เราไม่ได้ถือว่ารวย แต่พ่อแม่รวยค่ะ อาจจะไม่หลักร้อยลัานอะไรนะคะ แต่ลูกหลานไม่ลำบาก

พอดีเราจบใหม่ได้ทำงานที่นึง ความจริงรออีกบ.ค่ะ แต่มันหลายเดือนกว่าเขาจะเปิดรับ แต่พ่อบอกให้ทำไปก่อน เราก็ตกลงค่ะ เพราะอยากทำ

ประเด็นคือเราเช่าคอนโดอยู่ค่ะ ใกล้ที่ทำงาน คุณพ่อจ่ายให้ เพราะลำพังเงินเดือนแค่นั้น ยังไม่พอค่าเช่า+ส่วนกลาง+น้ำไฟเลย

เราไม่ได้เกินตัวนะคะ แต่คุณพ่อมองทำเลแล้ว แถวนั้นแพงหมด ถูกหน่อยก็ต้องนั่งรถ แล้วทำงานบางวันเลิกดึก คุณพ่อคิดว่าอันตรายเลยให้อยู่คอนโดใกล้ไปเลย

ด้วยพื้นฐานครอบครัวไม่เหมือนคนอื่นค่ะ เวลาเราทำอะไร มักจะโดนแซะตลอด เราเครียดมาก ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด

แต่คนที่ดีกับเราก็มีนะคะ แต่คนที่ไม่ดีเขาจ้องประชดประชันเราตลอด พอเราลาออก เขาก็ไม่จบค่ะ คอยแซะเรื่องที่เรากินหรู อยู่แพง ประมาณว่าเกินตัวค่ะ

แต่เราก็ยังไม่เข้าใจว่าเราทำให้เขาไม่พอใจอะไร ในเมื่อเราไม่เคยไปพูดจาไม่ดีใส่เขาเลย พอเขาไม่พอใจเรา นินทาเรา เราก็เฟดตัวออกจากเขาเลย ทำไมเขาถึงไม่หยุดคะ

เราไม่เข้าใจค่ะ กลายเป็นว่าหัวหน้างานเก่าก็ร่วมวงแซะเราด้วย ทั้งที่เราไม่ได้ทำอะไรเขาเลย  

ควรคิดและปล่อยวางอย่างไรดีคะ

คือเราเกิดมาไม่เคยเจอคนแบบนี้เลย เพื่อนเราสังคมเราดีมาก ไม่มีใครมองกันที่วัตถุนิยมเลย เพื่อนเรามีเงินไม่มีเงิน ทุกคนเท่ากันหมด ไม่มีใครเหนือกว่าใคร ทำไมเขาถึงไม่ชอบเราคะ

สาบานได้นะคะ ว่าเราไม่เคยทำอะไรเขาเลย

เรียบเรียงมาไม่ค่อยดี เขาแขวะประมาณว่าเช่าคอนโดแพง รวยอย่างนั้นอย่างนี้ แบบมีทริปไหนก็ชอบมาถามเคยไปนั่นนี่ไหม รวยเนอะ แบบนั้นแบบนี้ บางทีพ่อขับรถมารับก็แบบโหยรถพ่อหรูเนอะ มาทำงานทำไมล่ะ ?