เรื่องนี้อาจจะยาวหน่อยนะคะช่วยอ่านหน่อยนะคะ
ถือส่ะว่าเป็นเรื่องเล่าล่ะกัน
ขอบคุณ​ล่วงหน้านะคะ​ 

เรื่องมีอยู่ว่าตอนนี้เราท้องได้​ 6​ เดือนแล้วช่วงโควิดเจอ
ปัญหา​มากมาย​ เรามีปัญหา​กับสามีเรามานานมากแล้วเลิกกันหลายครั้งแต่ก็กับมาคืนดีกัน​ อยู่มาวันนึ่งเราท้องเราทำงานจนเราได้3เดือนกลับไปอยู่บ้าน1เดือนกับพบว่าสามีมีคนใหม่แล้วเท่านั้นยังไม่พอดึงเราไปอยู่ด้วยกันซึ่งเราก็อึ้ง​มากไม่คิดว่าสามีจะทำแบบนี้กับเราแต่ขอพูดไว้ก่อนว่าสามีเราเป็นคนที่รับผิดชอบเรื่องครอบครัวดีมากๆ​ ดูแลเราตลอดระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันเราก็เลยสงสัยว่าถ้าเราตั้งใจใช้ชีวิตให้มันดีกว่านี้คงไม่ออกมาเป็นแบบนี้ผิดที่ตัวเราเองหรือป่าวที่เกเรไม่ฟังทำตัวไม่ดีสาระพัดจนเค้าเบื่อจนเราต้องมาเจอจุดๆนี้
ตอนนี้เราเรียนและตั้งท้องได้6เดือน​
แต่เรากับสามีเราเลิกกันแต่เขาบอกต้องดูแลเราไอ้เราก็ยากเรียนให้มันจบก็เลยต้องทนอยู่ในสภาพแบบนี้​ ส่วนเมียน้อยอีกคนของสามีเราอายุเท่ากันกับสามีเราเค้าเป็น​เพื่อนกันสมัยเด็กๆมาเจอกันเพราะสามีเราไปเที่ยวในผับก็เลยเจอกันมา​ แต่สามีเราบอกว่าเขาตามตื้อสามีเราจนเค้ายอมรับ​ เพราะสามีเราปฏิเสธ​เค้าตลอดว่าเขาเป็นคนไม่ดีนะ​ ทำทุกอย่างที่คิดว่าผู้หญิงคนนึ่งจะรับเค้าไม่ได้แต่สามีเราบอกเขาว่าเรากับเขาเลิกกันแต่ต้องรับผิดชอบเราอยู่  แต่เมียน้อยบอกเขารับได้​สามีเราก็เลยเอาเรามาอยู่ด้วยเพราะเรายากเรียนให้มันจบ​  เขาเล่าให้เราฟังว่าถ้าเกิดเมียน้อยดูแลเราได้จนคลอดเขาก็จะลองจริงจังกับเมียน้อยดู  แต่เขาก็ยังจะดูแลลูกที่อยู่ในท้องเราไม่ทิ้งไปแน่นอน​ แต่อยู่มาวันนึ่งสามีเราบอกว่าเมียน้อยกับเขาคงไปกันไม่ได้​ แต่การกระทำเหมือนสวนทางกันบางทีเราดูเหมือนเขาจะไปกันได้บางทีเขาจะไปกันไม่ได้​ ตอนนี้เราโครตอึดอัดมากไม่ใช่ว่าเราไม่มีที่ไปนะ​ เรามีที่ไปที่ทนอยู่ก็คิดว่ายากจะเรียนให้มันจบแล้วเราก็จะแยกย้ายกัน 
ตอนนี้ทางแม่สามีรับรู้บอกให้เราสู้อดทนเพื่อลูกแม่สามีดีมากเข้าใจเราให้กำลังเรา​ บอกอย่ายอมแพ้เมียน้อยเราต้องนิ่งเข้าไว้ลูกออกมามันอาจจะเห็นหน้าลูกมันอาจจะดีขึ้น​ แต่แม่สามีเราบอกว่าทนได้เท่าที่ทนได้นะลูกแม่เข้าใจไม่ไหวก็ถอยถ้าหนูตัดสินใจออกมาแม่ก็ไม่ว่าอะไร​ แต่แม่ก็พร้อมที่จะอยู่เคียงข้างหนูไม่ทิ้งหนู​ ถึงหนูจะเลิกจากลูกชายแม่แม่ก็ยังรักหนูและลูกของหนูแม่ไม่เคยคิดว่าหนูเป็นคนอื่นแม่คิดว่าหนูก็เป็นลูกสาวแม่คนนึ่งเหมือนกันซึ่งเราได้ยินก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
แต่เราจะควรทำไงดีจะถอยดีมั้ย​ แต่ถ้าเราถอยสามีเราก็บอกว่าเค้าก็จะไม่อยู่กับเมียน้อย​ แต่ถ้าให้มาอยู่กับเราสามีเราก็ไม่อยู่​ ถ้าวันไหนคนใดคนนึ่งอยู่ไม่ได้ก็แยกย้ายใช้ชีวิตของใครของมันแต่สามีเราก็ยังแวะเข้ามาดูแลแต่ก็ไม่อยู่กับเรา

ซึ่งทางฝั่งเมียน้อยเค้าก็เคยมีครอบครัวมาแล้วแต่สามีเขาไปมีคนใหม่มีลูกด้วยกัน1คนสามีทิ้งเขาไปตอนเขามีลูกเขาเลยเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวชีวิตของเขาเหมือนมีปม​ เท่าที่สามีเล่าให้เราฟังเพราะสามีเราเป็นเพื่อนกับเขาตอนเด็กๆ​

ปัญหาก็คือสามีเราบอก​ เค้าบอกเลิกกับเมียน้อยแล้วบอกเป็นเพื่อนกัน​ ความสัมพันธ์​เรากับเขาสามีเราบอกเราว่าเราไม่ได้เป็นผัวเมียกันแต่เราเป็นพี่น้องกัน​ แต่ที่เอามาอยู่ด้วยเพราะเรายากจะเรียนให้มันจบ​ เลยต้องมาอยู่ด้วยกัน​ แต่บอกเลิกกับเมียน้อยเป็นแค่เพื่อนแต่หยอกล้อเล่นกันต่อหน้าต่อตาเรา​ ซึ่งเราก็แอบคิดว่า​มันเป็นเพื่อนกันแบบไหนว่ะ​ 
เราก็ยังมีความสัมพันธ์​ที่ดีกับสามีอยู่นะถึงจะบอกว่าเลิกกันก็ตามแต่เมียน้อยก็ทำหน้าที่ทุกอย่างดูแลเราซักผ้าทำกับข้าวบางวัน​ บางวันเราก็ทำนะ​ รีดผ้าให้สามีเรา​ จ่ายค่าห้องพักซื้อกินซื้อของใช้ก็มีบ้าง​
บางทีเมียน้อยเริ่มรู้ตัวว่าสามีเราจะไม่เอาเค้าก็พยายามทำดีเหมือนอดทนไม่เรียกร้องไม่พูดมากแต่ไอ้เราก็ดูออกนะผู้หญิงด้วยกันมันดูออกว่าปลอมค่ะ​ สามีเราบอกให้เราคิดส่ะว่าเมียน้อยเป็นพี่เราเพราะเค้าอายุมากกว่าเราบอกเราลองเปิดใจคุยกันบ้าง​ซึ่งบางทีเราคิดว่าเราจำเป็นต้องทำหรอ​ แต่สามีเราบอกว่าเมียน้อยมันก็ดีนะมันคงยากให้เราอยู่มันคงไม่หวังอะไร​ เรายากตบกระบาลสามีมากมันดูไม่ออกจริงๆหรอว่าเมียน้อยมันต้องการอะไร​ ซึ่งคนเราถ้ามันไม่หวังอะไรทำไมต้องมาทนอยู่ทำนู้นทำนี้เพื่อเราทำไม​ สู้อยู่คนเดียวไม่ดีกว่าหรอ​ ซึ่งบางเราก็คิดนะจะมาเสียเวลาเสียสุขภาพจิตทำไม

แต่ตั้งแต่เรามาอยู่จากในห้องไม่มีอะไร​ สามีเราก็เริ่มซื้อเข้ามาตอนที่เรามาอยู่กับเมียน้อยนะ​ เมียน้อยเขาทำงานเป็นสาวโรงงานมาก่อนพอมาเจอสามีเรามีอะไรเกินเลยกันมาสามีเราก็เลยเสนอหางานพีอาร์​ให้ซึ่งเมียน้อยก็ทำแต่สามีเราต้องไปรับไปส่งเมียน้อยทำงานทุกวัน​ ไอ้เราบางทีสามีเรามาไม่ทันส่งเราก็ต้องไปส่งเมียน้อยทำงานซึ่งเราก็คิดว่าเราต้องมาทำอะไรแบบนี้มั้ย​ เราต้องทนอะไรแบบนี้มั้ย
เราต้องถอยออกมาหรือต้องยังทนอยู่ต่อมั้ย

ขอบคุณ​ที่อ่านจนจบนะคะ​