สวัสดีค่ะเราเองตอนนี้อยู่ชั้นม.6 ( เทอม2 ) เหตุการณ์มีอยู่ว่ามีวันนึงเราไปห้องพยาบาลโดยที่ไม่บอกใครเลยค่ะ พอดีว่าเราป่วย หลังจากนั้นเราก็นอนจนถึงเย็น คือมีเพื่อนทักและโทรมา แต่เราไม่ได้ตอบแชทและรับโทรศัพท์ใครเลยค่ะ ตกเย็นเพื่อนก็ทักไปในกลุ่มถามว่าเรามีปัญหาอะไร ทำตัวแบบนี้เรียกร้องความสนใจหรอ?? ทำตัวแบบนี้ระวังจะอยู่ยากนะ จากนั้นเพื่อนในกลุ่มเกือบทุกคนก็รุมด่าเราหมดเลยค่ะ ( แต่เราไม่ได้ตอบกลับอะไรเพราะกำลังเครียดอยู่มากๆเลยปิดโทรศัพท์ไว้ ) หลังจากเพื่อนด่าเราเสร็จเค้าก็ลบเราออกจากกลุ่มค่ะ
.
.
[ อันนี้เราขอเล่าเรื่องก่อนหน้าที่จะเกิดเรื่องนี้ เรื่องมีอยู่ว่า เหมือนเพื่อนทุกคนทำตัวห่างๆจากเราตั้งแต่ปีใหม่มา ไม่มีใครสนใจไม่มีใครแคร์เราเลยค่ะ (อันนี้เป็นประจำแต่พึ่งจะมาหนักขึ้นเรื่อยจนเราดูออกว่าเพื่อนตีตัวออกห่าง) ง่ายๆคือเหมือนเป็นแค่ตัวประกอบของกลุ่ม เป็นคนสุดท้ายที่เพื่อนจะนึกถึง เวลาเดินเพื่อนจะเดินกันเป็นกลุ่มและมีเราที่เดินอยู่ข้างหลังคนเดียวมาตลอด แต่เราก็ไม่ได้เก็บมาคิดอะไร จนกระทั่งมันเริ่มห่างกันขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่มีเพื่อนคนนึงป่วยแล้วเราไม่ได้ไปเยี่ยมเพื่อนเพราะเราไม่สะดวกไปค่ะและบ้านไกลจาก รพ. มาก แต่เราก็ได้ทักไปคุยและทักไปถามอาการค่ะ ทุกอย่างปกติจนกระทั่งเพื่อนเราออกจาก รพ. มา เราเริ่มถูกแซะจากเพื่อนอีกคน แต่เราก็ไม่ได้สนใจทำหูทวนลม แต่ที่มันหนักขึ้นคือเพื่อนไม่มีใครสนใจเราค่ะ
( เราเครียดมากร้องไห้หนักมากๆ ทำร้ายร่างกายตัวเอง ขาดโรงเรียนบ่อยๆ เพราะไม่อยากไปเจอใครสุขภาพจิตเราย่ำแย่มาก )
เพื่อนทำตัวเหินห่างไปเลยปกติเวลาเลิกเรียนเราต้องรอกันเพื่อไปเรียนคาบต่อไปค่ะ แต่ตอนนี้คือ ไม่มีใครรอเรา เรานั่งเรียนคนเดียวเพื่อนๆในกลุ่มไปนั่งแยกอีกโต๊ะ เรานั่งกินข้าวกับเพื่อนที่โต๊ะก็เหมือนโดนนินทากระซิบกันแต่เราไม่ได้ยินเลยไม่ได้สนใจอะไรค่ะ อยู่กับเพื่อนเราจะนิ่งๆไม่ค่อยพูดค่ะ เราทนแบบนี้มานาน จนเราทนไม่ไหว แอบไปร้องไห้ในห้องน้ำโรงเรียนหลายชม.มาก จากนั้นคืออาการเราไม่ค่อยไหว เลยไปนอนห้องพยาบาล แล้วเหตุการณ์ก็เป็นแบบที่เล่าไป ]
.
.
หลังที่โดนด่าและโดนลบออกจากกลุ่ม จากที่สุขภาพจิตเราแย่มากอยู่แล้ว มันทำให้เรายิ่งเครียดเข้าไปอีกค่ะเราเริ่มทำร้ายตัวเองอีก เราร้องไห้ติดต่อกันสี่วันเราควบคุมตัวเองไม่ได้ เราเครียดมากๆค่ะ เครียดจนเราเก็บไว้ไม่ไหวเราเลยเอาไปเล่าให้แม่ฟังแม่เราเลยทักไปหาเพื่อนเราค่ะ ( เพื่อนคนนี้ไม่ได้ว่าเราค่ะ ) เพื่อนคนนี้แคปแชทแม่เราแล้วส่งไปให้เพื่อนคนที่ด่าเราค่ะ เพื่อนคนที่ด่าทักมาและถามว่าเรามีปัญหาอะไร มีอะไรก็เคลียร์มา ( เรางงมากๆว่าเราไปมีปัญหากับใครในเมื่อเราไม่ได้ไปทำอะไรผิดและเป็นเราก่อนที่ถูกด่าโดยไม่มีเหตุผล ) เราถามกลับไปว่าพวกแกนั่นแหละที่มีปัญหาอะไรกับเราหรือปล่าว เพื่อนตอบกลับมาว่าเราไปเอาเปรียบพวกเขาค่ะ เรางงมากๆทำไมเราถึงเป็นคนที่โดนจับผิดหรอคะคือในตอนม.4เราเป็นคนแบกรับภาระงานกลุ่มเกือบทั้งหมดเราทำเราไม่เคยมานั่งคิดว่าเพื่อนคนไหนช่วยคนไหนไม่ช่วยเลยค่ะ ช่วงนั้นเราเหนื่อยมากๆนอนตี2-4ตีทุกวันใต้ตาเราคล้ำมากๆ แต่ทำไมตอนนี้เราถูกเพื่อนๆว่าเราเอาเปรียบพวกเค้าคะ ? (มันมีไม่กี่คนที่ทำค่ะเวลาเราไม่ทำเราจะโดนเพื่อนแซะค่ะ ) อ้อ!!!! แล้วพวกเขาพูดด้วยค่ะว่าเราไม่เห็นพวกเขาเป็นเพื่อนทั้งที่เราแคร์พวกเขามาก เราร้องไห้ทุกวันในตอนกลางคืนเพราะพวกเขาแต่เราก็ไม่ได้เอาไปบอกใคร
หลังจากที่เราโดนด่า... เรามาโรงเรียนไม่มีใครคุยกับเราเลยค่ะเราหดหู่มากๆเราเครียดมากๆ กลัวใจตัวเองไม่ไหวตอนนี้เรารู้ว่าตัวเองอ่อนแอเราพยายามจะอดทนมากๆค่ะ มาโรงเรียนเพื่อนไม่เอาเราเข้างานกลุ่ม เราต้องทำคนเดียว นั่งเรียนคนเดียวค่ะ เราควรทำยังไงดีกับภาวะแบบนี้ดีคะ ( อีกสัปดาห์3 จะสอบปลายภาค แต่ไม่รู้เราจะอดทนได้ถึงตอนนั้นหรือปล่าว ) เวลาเราเรียนต้องเห็นหน้าพวกเค้าแล้วใจเราหวิวๆ มันร้อนๆในตัวค่ะ เราบอกกับตัวเองให้เข้มแข็งแต่พอเห็นหน้าพวกเขาเราทำไม่ได้ค่ะ หดหู่มากๆ ;-;
.
(( สิ่งที่มันทำให้เราเจ็บใจมากที่สุดก็คือหนึ่งในเพื่อนที่ว่าเราเค้าคือคนที่ป่วย เค้าเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ เราเสียใจมากๆที่เค้าเป็นโรคนี้แต่ยังกลับมาใช้คำพูดที่รุนแรงมากๆต่อเราค่ะมันทำให้เราดาวน์มากๆ เราเสียใจกับสิ่งนี้ที่สุดเราทุกข์ทรมานกับคำพูดของเขามากๆ ทั้งที่เค้าก็เป็นแบบนี้แต่เค้าไม่เคยคิดเลยว่าคำพูดของเขามันทำร้ายใจเรามากๆ จนเราแบกรับไม่ไหว )) ตอนนี้คือเราไม่อยากไปโรงเรียนแล้วเราไม่อยากเจอหน้าใครเลยค่ะ เราออกไปตลาดกับแม่เราร้องไห้กลางตลาดบางครั้งเราก็เหม่อแบบหลุดไปเลยค่ะ เราฟุ้งซ่านไม่มีสมาธิ เราควรทำยังไงดีหรอคะ เราเครียดมากๆไม่รู้จะแก้ปัญหายังไงดีค่ะ
โดนเพื่อนเกลียด
.
.
[ อันนี้เราขอเล่าเรื่องก่อนหน้าที่จะเกิดเรื่องนี้ เรื่องมีอยู่ว่า เหมือนเพื่อนทุกคนทำตัวห่างๆจากเราตั้งแต่ปีใหม่มา ไม่มีใครสนใจไม่มีใครแคร์เราเลยค่ะ (อันนี้เป็นประจำแต่พึ่งจะมาหนักขึ้นเรื่อยจนเราดูออกว่าเพื่อนตีตัวออกห่าง) ง่ายๆคือเหมือนเป็นแค่ตัวประกอบของกลุ่ม เป็นคนสุดท้ายที่เพื่อนจะนึกถึง เวลาเดินเพื่อนจะเดินกันเป็นกลุ่มและมีเราที่เดินอยู่ข้างหลังคนเดียวมาตลอด แต่เราก็ไม่ได้เก็บมาคิดอะไร จนกระทั่งมันเริ่มห่างกันขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่มีเพื่อนคนนึงป่วยแล้วเราไม่ได้ไปเยี่ยมเพื่อนเพราะเราไม่สะดวกไปค่ะและบ้านไกลจาก รพ. มาก แต่เราก็ได้ทักไปคุยและทักไปถามอาการค่ะ ทุกอย่างปกติจนกระทั่งเพื่อนเราออกจาก รพ. มา เราเริ่มถูกแซะจากเพื่อนอีกคน แต่เราก็ไม่ได้สนใจทำหูทวนลม แต่ที่มันหนักขึ้นคือเพื่อนไม่มีใครสนใจเราค่ะ
( เราเครียดมากร้องไห้หนักมากๆ ทำร้ายร่างกายตัวเอง ขาดโรงเรียนบ่อยๆ เพราะไม่อยากไปเจอใครสุขภาพจิตเราย่ำแย่มาก )
เพื่อนทำตัวเหินห่างไปเลยปกติเวลาเลิกเรียนเราต้องรอกันเพื่อไปเรียนคาบต่อไปค่ะ แต่ตอนนี้คือ ไม่มีใครรอเรา เรานั่งเรียนคนเดียวเพื่อนๆในกลุ่มไปนั่งแยกอีกโต๊ะ เรานั่งกินข้าวกับเพื่อนที่โต๊ะก็เหมือนโดนนินทากระซิบกันแต่เราไม่ได้ยินเลยไม่ได้สนใจอะไรค่ะ อยู่กับเพื่อนเราจะนิ่งๆไม่ค่อยพูดค่ะ เราทนแบบนี้มานาน จนเราทนไม่ไหว แอบไปร้องไห้ในห้องน้ำโรงเรียนหลายชม.มาก จากนั้นคืออาการเราไม่ค่อยไหว เลยไปนอนห้องพยาบาล แล้วเหตุการณ์ก็เป็นแบบที่เล่าไป ]
.
.
หลังที่โดนด่าและโดนลบออกจากกลุ่ม จากที่สุขภาพจิตเราแย่มากอยู่แล้ว มันทำให้เรายิ่งเครียดเข้าไปอีกค่ะเราเริ่มทำร้ายตัวเองอีก เราร้องไห้ติดต่อกันสี่วันเราควบคุมตัวเองไม่ได้ เราเครียดมากๆค่ะ เครียดจนเราเก็บไว้ไม่ไหวเราเลยเอาไปเล่าให้แม่ฟังแม่เราเลยทักไปหาเพื่อนเราค่ะ ( เพื่อนคนนี้ไม่ได้ว่าเราค่ะ ) เพื่อนคนนี้แคปแชทแม่เราแล้วส่งไปให้เพื่อนคนที่ด่าเราค่ะ เพื่อนคนที่ด่าทักมาและถามว่าเรามีปัญหาอะไร มีอะไรก็เคลียร์มา ( เรางงมากๆว่าเราไปมีปัญหากับใครในเมื่อเราไม่ได้ไปทำอะไรผิดและเป็นเราก่อนที่ถูกด่าโดยไม่มีเหตุผล ) เราถามกลับไปว่าพวกแกนั่นแหละที่มีปัญหาอะไรกับเราหรือปล่าว เพื่อนตอบกลับมาว่าเราไปเอาเปรียบพวกเขาค่ะ เรางงมากๆทำไมเราถึงเป็นคนที่โดนจับผิดหรอคะคือในตอนม.4เราเป็นคนแบกรับภาระงานกลุ่มเกือบทั้งหมดเราทำเราไม่เคยมานั่งคิดว่าเพื่อนคนไหนช่วยคนไหนไม่ช่วยเลยค่ะ ช่วงนั้นเราเหนื่อยมากๆนอนตี2-4ตีทุกวันใต้ตาเราคล้ำมากๆ แต่ทำไมตอนนี้เราถูกเพื่อนๆว่าเราเอาเปรียบพวกเค้าคะ ? (มันมีไม่กี่คนที่ทำค่ะเวลาเราไม่ทำเราจะโดนเพื่อนแซะค่ะ ) อ้อ!!!! แล้วพวกเขาพูดด้วยค่ะว่าเราไม่เห็นพวกเขาเป็นเพื่อนทั้งที่เราแคร์พวกเขามาก เราร้องไห้ทุกวันในตอนกลางคืนเพราะพวกเขาแต่เราก็ไม่ได้เอาไปบอกใคร
หลังจากที่เราโดนด่า... เรามาโรงเรียนไม่มีใครคุยกับเราเลยค่ะเราหดหู่มากๆเราเครียดมากๆ กลัวใจตัวเองไม่ไหวตอนนี้เรารู้ว่าตัวเองอ่อนแอเราพยายามจะอดทนมากๆค่ะ มาโรงเรียนเพื่อนไม่เอาเราเข้างานกลุ่ม เราต้องทำคนเดียว นั่งเรียนคนเดียวค่ะ เราควรทำยังไงดีกับภาวะแบบนี้ดีคะ ( อีกสัปดาห์3 จะสอบปลายภาค แต่ไม่รู้เราจะอดทนได้ถึงตอนนั้นหรือปล่าว ) เวลาเราเรียนต้องเห็นหน้าพวกเค้าแล้วใจเราหวิวๆ มันร้อนๆในตัวค่ะ เราบอกกับตัวเองให้เข้มแข็งแต่พอเห็นหน้าพวกเขาเราทำไม่ได้ค่ะ หดหู่มากๆ ;-;
.
(( สิ่งที่มันทำให้เราเจ็บใจมากที่สุดก็คือหนึ่งในเพื่อนที่ว่าเราเค้าคือคนที่ป่วย เค้าเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ เราเสียใจมากๆที่เค้าเป็นโรคนี้แต่ยังกลับมาใช้คำพูดที่รุนแรงมากๆต่อเราค่ะมันทำให้เราดาวน์มากๆ เราเสียใจกับสิ่งนี้ที่สุดเราทุกข์ทรมานกับคำพูดของเขามากๆ ทั้งที่เค้าก็เป็นแบบนี้แต่เค้าไม่เคยคิดเลยว่าคำพูดของเขามันทำร้ายใจเรามากๆ จนเราแบกรับไม่ไหว )) ตอนนี้คือเราไม่อยากไปโรงเรียนแล้วเราไม่อยากเจอหน้าใครเลยค่ะ เราออกไปตลาดกับแม่เราร้องไห้กลางตลาดบางครั้งเราก็เหม่อแบบหลุดไปเลยค่ะ เราฟุ้งซ่านไม่มีสมาธิ เราควรทำยังไงดีหรอคะ เราเครียดมากๆไม่รู้จะแก้ปัญหายังไงดีค่ะ