10กว่าปีก่อน เคยมีโอกาสเข้าไปทำธุระในประเทศเมียนม่า ได้เข้าไปสถานทูตไทยและเถียงกับคนในสถานทูต ถึงขนาดเกียนทุบโต๊ะและตะโกนคำว่า "ไปบอกท่านให้ออกมาพบ ถ้าไม่ออกมาเด๋วผมกลับถึงกรุงเทพ จะร้องเรียนท่าน"แล้วไม่ถึง10นาที เจ้าหน้าที่ก็ออกมาบอกท่านให้กลับไปโรงแรมก่อน เด๋วจะติดต่อไป...หลังจากนั้นก็ได้รับโทรศัพท์จากโรงแรมช้างเผือกที่อยู่ในย่างกุ้งว่าทางสถานทูตโทรมาให้ไปพบ...
และแล้วธุรของเกียนก็จบลงด้วยดี โดยท่านเดือนสิบ จนท.ในสถานทูตได้ช่วยให้ทุกอย่างผ่านไปได้อย่างราบรื่น โดยที่ท่านไม่รับสินน้ำใจที่เกียนมอบให้ ท่านพูดว่า "ที่ไทยคุณจะเคยทำแบบไหน กับใคร เรื่องของคุณ แต่ที่นี้ไม่ได้ และถ้าอยากจะให้ๆได้เด๋วฉันจะสั่งจับคุณไม่ให้กลับประเทศไทยเลยทีเดียว" สิ้นเสียง เกียนยกมือไหว้ท่านทันที ประทับใจในการทำงานของท่านมากๆ จำได้ไม่เคยลืม

ช่วงเวลาที่เที่ยวในพม่า ก็ไปชะเวดากอง ได้เจอดาราพม่าทั่วขณะถ่ายทำหนังและลงลิฟตัวเดียวกัน น่าตาน่ารักมากๆ จนอยากจะทีบเมียออกจากลิฟแทน(หยอกกๆ)

ได้ไปกินร้านอาหารที่ครัวกำลังไฟไหม้พ่อครัวยก
ถังแก๊ซไว้บนไหล่แบกหนีขึ้นหลังคาร้าน แต่พนักงานต้อนรับดันเชิญเกียนเข้าร้านซะงั้น ขำมากๆ นึกในใจนี้เมิงไม่เห็นจริงๆหรอว่าร้านกำลังไฟไหม้

ได้ไปกินร้านอาหารในตลาดขณะกินๆอยู่เด็กวัยรุ่นแต่งตัวเหมือนพราม เดินเข้ามาขอเงินด้วยกางเกงตัวเดียวเหมือนในวรรณคดี

ได้นั่งแท๊กซี่ที่ไม่มีแอร์ ที่ไม่รู้ทางพาอ้อมโลก จนวนมาส่งที่เดิมแต่คิดตังและก็ต้องจ้างคันใหม่กว่าจะรู้เรื่องก็สักพักนึง ที่สำคัญสถานที่เราจะไปนะ ก็ไม่ห่างจากจุดที่เรายืนอยู่มากนัก

ได้นอนโรงแรมช้างเผือก ภาษาอังกฤษก็ ไวท์ เอเรเฟ่น ว่างๆก็ลงมาหน้าฟอนต์ ลงมาทานข้าวห้องอาหารเมนูที่สั่งประจำก็ ข้าวซอยเปี้ยว(กํวยเตี๋ยวมั้ง)และ ทมิ๊นโจ้ว(ข้าวผัดมั้ง) ถามลูกน้องเมื่อกี้ ลูกน้องบอกไม่ใช่><

อยู่พม่าเกือบอาทิตย์ ก็สนุกดี เดินไปไหนใครก็มอง เหมือน นทท.ต่างชาติมาเที่ยวไทยในอดีตนั้นละ ไปไหนคนก็มอง ไปยืนรอรถเมล์ได้เห็นคนพม่าวิ่งตามรถเมล์ด้วยสโล่ง(ผ้าถุง) ยืนเคี้ยวมากกันจั๊บๆ บ้านทิ้งลงพื้นจนทางเดินเต็มไปด้วยหมาก

เจออะไรๆมาเยอะ บอกได้เลยว่ากว่าจะตามประเทศไทยทัน อย่างน้อย20ปี และอีก20ปึไทยจะก้าวหน้าขนาดไหนเกียนละตื่นเต้น เพราะโครงสร้างพื้นฐานบ้านเราไปไกลมากและไกล้จะสมบูรณ์แล้วในยุคลุงตู่นี้ละครับ

ให้พม่ามี100ซูจี ก็ตามไทย ไม่มีวันทันอย่างแน่นอนครับ