คือเรื่องมีอยู่ว่าเราไปกินเหล้าบ้านเพื่อน แล้วในวงนั้นเพื่อนพาน้ามากินด้วย
พอกินไปสักพักเราก็เริ่มเมา แล้วก็เลอะเลือน จนน้าของเพื่อนบอกให้เรากลับบ้าน
แต่ด้วยความเมาของเรา เราพูดจาไม่ดีกับเขา แบบพูดไปทำนองว่า ถ้าน้าอยากให้ผมกับบ้าน
น้าก็มาโม้ก ... ของผมดิ แต่น้าเค้าเป็นผู้ชายนะ แต่ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย แต่ผมพูดไปด้วยความเมา
เหมือนคุยกับเค้าเป็นเพื่อนเล่นเลยเหมือนไปลามปามเค้า จนทุกคนในวงไม่โอเคกับผม จนสุดท้าย
ผมดึงสติกลับมาได้แล้วก็ยกมือขอโทษเค้า ทั้งน้ำตาเหมือนผมจะร้องให้ไปด้วยแล้วพูดคำว่าขอโทษไปด้วย
พอเช้าวันต่อมา ผมก็ไม่ได้ทักไปขอโทษเพื่อนผม เพราะผมลังเล ผมไม่มีกระจิตกระใจจะพิมพ์แม้แต่คำว่าขอโทษ
แต่สุดท้าย เพื่อนผมอีกคนก็ไปกินเหล้าบ้านเพื่อนคนนั้น เค้าก็มาเล้าให้ผมฟังว่า เพื่อนคนนั้นพูดถึงผมว่ายังไงบ้าง
พูดทำนองว่า ใจคอจะไม่ทักมาขอโทษกันเลยหรอ จนสุดท้ายผมก็ทักเค้าไป ขอโทษเค้าก็บอกว่า มองหาจุดผิดพลาด 
แล้วปรับปรุงตัวให้มันดีขึ้นซะเพื่อน แล้วผมก็อธิบายให้เค้าฟังว่าทำไมเช้าหลังจากเมาเหล้าไม่ทักไปขอโทษ ผมก็บอกเค้าไปว่า
บางทีที่กูไม่ขอโทษเลยเหมือนกูขอโทษเพื่อตัวเอง เหมือนกูขอโทษเพื่อให้ตัวเองโล่ง แต่คนอื่นเขาก็ไม่ลืมอยู่ดี 
แต่กูก็ไม่ได้โล่งอย่างที่ตัวเองคิดเหมือนกัน ในเมื่อกูยังคิดถึงเรื่องพวกนั้นอยู่ ถ้ากูลืมคนเดียว แต่คนอื่นเค้าไม่ลืมก็เท่านั้น
ถึงแม้จะดูเห็นแก่ตัว แต่ในเวลานี้คงไม่มีคำไหนดีเท่าคำว่า ขอโทษ แล้วละมั้ง ที่ผมต้องขอโทษเพื่อนผมอีกคน
ก็เพราะว่าน้าคนนั้นเป็นน้าที่อยู่ข้างบ้านมันด้วย เพราะบ้านของน้าเค้ากับเพื่อนผมสนิทกัน  ผมก็เลยตัดสินใจแบนตัวเอง
ว่าผมจะไม่ไปที่นั่นอีกแล้ว จนกว่าจะให้อภัยตัวเองได้ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันทั้งๆที่ผมขอโทษไปแล้วตอนนั้นที่ร้องไห้ในวง
แต่ทำไมเค้ายังต้องการคำขอโทษอีก แต่สำหรับเค้าอายจะคิดว่าคำขอโทษตอนเมามันไม่จริงใจมั้ง แต่ยังไง
ผมก็ต้องขอโทษอยู่ดี  แต่ผมก็ขอโทษไปหลายวันแล้ว เค้าก็ยังไม่คุยกับผมอีกเลย เหมือนเหตุการณ์ในตอนนั้น
จะทำให้ผมเสียเพื่อนไปแล้วสินะ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ถึงแม้จะขอโทษไปแล้วผมก็ยังไม่ลืมว่าผมเป็นคนใช้ไม่ได้แค่ไหน
นี่อาจจะเป็นค่าใช้จ่ายของบทเรียนในครั้งนั้นที่ผมต้องจ่ายก็ได้  ผมจะยอมรับแต่โดยดี