สวัสดีค่ะ วันนี้ฉันจะมาระบายความในใจฉันไม่รู้ว่าจะมีใครมาเห็นกระทู้นี้ไหม เพราะวันนี้ฉันเผลอคิดที่จะฆ่าตัวตายค่ะ
เริ่มเลยแล้วกันนะคะ เราเป็นเด็กไม่มีพ่อแม่ค่ะ พ่อแม่เรายกเราให้กับญาติฝั่งแม่ซึ่งเป็นน้าของแม่ เราเกิดมาไม่เคยเรียก
คำว่าพ่อกับแม่เลยคะ ไม่เคยสัมผัสได้ถึงความเป็นครอบครัว ไม่รู้เลยค่ะว่าการมีพ่อกับแม่อบอุ่นขนาดไหน เราจะมีปัญหา
กับน้องสาวของคนที่รับเลี้ยงดูเราตลอดเลยคะ เวลาเราจะไปสมัครเรียนสมัยมอต้น เราต้องไปสมัครเองคะไปแบบไม่มีผู้ปกครอง
แล้วพี่สาวของคนที่รับเลี้ยงเราชอบพูดว่าเราเด็กกำพร้า จนตอนนี้เข้ามหาลัยก็ยังโดนเรียกว่าเด็กกำพร้าอยู่ค่ะ เขาชอบว่าเราว่า
เราเกิดมาเป็นตัวปัญหา เขาพยายามขัดขว้างเราทุกอย่าง อย่างเช่นเราจะเรียนออนไลน์แล้วเราลืมโน๊ตบุ๊คไว้ที่หอ ซึ่งเราจะกลับหอไป
เอาโน๊ตบุ๊คเพื่อเอากลับมาเรียนออนไลน์ที่บ้าน เราโดนไล่ออกจากบ้านเลยคะ แถมจะโดนตบด้วย เขาให้เหตุผลว่าเราเห็นแก้ตัว
(ช่วงโควิดเลยค่ะ) ด่าว่าจะไปตายห่าที่ไหนก็ไป เรางงมากเลยคะว่าเขาเกลียดอะไรเรานักหนา เราคิดอยากจะฆ่าตัวตายมสกเลยค่ะ
เราเหนื่อยมากๆเลยค่ะ เราเคว้งมากเลยตอนนี้