกเป็นห่วง ตลอด รายงานว่าทำไรอยู่ไหน แต่จะหนักไปทางที่เราชวนเขาคุยมากกว่า

แบบนี้เราควรทำไงดี ตัดใจ เป็นเพื่อนพอ หรือ พยายามต่อไปดีครับ

ขอบคุณครับ