เราอายุ15ปีเรามีปัญหากับแม่บ่อยมากเราเป็นลูกคนที่3เราเป็นเด็กเรียนไม่เก่งแต่พี่ของเราเป็นคนที่เรียนดีมากๆเรามีพี่2คนคนหนึ่งเป็น วิศวกรส่วนอีกคนก็เป็นครู ทั้งสองคนออกไปทำงานต่างจังหวัดส่วนเราอยู่บ้านตอนม.3เราขอแม่เรียน สายศิลป์พี่สาวและแม่บอกว่าไม่ได้เรียนไปจะทำงานอะไร(พี่ทั้งสองคนเรียนสายวิทย์คณิต) ต้องบอกก่อนว่าเกรดเฉลี่ยของเราอยู่ที่3.25ตอนม.ต้น ตอนนี้เราอยู่ม.4เราก็เรียนตามที่แม่บอกเกรดเราตกเหลือ2.98ตอนนั้นเรา ทะเลาะกับแม่หนักมากแม่บอกว่าทำไมยิ่งเรียนยิ่งโง่ถ้า ถ้าได้เกรดแค่นี้ก็ออกไม่ต้องเรียน เมื่อก่อนเรากับแม่ก็สนิทกันแต่พอเราเข้าม.ต้น เราก็แยกบ้านกันอยู่ เราเริ่มทะเลาะกับตั้งแต่ม.ต้นมันเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆเช่น กินข้าวไม่ตรงเวลา นอนดึก เรากับแม่ช่วงนั้นบางวันก็ไม่ได้เจอหน้ากันเลยแต่ตอนม.3เทอน2เราย้ายกลับไปอยู่บ้านเดียวกันเราก็ทะเลาะกันบ่อยขึ้นเพราะเรื่องเดิมๆเพิ่มขึ้นอีกเรื่องโทรศัพท์ พอมีปัญญาเราก็จะอยู่คนเดียวไม่คุยกับใคร(ไม่มีใครสนใจ/ไม่มีคนให้ปรึกษา)ทะเลาะกันทุกเราจะเข้าห้องนอนร้องไห้จนหลับไปทุกครั้งตอนนี้แม่ชอบด่าแรงๆชอบไล่เราออกจากบ้าน บอกไม่ให้เรียนหนังสือเรารู้นะว่าแม่ไม่ทำหรอกแม่เราแค่ด่าตามอารมณ์แค่นั้นแต่มันทำให้เรารู้สึกน้อยใจเสียใจ ตอนนี้เรากำหนดอะไรของเราเองไม่ได้เลยขนาด ทรงผมเรายังเลือกไม่ได้เลยว่าจะไว้สั้นหรือยาว สีของเสื้อผ้า ก่อนหน้านี้โทรศัพท์เราพังเราก็ไปรับจ้างทำงานเพื่อซื้อมาใช้(เหมือนกับทุกเครื่องที่ใช้) เราไม่รู้ว่าสิ่งที่เราเจอมันหนักมากหรือน้อยขนาดไหนสำหรับคนอื่นแต่มันทำให้เราเป็นตี2หน้าเก่งไม่จริงใจกับใครไม่ไว้ใจใครมีจำแพงอยู่ตลอด

   


ควรทำยังไงดี