สสัสดีค่ะ เราคบกับคนๆนึงมาปีนี้ก็เข้าปีที่6 ช่วงแรกๆที่คบกันเราค่อนข้างเด็กหันรั้นไม่เอาไหน มีช่วงๆนึง3ปีที่แล้วเราเลิกกันไปประมาณ1-2เดือน ระหว่างที่เลิกกันเราก็ได้คุยกับผู้ชายคนนึงซึ่งเราคิดว่าเขาคงดีกับเรา เราก็คุยกันเฉยๆเรยๆ จนวันนึงฉันได้แอบเข้าไปในแชดแฟน ฉันเห็นแฟนของฉันคุยกับคนอื่นคุยกันอย่างสนิทและดูว่ามากกว่าคนคุยเราคิดไปเองเราฟุ้งซ่าน

จากนั้น...ช่วงเคาท์ดาวน์เราได้ไปเคาท์ดาวน์กับรุ่นพี่คนนั้น เราดื่มจนเมาได้ประมาณนึงพี่เขาจึงให้ไปนอนในห้อง เราจึงเผลอไปมีอะไรกัน (ก่อนที่จะมีอะไรกันเราคิดแต่เรื่องที่แฟนเราคุยกับคนอื่นแบบคนรัก) จนผ่านเรื่องนั้นมาได้สักพักเราคิดว่าคงไม่กลับไปหาแฟนเราแล้ว แต่เราคิดถึงแต่เขาทั้งยังห่วงรักและผูกพัน เราจึงขอกลับไปคบ พอเรากลับมาคบกันได้ปีนึง เราจึงบอกความจริงไป...


ซึ่งแน่นอนเขารับไม่ได้(เราเป็นคนแรกของกันและกัน) แต่เราพยายามง้อให้เขาอยู่ เราคิดว่าเขารับได้ แต่จริงๆแล้วในใจลึกๆเขาคนเกลียดและขยักแขยงเรามาก  ตลอดเวลาที่คบกันจนถึงปัจจุบัน เราจะถามแต่คำถามเดิมๆว่า "ไปมีอะไรกับเขาทำไม"  เราทะเลาะกันเรื่องนี้กันบ่อยมาก
เราพยายามใจเย็นและเข้าใจเขาให้มากขึ้น..แต่บางทีเราคิดว่า "เราควรออกมาดีมั้ยเพราะอยู่ไปเขาก็ไม่ได้มีความสุขกับเรา" เราพยายามทำดีมาโดนตลอดอาจมีงี่เง่าบ้าง แต่เรารู้ว่าเราทำตัวเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นไม่ทำตัวเหลวไหลแบบก่อน พยายามเข้าหาครอบครัว พยายามใจ พยายามเข้าใจเขา แต่เราคิดว่ามันจะดีกว่ามั้ยหากเราออกมา
.
.
เขาจะมีความสุขมากกว่ามั้ยถ้าไม่มีเรา
.
หรือเราควรทำยังไง