ผมเรียนปวส ครับ วางเเผนจะเรียนป.ตรี ผมมาเรียนในตัวจ.ขอนเเก่น วิลัยเเห่งหนึ่ง ทุกครั้งเวลาที่พ่อเเม่ผม หรือ พ่อเเม่มารับผมกลับบ้าน
ผมมักจะมองพ่อเเม่ผมรู้สึกสงสาร บางครั้งผมถึงขั้นร้องออกมาต่อหน้าพ่อเเม่ เเตต่พวกท่านไม่รู้หรอกผมเเอบพวกท่าน เวลาพ่อเเม่ผม
ถามว่าเป็นไร ผมมักจะตอบว่าไม่เป็นไร  จริงๆ อยากไม่ให้พวกท่านคิดมาก ทั้งชีวิตนี้ผมรู้เป็นเด็กเกเรมาโดยตลอดเป็นตัวปัญหา ผมรู้สึกอยากให้พวกท่านภาคภูมิใจ ผมอยากทำให้พวกท่านยิ้มชมว่าผมเก่งๆ ขอเเค่ได้ยินคำนั้น พ่อเเม่ยิ้ม เวลามองมาที่ผมเเละรู้สึกภาคภูมิใจ  ผมเริ่มทำในสิ่งที่ผมไม่เคยทำเช่น
ค้นหาตัวเอง ตั้งใจเรียน  เเต่ทุกครั้งที่ทำเหมืยนกดดันตัวเอง เวลาหาทางไปไม่เจอมันมักจะมีความรรู้สึกอยากร้องไห้ตลอดเวลา  เวลาเรียนผมใกล้
หมดใกล้เรียนป.ตรี ใกล้จบใกล้ได้ทำงานเเล้ว มันกดดัน อยากทำเร็วๆ    
ผมมักจะไปห้างเเละมองที่หนึ่งเป็นโรงเรียนสอนภาษา  ผมอยากเรียนภาษาหญี่ปุ่นเเต่ ไม่เเน่ใจ เเต่ผมผ่านไปเเถวนั้นหลายรอบมากเหมืยนตั้งใจไป
ไม่รู้ใช่สิ่งที่ผมอยากเรียนจริงๆไหมครับ  ผมยังชอบกราฟิกเเตต่ผมไม่ได้ตกเเต่ภาพนานเเล้ว ตอนนี้ผมยังหาไอเดียทำยังไม่ออก
เป็นเรื่องสั่นๆ ที่ผมอยากเล่า พวกเพื่อนๆเคยมีความรู้สึกเเบบผมบ้างไหมครับ?