ที่ผ่านมา ไทยถูกจัดกลุ่มอยู่ในประเทศกำลังกำลังพัฒนามาโดยตลอด 
เวลามีใครตราหน้าพวกเราว่าเป็นประเทศโลกที่สาม
ทำไมพวกเราไม่โกรธ เจ็บช้ำ อับอาย หรือยินดียินร้ายอะไรหละครับ

ทำไมพวกเราไม่พยายามพิสูจน์ตัวเอง ตะเกียดตะกายพัฒนาความรู้ให้เพิ่มพูน
ใช้สติปัญญาและความพากเพียรอุตสาหะอย่างมั่นคงแน่วแน่ เพื่อยกระดับความเป็นอยู่
แล้วช่วยกันสร้างประเทศให้สวยงามสมกับเป็นประเทศพัฒนาแล้วที่คู่ควรแก่เกียรติภูมิ
ซึ่งจะช่วยเพิ่มคุณภาพชีวิตของพวกเราและลูกหลานสืบไปหละครับ?

อะไรกันครับ ที่ทำให้พวกเราส่วนใหญ่ยอมรับชะตากรรมโดยดุษณี