ผมกำลังจะเรียนจบมหาลัยครับแต่รู้สึกหมดไฟรู้สึกเหมือนชีวิตไม่มีอะไรให้ทำต่อแล้ว ตอนม.ปลายเคยใฝ่ฝันแบบคนทั่วๆไปไว้ว่าพอเข้ามหาลัยเรียนจบเป้าหมายในชีวิตคือจะรีบทำงานหาเงินเก็บตังซื้อบ้านซื้อรถหาแฟนแต่งงาน ปรากฏว่าพอเข้ามหาลัยที่บ้านซื้อคอนโดระดับกลางๆไว้ให้แถวๆมหาลัย (ผมไม่ได้ขอนะครับตอนแรกจะขออยู่หอแต่เค้าซื้อให้เพราะเค้าคิดว่าจ่ายค่าหอ4ปีเหมือนจ่ายทิ้ง สู้ซื้อคอนโดครบ4ปีต่อให้เรียนจบแล้วไม่อยู่ขายเท่าทุนก็ไม่เสียอะไรหรือถ้าอยากอยู่ต่อก็ไม่เป็นไรถือว่าซื้อให้ลูก ) ช่วงปี1-2ก็ใช้รถคันเก่าของพ่อขับไปมหาลัยก่อนตอนนั้นก็ยังพอมีเป้าหมายไว้ว่าเดี๋ยวเรียนจบจะทำงานเก็บเงินซื้อรถรุ่นที่อยากได้ในฝันเป็นของตัวเองซักคันซึ่งเป็นรถที่ค่อนข้างแพงพอสมควร แต่ปรากฏว่าตอนใกล้จะปี3 ลองขอรถใหม่กับที่บ้านดู(ขอแบบโยนหินถามทางไม่คิดว่าเค้าจะซื้อให้) ปรากฏว่าเค้าก็จะซื้อรถให้จริงๆแถมตามใจให้เป็นรถในฝันรุ่นที่เราอยากได้ด้วย แต่เค้าเลือกเป็นรถมือสองที่ขับมาแล้วปีกว่าเพราะเหตุผลว่ามันถูกกว่าป้ายแดงเยอะแต่สถาพรถแทบไม่ต่างกัน(ซึ่งผมก็ไม่ซีอะไรแค่ได้รถที่ใฝ่ฝันมาขับก็พอใจแล้ว) ส่วนเรื่องแฟนก็มีตั้งแต่ปี1คบกันมาจนถึงตอนนี้ ถ้าไม่มีปัญหาอะไรก็กะว่าคบไปยาวๆได้ ส่วนเรื่องงานหลังเรียนพ่อก็หาที่ฝากไว้ให้แล้วเป็นบริษัทในสายงานที่ผมเรียนพอดี 
    ปัญหาก็คือเป้าหมายในชีวิตที่ผมเคยตั้งไว้ ไปๆมาๆผมดันได้ครบทั้งหมดแล้วภายใน4ปีของชีวิตมาหมาลัยเนื่องจากที่บ้านสนับสนุนจัดการหาให้เรียบร้อย  และด้วยนิสัยส่วนตัวผมที่ไม่ได้เป็นคนฟุ้งเฟ้ออะไรกินอยู่ง่าย เสื้อผ้าก็ซื้อถูกๆตลาดนัดไม่ติดแบรนด์ โทรศัพท์ก็ใช้ไอโฟนเครื่องเก่าๆจอแตก จากที่เคยอยากเก็บเงินซื้อบ้านก็ไม่ได้อยากได้แล้วครับเพราะรู้สึกว่าอยู่คอนโดมันตอบโจทย์กับการใช้ชีวิตมากกว่า รถคันนี้ก็กะจะใช้ไปอีกยาวๆจนเป็นซาก เคยตั้งใจเรียนสุดๆช่วงปีแรกๆ ตอนนี้ก็เริ่มเรียนไปวันๆให้จบๆเพราะคิดว่ายังไงก็มีงานรองรับ ที่สำคัญคือพ่อแม่บอกว่าเรียนจบไปไม่ต้องเป็นห่วงพวกเค้า เค้าดูแลตัวเองได้แค่ให้เราดูแลตัวเองมีชีวิตที่ดีก็พอแล้ว ถ้าอะไรขาดเหลือเค้าก็พร้อมช่วยเหลือ...กลายเป็นว่าผมกลายเป็นคนไม่มีไฟในชีวิตเลยครับไม่รู้จะใช้ชีวิตต่อไปเพื่อเป้าหมายอะไร ตอนนี้กะแค่ให้เวลามันไหลผ่านไปวันๆนึงก่อนจะมีเป้าหมายชีวิตใหม่ ผมควรตั้งเป้าหมายอะไรต่อไปดีครับผมกลัวว่าถ้ายังมีความคิดแบบนี้อยู่ชีวิตผมจะไม่ประสบความสำเร็จซักทีนึง