ตามหัวกระทู้เลยค่ะ

คำว่าเข้มงวดในที่นี้ของเราคือ เค้าไม่ให้เราออกไปเที่ยวกับเพื่อนเลย ไม่ให้มีแฟน ไม่ให้ทำงาน

เราเป็นนักศึกษาปี 3 ค่ะ เรียนภาคไอที ปกติจะอยู่หอ แต่ช่วงโควิดกลับมาอยู่บ้าน แต่เรารู้สึกว่าอยู่บ้านแล้วอึดอัดมากๆเลยค่ะ

1. ที่บ้านไม่ปล่อยเราออกไปเจอเพื่อนเลย เราขอเค้าออกแค่เดือนละ 1-2 ครั้ง ไม่ค้างคืน กลับไม่เกิน 1 ทุ่ม เค้าก็จะด่าว่าคิดถึงแต่ตัวเอง ไม่มีน้ำใจกับคนที่บ้าน จะออกไปกับเพื่อนทำไม ชีวิตทำไมต้องมีเพื่อน ทำไมต้องเที่ยวด้วย

2. เค้าจะคอยถามเราตลอดว่ามีแฟนมั้ย (คือแอบถามอ้อมๆ) จริงๆเรามีนะคะ แต่เลือกที่จะโกหกแล้วบอกว่าไม่มี เพราะจากประสบการณ์ที่ผ่านมา (มอปลาย) เวลาเราพาแฟนมาแนะนำตัว ที่บ้านจะติเรื่องแฟนทุกครั้ง แถมชอบพูดเรื่องแย่ๆของเราตั้งแต่เด็กๆให้แฟนฟัง เพื่อให้แฟนเราอยากเลิกกับเรา

3. เราได้งานทั้งแบบจ๊อบและประจำแล้วค่ะ ปัญหาคือจะมีบางวันที่ต้องเข้าออฟฟิศไปรับบรีฟงาน หรือไปอัพเดทโปรเจคบ้าง
เราคิดว่าที่บ้านจะดีใจที่เราได้งานตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ แต่พอบอกเค้า สิ่งที่เค้าพูดคือ “แกได้งานแล้วที่บ้านได้อะไรจากการที่แกได้งาน? คนอื่นเค้าเหนื่อยกันแทบตายไม่มีใครมีเวลามายินดีด้วยหรอก” เราค่อนข้างอึ้งค่ะ หลังจากนั้นทางบ้านก็ตัดเงินค่ากินอยู่รายเดือนเราทั้งหมด และบอกว่าถ้าอยากทำงานนอกบ้านมากนักก็หาเงินกินอยู่เอง
คือเราไม่เข้าใจว่าเรื่องที่ควรจะยินดี แต่ทำไมผลลัพธ์ที่เราได้มันเหมือนทำผิดแล้วโดนทำโทษมากกว่า

ทางบ้านเราไม่มีปัญหาเรื่องเงินนะคะ คือฐานะปานกลางแต่ค่อนข้างมั่นคง ส่วนตัวเราเรียนคณะอินเตอร์

ตอนนี้เราไม่รู้ว่าควรใช้ชีวิตยังไงค่ะ เหมือนที่บ้านอยากให้เราอยู่บ้านไปตลอด ถ้าเรามีความคิดว่าเราอยากแต่งงาน หรือย้ายออกจากบ้านไปอยู่หอ หรือซื้อคอนโด เมื่อเรียนจบ เค้าก็พูดดักไว้ว่า นิสัยแบบนี้ พอได้ดีแล้วก็หนีหาย ไม่คาดหวังอะไรจากคนแบบเราอยู่แล้ว พวกไม่มีน้ำใจ

เราอึดอัดค่ะ เราหาทางออกไม่ได้จริงๆ ใครพอจะมีคำแนะนำบ้างมั้ยคะ