คือว่าผมคบกับเเฟนมา 1.4 ปี ขอบอกก่อนว่าผมมีนิสัย ชอบอยู่คนเดียว (หลังจากที่มีเเฟน) เเต่คนที่ใช้เวลาอยู่ด้วยมากที่สุดคือเเฟน เเฟนคือทุกอย่างสำหรับผม ส่วนเเฟนผมชอบออกกำลังกาย ชอบทำอะไรหลายๆอย่างที่โคตรไม่เหมือนกับผม เเต่สิ่งที่เหมือนกันคือเรารักกันมาก เเต่เนื่องจากเราต่างกันมากไปก้อทำให้เราก็มีเรื่องทะเลาะกันบ่อย เช่น เเฟนต้องการเวลามากกว่านี้ หรือ ไม่ชอบให้ผมเล่นทรสตอนทานเข้าด้วยกัน ซึ่งผมก็เข้าใจ เเต่ผมก็รู้สึกว่าผมก็เป็นคนแบบนี้ ตะก่อนผมเที่ยวกลางคืนบ่อยมาก เพราะบ้านอยู่ทองหล่อ เพื่อนชวนออกทุกวัน เค้าไม่สบายใจ ผมก็เลิกเที่ยวไปเลย เเละผมไม่ใช่คนที่เจ้าชู้รักเดียวใจเดียว ผมคิดว่านั้นคงเป็นข้อดีข้อเดียวของผม
ประเด็นของกระทู้นี้คือ ผ่านมาไม่นาน เราพึ่งเลิกกัน เเล้วคือผมเป็นคนที่ขี้ประชดโคตรๆ ผมไม่รู้ทำไมเเต่ในหัวผมประชดให้คนของทั้งหมด ที่เเฟนเคยให้ไป
ผมก็มารู้ทีหลังว่าแฟนสภาพย่ำเเย่มาก ข้าวไม่กิน ไม่ทำอะไรทั้งนั้น ซึ่งก็เกี่ยวกับที่เราตกลงจะเลิกกัน เเต่อย่างที่บอกข้างต้นว่าเรารักกันมาก ในใจผมกับเเฟนไม่ได้มีใครอยากเลิกกันเลย สุดท้ายผมก็เป็นคนง้อ ตอนนี้ก็คือคืนดีกันเเล้ว
เเต่ว่าคนที่เหมือนจะไม่พอใจเเละไม่สนับสนุนเราเเล้วคือ เเม่เเฟน ซึ่งผมก็เข้าใจว่า เค้าเห็นลูกตัวเองสภาพเเย่ ใครก็คงไม่อยากสนับสนุนต่อ ผมรู้สึกว่าต่อจากนี้การไปหาเเฟน หรือ เเฟนมาหาผม ก็คงไม่มีอิสระเหมือนตะก่อนเพราะถ้าเค้าจะมาหาหรือจะออกมากินข้าวกับผม เค้าต้องขอเเม่ก่อน ซึ่งผมบอกก่อนว่า เเฟนผมมีเเม่เเค่คนเดียว ส่วนพ่อของเเฟนเเยกทางไปหลายปีแล้ว ส่วนครอบครัวผม พ่อเเม่รักกันดี อบอุ่น ผมไม่ได้พิมพ์ให้เเฟนดูเเย่เพราะเค้าก็ยอมรับว่าบ้านเค้าไม่ได้อบอุ่นเหมือนบ้านผมจริงๆ ซึ่งเค้าก็เลยถามผมว่า เค้าควรจะปรึกษาใคร เพราะเค้ามีเเม่คนเดียวให้ปรึกษา ส่วนผมก็คิดว่า ควรปรึกษาพ่อเเม่ก็ถูกเเล้วเเต่ผมรู้สึก เเตกต่างระหว่างคำปรึกษา เเม่เเฟน กับ พ่อเเม่ผมมาก คือพวกเราอายุ 20 เรียนปี 2 ไม่ได้รู้สึกว่า มีประสบการณ์มากพอเท่าผู้ใหญ่ คงคิดว่าปรึกษาผู้ใหญ่น่าจะดีที่สุดในบางเรื่อง เเต่ผมก็เเอบรู้สึกไม่ดีที่ เเฟนปรึกษาเเม่ที่ไม่ได้ประสบความสําเร็จในเรื่องความรัก คุณคิดว่าคนที่จะให้คำปรึกษาเรื่องความรักได้ดีที่สุดต้องเป็นคนที่ประสบความสำเร็จเรื่องความรักหรือไม่? ผมไม่รู้เเล้วว่าต้องทำอย่างไงในการให้คำเเนะนำเเฟนว่าจะปรึกษาใคร หรือ ยังไง สบสนมากครับ เพราะผมก็เคารพเเม่เเฟน
ผมคิดเเค่ว่าการคบใครสักคน เราก็ต้องใช้ความรู้สึกของตัวเอง พ่อเเม่ให้ได้เเค่คำปรึกษา เเต่คนที่จะอยู่ด้วยกันก็คือ เราสองคน พ่อเเม่ให้ได้เเค่คำปรึกษาอะไรทำนองนั้นอ่ะครับ ผมเเค่มีคำถามข้างต้นว่า คนที่จะให้คำปรึกษาดีที่สุด ต้องเป็นคนที่ประสบความสําเร็จในเรื่องความรักหรือไม่?
ปัญหาเรื่องเเฟนกับเเม่ของเเฟนเเละตัวผมเอง
ประเด็นของกระทู้นี้คือ ผ่านมาไม่นาน เราพึ่งเลิกกัน เเล้วคือผมเป็นคนที่ขี้ประชดโคตรๆ ผมไม่รู้ทำไมเเต่ในหัวผมประชดให้คนของทั้งหมด ที่เเฟนเคยให้ไป
ผมก็มารู้ทีหลังว่าแฟนสภาพย่ำเเย่มาก ข้าวไม่กิน ไม่ทำอะไรทั้งนั้น ซึ่งก็เกี่ยวกับที่เราตกลงจะเลิกกัน เเต่อย่างที่บอกข้างต้นว่าเรารักกันมาก ในใจผมกับเเฟนไม่ได้มีใครอยากเลิกกันเลย สุดท้ายผมก็เป็นคนง้อ ตอนนี้ก็คือคืนดีกันเเล้ว
เเต่ว่าคนที่เหมือนจะไม่พอใจเเละไม่สนับสนุนเราเเล้วคือ เเม่เเฟน ซึ่งผมก็เข้าใจว่า เค้าเห็นลูกตัวเองสภาพเเย่ ใครก็คงไม่อยากสนับสนุนต่อ ผมรู้สึกว่าต่อจากนี้การไปหาเเฟน หรือ เเฟนมาหาผม ก็คงไม่มีอิสระเหมือนตะก่อนเพราะถ้าเค้าจะมาหาหรือจะออกมากินข้าวกับผม เค้าต้องขอเเม่ก่อน ซึ่งผมบอกก่อนว่า เเฟนผมมีเเม่เเค่คนเดียว ส่วนพ่อของเเฟนเเยกทางไปหลายปีแล้ว ส่วนครอบครัวผม พ่อเเม่รักกันดี อบอุ่น ผมไม่ได้พิมพ์ให้เเฟนดูเเย่เพราะเค้าก็ยอมรับว่าบ้านเค้าไม่ได้อบอุ่นเหมือนบ้านผมจริงๆ ซึ่งเค้าก็เลยถามผมว่า เค้าควรจะปรึกษาใคร เพราะเค้ามีเเม่คนเดียวให้ปรึกษา ส่วนผมก็คิดว่า ควรปรึกษาพ่อเเม่ก็ถูกเเล้วเเต่ผมรู้สึก เเตกต่างระหว่างคำปรึกษา เเม่เเฟน กับ พ่อเเม่ผมมาก คือพวกเราอายุ 20 เรียนปี 2 ไม่ได้รู้สึกว่า มีประสบการณ์มากพอเท่าผู้ใหญ่ คงคิดว่าปรึกษาผู้ใหญ่น่าจะดีที่สุดในบางเรื่อง เเต่ผมก็เเอบรู้สึกไม่ดีที่ เเฟนปรึกษาเเม่ที่ไม่ได้ประสบความสําเร็จในเรื่องความรัก คุณคิดว่าคนที่จะให้คำปรึกษาเรื่องความรักได้ดีที่สุดต้องเป็นคนที่ประสบความสำเร็จเรื่องความรักหรือไม่? ผมไม่รู้เเล้วว่าต้องทำอย่างไงในการให้คำเเนะนำเเฟนว่าจะปรึกษาใคร หรือ ยังไง สบสนมากครับ เพราะผมก็เคารพเเม่เเฟน
ผมคิดเเค่ว่าการคบใครสักคน เราก็ต้องใช้ความรู้สึกของตัวเอง พ่อเเม่ให้ได้เเค่คำปรึกษา เเต่คนที่จะอยู่ด้วยกันก็คือ เราสองคน พ่อเเม่ให้ได้เเค่คำปรึกษาอะไรทำนองนั้นอ่ะครับ ผมเเค่มีคำถามข้างต้นว่า คนที่จะให้คำปรึกษาดีที่สุด ต้องเป็นคนที่ประสบความสําเร็จในเรื่องความรักหรือไม่?