สวัสดีครับเพื่อนๆ  เพื่อนๆเคยถูกมองข้ามกันบ้างมั้ยครับ ส่วนผมโดนถูกมองข้ามเหมือนไม่มีตัวตนตั้งเเต่เด็กๆเเล้ว เเต่ที่เเละสัมผัสได้ชัดเจนเลยคือ ตอนเรียนม.4-5-6 ไม่ว่าเราจะพูดหรือเเสดงควาสคิดเห็นอะไรเพื่อนก็มักจะไม่สนใจเเละมองข้ามเราเสมอ เเต่ในทางกลับกัน มันจะมีเพื่อนในห้องเราบางคนที่เป็นเหมือนศูนย์กลางของห้อง ไม่ว่ามันพูดอะไรเพื่อนในห้องก็มักคล้อยตามเสมอ ต่างกันกับเราที่มักถูกมองข้ามมาเสมอ เวลาถึงวันเกิดเพื่อนๆหลายคนมีการเซอร์ไพรส์วันเกิดกันให้กับเพื่อนคนนั้นเเละอีกหลายๆคน หรือไม่ก็ไปอวยพรให้ในเฟสบุ๊คกันเเทบยกห้อง เเต่พอถึงวันเกิดเราเเทบจะไม่มีเลย เเม้เเต่จะอวยพรในเฟสบุ๊คมีเพื่อนในห้องอวยพรให้4-5คนเท่านั้นเอง  ที่เล่ามานี่เราไม่ได้อิจฉาเพื่อนคนนั้นหรอก เพราะเพื่อนที่เป็นศูนย์กลางของห้องคนนั้นเราก็ยังเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันอยู่เสมอ เพราะตอนนี้พวกเราจบมปลายเเล้ว ตอนนี้ผมอยู่ปี4เเล้ว เเต่คำว่าเพื่อนเราก็ยังรักกันอยู่เหมือนเดิม   เเต่เราเเค่รู้สึกว่าชีวิตเรานั้นมันชั่งน่าเบื่อจริงๆเเละมักเป็นคนที่ถูกมองข้ามถูกมองผ่านเสมอ  เพื่อนๆมีใครเคยเป็นเเบบผมบ้างไหมครับ เเละมรวิธีเเก้ไขอย่างไรบ้างเพื่อที่จัให้อยู่ได้อย่างมีความสุข   ตอนนี้ผมไม่มีความสุขเลย