บ้านไม่ใช่เซฟโซนจริงๆ

ตอนนี้เราอายุ17ปีค่ะ เหนื่อยกับที่บ้านมากๆ ตอนนี้อยู่ม.2 เราดร็อปเรียน2ปีเพราะว่าตอนนั้นเกเรแต่ว่าตอนนี้เราตั้งใจเรียนอยู่นะคะ เหตุเกิดจากวันนี้เรากลับจากรร.แล้วหนูเหนื่อยมากเราเลยขึ้นมาบนห้องแล้วทำการบ้านนั่งอยู่เงียบๆคนเดียว พอตาเรากลับมาก็ด่าเราใหญ่เลยค่ะ ด่าเพราะว่าเราชอบอยู่เงียบๆคนเดียว ประเด็นคือด่าแบบหยาบคายมากๆสารพัดคำจะด่าเลยค่ะ จริงๆแล้วเขาไม่ได้พึ่งจะเป็นแต่เป็นแบบนี้ตั้งแต่เราเกิด ทุกครั้งเราโกรธแล้วจะแอบร้องไห้คนเดียวนะคะ แต่ครั้งนี้เราเสียใจเราร้องไห้เรานั่งคิดไปร้องไห้ไปว่าเราทำอะไรผิด เราผิดขนาดนั้นเลยหรอเขาถึงด่าเหมือนว่าเราไปฆ่าใครมา ยิ่งเขารู้ว่าอะไรที่เขาพูดมันจะทำให้เราเสียใจ เขาจะพูดออกมาหมดเลยค่ะ เขาด่าเรื่องปมพ่อแม่เรา ด่าเรื่องอาชีพในฝันแล้วบอกว่าอย่างเราไม่มีทางประสบณ์ความสำเร็จหรอก โตไปจะทำอะไรกิน (อันนี้เราแปลให้สุภาพนะคะ) เราเคยมีพื้นที่เซฟโซนเป้นห้องนอนค่ะ แต่ตอนนี้ไม่มีแล้วอะไรที่เป็นความสบายใจของเราเขาเอาไปหมดเลยค่ะ เราเหมือนอยู่คนเดียวบนโลกจริงๆ ไม่มีแรงจะทำอะไรเลย หมดกำลังใจ😭😭 เราคิดว่าเราใกล้จะเป็นโรคซึมเศร้าแล้ว😭 เราอยากรู้ว่ามีใครเคยเจอแบบเราไหมคะ แล้วผ่านไปได้ยังไง เราขอกำลังใจหน่อยได้ไหมคะ😭😭
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่