สวัสดีค่ะ หนูอายุ15ปีตอนนี้หนูเครียดมากๆเลยค่ะ.อยากทราบวิธีการแก้ปัญหาครอบครัวและปัญหาการถูกบูลลี่อ่ะค่ะ คือขออธิบายเรื่องครอบครัวก่อนนะคะ คือว่า ตั้งแต่เกิดมาหนูไม่เคยรู้จักพ่อเลยแม้แต่ชื่อในใบเกิดก็ไม่มีอะไรเขียนเกี่ยวกับพ่อหนูเลย แล้วปัจจุบันแม่ของหนูก็มีสามีใหม่ ช่วงนั้นเหมือนจะโอเคเลยนะคะแต่แบบพ่อมีน้องมาซึ่งคือเขาเป็นลูกพ่อใหม่ไงเขาเลยจะให้ความสำคัญกับน้อง มีครั้งนึงเขาไปดื่มเหล้ากับเพื่อนๆแต่ลืมหนูไว้ที่บ้าน*คนเดียว เด็กอนุบาลตื่นมากลางดึกแล้วไม่มีใครอยู่เลย
ช่วงนั้นแม่และพ่อก็เริ่มตีหนู หนูจึงโทรหายายขอไปอยู่กับยาย เลยได้ย้ายมาอยู่ที่โคราช ช่วง4ปีแรกบอกได้เลยว่าชีวิตดีมากๆหนูถูกเรียกมาเหมือนลูกขุนหนู
หนูเลยเรียกเขาว่าพ่อกับแม่
#หลังจากนี้จะเรียกตากับยายว่าพ่อแม่นะคะ
*//ซึ่งตาก็ไม่ใช่ตาแท้ๆของหนู
พอเข้าช่วงป.5หนูย้ายมาอยู่กทม.ตอนนั้นก็คิดว่าจะดี แต่แบบมันไม่ใช่ค่ะหนูไปอยู่ในสังคมสภาพแวดล้อมที่แย่มากๆ ส่วนน้าหนูที่เคยเลี้ยงหนูตอนอยู่กับแม่เขาก็ย้ายไปอยู่หอใกล้ที่ทำงาน ที่บ้านก็จะมีแค่พ่อแม่หนูและน้าอีกคน ซึ่งพอหนูได้มาอยู่ในสภาพแบบนี้หนูก็เริ่มมีนิสัยก้าวร้าว พ่อและแม่หนูก็เริ่มมีนิสัยเปลี่ยนไป พ่อเริ่มพูดตะคอก แม่เริ่มพูดไม่เพราะใส่หนู น้าหนูก็เริ่มก้าวร้าวหรือเป็นเพราะนิสัยผช.อันนี้หนูไม่แน่ใจ หลังจากนั้นหนูกับแม่ก็ทะเลาะกันบ่อยขึ้น
พอจบป.6หนูก็ย้ายกลับมาโคราช หนูคิดว่าทุกอย่างจะดีขึ้นนะคะแต่แย่กว่าเดิมอีกค่ะ โรงเรียนหนูมี60%เป็นเด็กก้าวร้าว และแน่นอนค่ะหนูถูกบูลลี่และแกล้งเสมอ โดยคำที่ถูกล้อตั้งแต่ม.1จนถึงม.3ก็คือหน้าเหมือนอึ่ง และก็เริ่มมีคำด่าที่สบถขึ้นมาเรื่อยๆ และหนูก็เริ่มก้าวร้าวมากๆ และที่บ้านก็เริ่มใช้งานหนูหนักมากๆในแต่ล่ะวันหนูจะต้องถูกด่าอยู่เสมอ คือบางคนถ้ามีปัญหากับที่โรงเรียนบ้านก็จะเป็นจุดเซฟโซน หรือมีปัญหาที่บ้านก็จะมีโรงเรียนและเพื่อนเป็นจุดเซฟโซน แต่สำหรับหนูมันไม่มีเลยค่ะ หนูไม่มีแม้แต่ห้องส่วนตัวในการร้องไห้ไม่มีแม้แต่เวลาส่วนตัวเลยค่ะ ในทุกๆวันเช้าสายบ่ายเย็นหนูจะโดนด่าอยู่เสมอ แม่เริ่มใช้คำพูดหยาบคายเอาหนูไปเทียบกับคนอื่น ใช้ความรุนแรง บางทีก็ไล่ไปตายคือหนูท้อมากๆเลย แต่ด้วยความที่หนูเป็นคนที่พูดเก่งหัวเราะเก่งเลยไม่มีใครรู้ในมุมนี้ของหนู จนมาเมื่อวานเป็นวันหยุดหนูทราบว่าแม่เป็นหนี้เยอะมากและซึ่งหนูกำลังจะเตรียมขึ้นม.4 แม่ก็มายืมเงินเก็บของหนู หนูเครียดมากๆแต่ก็พยายามยิ้มจนพ่อไปข้างนอกกลับมาเขาก็ตะโกนด่าหนูกลายเป็นว่าหนูไม่มีที่พึ่งเลย วันนี้พ่อจับได้ว่าแม่เป็นหนี้ พ่อก็มาลงที่หนูด่าหนู หนูจึงเริ่มทำร้ายร่างกายตัวเองเริ่มกินที่ยามั่วๆ (*ไม่ใช่ยาเสพติด แต่เป็นยาอันตรายนะคะ)มีความคิดอยากตาย เพราะหนูไม่คิดว่าเด็กคนนึงต้องมาเจออะไรแบบนี้ บ้างคนอาจบอกว่ามีคนอีกหลายคนเจอปัญหามากกว่าหนูอีก แต่สำหรับหนูมันเรื่องใหญ่นะคะ คือโดยส่วนตัวไม่ได้เป็นโรคอะไรนะคะ
ปัญหาครอบครัวการโดนบูลลี่
ช่วงนั้นแม่และพ่อก็เริ่มตีหนู หนูจึงโทรหายายขอไปอยู่กับยาย เลยได้ย้ายมาอยู่ที่โคราช ช่วง4ปีแรกบอกได้เลยว่าชีวิตดีมากๆหนูถูกเรียกมาเหมือนลูกขุนหนู
หนูเลยเรียกเขาว่าพ่อกับแม่
#หลังจากนี้จะเรียกตากับยายว่าพ่อแม่นะคะ
*//ซึ่งตาก็ไม่ใช่ตาแท้ๆของหนู
พอเข้าช่วงป.5หนูย้ายมาอยู่กทม.ตอนนั้นก็คิดว่าจะดี แต่แบบมันไม่ใช่ค่ะหนูไปอยู่ในสังคมสภาพแวดล้อมที่แย่มากๆ ส่วนน้าหนูที่เคยเลี้ยงหนูตอนอยู่กับแม่เขาก็ย้ายไปอยู่หอใกล้ที่ทำงาน ที่บ้านก็จะมีแค่พ่อแม่หนูและน้าอีกคน ซึ่งพอหนูได้มาอยู่ในสภาพแบบนี้หนูก็เริ่มมีนิสัยก้าวร้าว พ่อและแม่หนูก็เริ่มมีนิสัยเปลี่ยนไป พ่อเริ่มพูดตะคอก แม่เริ่มพูดไม่เพราะใส่หนู น้าหนูก็เริ่มก้าวร้าวหรือเป็นเพราะนิสัยผช.อันนี้หนูไม่แน่ใจ หลังจากนั้นหนูกับแม่ก็ทะเลาะกันบ่อยขึ้น
พอจบป.6หนูก็ย้ายกลับมาโคราช หนูคิดว่าทุกอย่างจะดีขึ้นนะคะแต่แย่กว่าเดิมอีกค่ะ โรงเรียนหนูมี60%เป็นเด็กก้าวร้าว และแน่นอนค่ะหนูถูกบูลลี่และแกล้งเสมอ โดยคำที่ถูกล้อตั้งแต่ม.1จนถึงม.3ก็คือหน้าเหมือนอึ่ง และก็เริ่มมีคำด่าที่สบถขึ้นมาเรื่อยๆ และหนูก็เริ่มก้าวร้าวมากๆ และที่บ้านก็เริ่มใช้งานหนูหนักมากๆในแต่ล่ะวันหนูจะต้องถูกด่าอยู่เสมอ คือบางคนถ้ามีปัญหากับที่โรงเรียนบ้านก็จะเป็นจุดเซฟโซน หรือมีปัญหาที่บ้านก็จะมีโรงเรียนและเพื่อนเป็นจุดเซฟโซน แต่สำหรับหนูมันไม่มีเลยค่ะ หนูไม่มีแม้แต่ห้องส่วนตัวในการร้องไห้ไม่มีแม้แต่เวลาส่วนตัวเลยค่ะ ในทุกๆวันเช้าสายบ่ายเย็นหนูจะโดนด่าอยู่เสมอ แม่เริ่มใช้คำพูดหยาบคายเอาหนูไปเทียบกับคนอื่น ใช้ความรุนแรง บางทีก็ไล่ไปตายคือหนูท้อมากๆเลย แต่ด้วยความที่หนูเป็นคนที่พูดเก่งหัวเราะเก่งเลยไม่มีใครรู้ในมุมนี้ของหนู จนมาเมื่อวานเป็นวันหยุดหนูทราบว่าแม่เป็นหนี้เยอะมากและซึ่งหนูกำลังจะเตรียมขึ้นม.4 แม่ก็มายืมเงินเก็บของหนู หนูเครียดมากๆแต่ก็พยายามยิ้มจนพ่อไปข้างนอกกลับมาเขาก็ตะโกนด่าหนูกลายเป็นว่าหนูไม่มีที่พึ่งเลย วันนี้พ่อจับได้ว่าแม่เป็นหนี้ พ่อก็มาลงที่หนูด่าหนู หนูจึงเริ่มทำร้ายร่างกายตัวเองเริ่มกินที่ยามั่วๆ (*ไม่ใช่ยาเสพติด แต่เป็นยาอันตรายนะคะ)มีความคิดอยากตาย เพราะหนูไม่คิดว่าเด็กคนนึงต้องมาเจออะไรแบบนี้ บ้างคนอาจบอกว่ามีคนอีกหลายคนเจอปัญหามากกว่าหนูอีก แต่สำหรับหนูมันเรื่องใหญ่นะคะ คือโดยส่วนตัวไม่ได้เป็นโรคอะไรนะคะ