ขอเล่าตั้งแต่ตอนเด็กเลยคือว่าผมอ่ะชอบร้องเพลงชอบเต้นมาตั้งแต่เด็กแล้ว เพลงที่ผมเต้นและร้องเริ่มจากเพลงไทยก่อนคือตอนนั้นคิดแล้วว่าอยากเป็นนักร้องจังพอมาวันหนึ่งผมเปิดโทรทัศน์แล้วไปเปิดเจอเพลงเกาหลีซึ่งตอนเด็กอ่ะผมไม่รู้หรอกว่าเป็นเพลงเกาหลีแต่ว่ามันเพราะมากหลังจากนั้นผมก็มาเปิดดูเรื่อยๆเพื่อที่จะมาฟังเพลงนั้นซึ่งเพลงเกาหลีที่ผมฟังคือ i got a boy ของ girls generation และเพลง Wolf ของ Exo คือตอนนั้นแบบ
เท่มากอยากเป็นเหมือนอย่างนั้นจังเลยไปขอแม่ว่าอยากเป็นนักร้องแต่แม่ไม่สนับสนุน หลังจากนั้นผมก็ไม่ร้องเพลงไม่เต้นอีกเลย พอขึ้นมามัธยมผมเริ่มสนใจkpop มากขึ้นฝึกเต้นฝึกร้อง แล้วก็ไปซื้อหนังสือภาษาเกาหลีมาเรียน หลังจากนั้นผมเลยแกล้งถามแม่ไปอีกว่าอยากเป็นนักร้องที่เกาหลี แต่แม่ก็ไม่สนันสนุนเราอีก คือตอนนั้นแบบทำไมไม่ได้ทำในสิ่งที่ชอบซักที เพราะแม่อยากให้เรียนและก็รับราชการแต่ว่ามันไม่ใช่หนทางตนเองจริงๆผมรู้เลยว่ามันไม่ใช่เพราะเวลาเรียนผมจะไม่ค่อยมีความสุข คือเรียนรู้เรื่องนะแต่ว่ามันก็ไม่ใช่อยู่ดี เคยนอนร้องไห้ เคยเปิดเสียงปรบมือในโทรศัพท์เวลาร้องเพลง เต้น คิดๆแล้วก็ตลกดีหลังจากนั้นผมก็เรียน เรียนรู้เรื่องบ้าง ไม่รู้บ้าง พยายามเรียนๆไป
ปัจจุบันผมอยู่มหาลัยแล้วซึ่งเรื่องการอยากเป็นศิลปินคือมันห่างกันผมแล้วคือตอนนี้ผมก็อายุ20แล้วแต่ก็ยังอยากจะเป็นอยู่ดีเพราะมันเป็นความฝันเดียวที่ผมไม่ได้ทิ้งมัน สิ่งที่ผมอยากทำคือการที่ไปยืนอยู่บนเวที การที่ได้เต้น ได้ร้อง ได้ทำสิ่งที่อยากทำแต่ว่าสิ่งนั้นคือผมทำได้แค่ร้อง เต้นในห้องเพราะว่าไม่มีใครคอยสนับสนุนเท่าไหร่ทางบ้านก็ให้แต่เรียนแล้วก็รับราชการแค่นั้น จนตอนนี้ผมอยู่ปี2แล้วผมยังไม่รู้เลยชีวิตผมจะเป็นไงจบไปจะทำอะไร เรียนเสร็จก็กลับหอบางทีก็มานั่งร้องไห้ ท้อแท้ชีวิตตัวเอง เคยอิจฉาคนที่รู้อาชีพตัวเองแล้วก็ได้เรียนตรงกับอาชีพ ตรงกับความฝันตัวเอง ส่วนผมคือเรียนเพื่อรับราชการให้ครอบครัวภูมิใจแค่นั้นแต่ก็ไม่รู้ว่าจะได้หรือป่าว บางทีเรียนไปก็ท้อไป ไหนจะโควิดอีกยิ่งถ้าบอกแม่ว่ายากเป็นนักร้องก็คือไม่ได้อ่ะยิ่งไม่ได้ใหญ่เลย แต่ว่าก็ยังมีเพื่อนที่คอยสนับสนุนอยู่แต่อย่างว่าแหละอายุเท่านี้แล้วคงไม่ได้หรอกแต่ก็ยังมีความหวังเล็กๆอยู่ เพราะผมมีความสุขที่ได้เต้นได้ร้องมันรู้สึกเป็นอิสระ ทุกวันนี้ก็คือเรียนไปวันๆ เรียนไปเพื่อสอบ เรียนเพื่อจบ เรียนจบจะเป็นอะไรยังไม่รู้เลย แต่ว่ามีเซอไพรส์5555 ผมสมัครออดิชั่นออนไลน์ของค่ายเพลงเกาหลีค่ายหนึ่งซึ่งเค้าเปิดสมัครปี2563ผมลงสมัครไปด้วยความหวังที่ผมมีผมไม่รู้ว่าจะได้หรือป่าวถ้าได้ก็คือกำไรชีวิต ถ้าไม่ได้ก็คือทำเต็มที่แล้วถือว่าได้ทำถึงจะไม่สำเร็จแต่ก็ยังดี แต่ผมก็ให้ที่50/50 ด้วยอายุผมด้วย และก็ความสามารถด้วยเพราะผมไม่เคยได้เรียนร้อง เรียนเต้นอะไรเลย ได้แค่ฟังแล้วก็ทำตามไปวันๆ และนี่ก็คือชีวิตของผมแหละ
ใครเคยเจอแบบนี้มั๊ย
ปัจจุบันผมอยู่มหาลัยแล้วซึ่งเรื่องการอยากเป็นศิลปินคือมันห่างกันผมแล้วคือตอนนี้ผมก็อายุ20แล้วแต่ก็ยังอยากจะเป็นอยู่ดีเพราะมันเป็นความฝันเดียวที่ผมไม่ได้ทิ้งมัน สิ่งที่ผมอยากทำคือการที่ไปยืนอยู่บนเวที การที่ได้เต้น ได้ร้อง ได้ทำสิ่งที่อยากทำแต่ว่าสิ่งนั้นคือผมทำได้แค่ร้อง เต้นในห้องเพราะว่าไม่มีใครคอยสนับสนุนเท่าไหร่ทางบ้านก็ให้แต่เรียนแล้วก็รับราชการแค่นั้น จนตอนนี้ผมอยู่ปี2แล้วผมยังไม่รู้เลยชีวิตผมจะเป็นไงจบไปจะทำอะไร เรียนเสร็จก็กลับหอบางทีก็มานั่งร้องไห้ ท้อแท้ชีวิตตัวเอง เคยอิจฉาคนที่รู้อาชีพตัวเองแล้วก็ได้เรียนตรงกับอาชีพ ตรงกับความฝันตัวเอง ส่วนผมคือเรียนเพื่อรับราชการให้ครอบครัวภูมิใจแค่นั้นแต่ก็ไม่รู้ว่าจะได้หรือป่าว บางทีเรียนไปก็ท้อไป ไหนจะโควิดอีกยิ่งถ้าบอกแม่ว่ายากเป็นนักร้องก็คือไม่ได้อ่ะยิ่งไม่ได้ใหญ่เลย แต่ว่าก็ยังมีเพื่อนที่คอยสนับสนุนอยู่แต่อย่างว่าแหละอายุเท่านี้แล้วคงไม่ได้หรอกแต่ก็ยังมีความหวังเล็กๆอยู่ เพราะผมมีความสุขที่ได้เต้นได้ร้องมันรู้สึกเป็นอิสระ ทุกวันนี้ก็คือเรียนไปวันๆ เรียนไปเพื่อสอบ เรียนเพื่อจบ เรียนจบจะเป็นอะไรยังไม่รู้เลย แต่ว่ามีเซอไพรส์5555 ผมสมัครออดิชั่นออนไลน์ของค่ายเพลงเกาหลีค่ายหนึ่งซึ่งเค้าเปิดสมัครปี2563ผมลงสมัครไปด้วยความหวังที่ผมมีผมไม่รู้ว่าจะได้หรือป่าวถ้าได้ก็คือกำไรชีวิต ถ้าไม่ได้ก็คือทำเต็มที่แล้วถือว่าได้ทำถึงจะไม่สำเร็จแต่ก็ยังดี แต่ผมก็ให้ที่50/50 ด้วยอายุผมด้วย และก็ความสามารถด้วยเพราะผมไม่เคยได้เรียนร้อง เรียนเต้นอะไรเลย ได้แค่ฟังแล้วก็ทำตามไปวันๆ และนี่ก็คือชีวิตของผมแหละ