สวัสดีค่ะ วันนี้อยากจะว่าเล่าถึงความรู้สึกที่อัดอั้นในใจค่ะถือว่าเป็นการปลดปล่อยเผื่อจะได้เครียดน้อยลงบ้าง หนูอายุ16ปีค่ะ เติบโตมาในครอบครัวที่ไม่รวยมากพอมีพอใช้ค่ะอยู่กับครบครัวครบถ้วน หนูเคยคิดมาตลอดค่ะว่าครอบครัวมีเงินพอใช้ไม่ได้ขาดเหลืออะไรจนกระทั่งช่วง2-3ปีที่ผ่านมารู้สึกว่าครอบครัวเริ่มขัดสนด้านการเงินบ้างถึงขั้นทำให้พ่อเเม่ต้องทะเลาะกันเเละเริ่มหยิบยืมเงินคนอื่นค่อนข้างบ่อยมาตลอดจนถึงทุกวันนี้นับตั้งเเต่วันที่พ่อเเม่ทะเลาะกันเเละหลายครั้งที่ได้ยินเเม่หยิบยืมเงินคนอื่นกู้เงินต่างๆเเละเเม่กับพ่อก็ค่อนข้างเครียดมันทำให้หนูรู้สึกเเย่ทุกครั้งที่เเม่ยังยิ้มเเละดูเเลหนูเเละพี่สาวอย่างดีเเม้ในใจของเขาจะเครียดเพราะเรื่องปัญหาต่างๆ งั้นขอเข้าเรื่องเรื่องของหนูเลยละกันค่ะหนูเข้ารร.ในรร.หนึ่งตั้งเเต่อ.1จนถึงม.3ค่ะเป็นรร.เล็กๆเรียนฟรี15ปีค่ะเเม่เลยไม่ต้องเสียค่าเทอมให้เเต่ก็มีรายจ่ายนิดหน่อยเกี่ยวกับการเรียนหนูนั่งรถบัสไปรร.ค่ะเทอมล่ะ1500บาทถูกมากๆม.1-ม.3ได้เงินไปรร.วันละ60ค่ะถือว่าพอดีกินอิ่ม พอจบม.3พ่อกับเเม่ให้ไปสอบเข้ารร.ประจำจังหวัดค่ะจริงๆเเม่ก็ตามใจหนูค่ะอยากเรียนที่ไหนก็ตามใจเเต่พ่อค่อนข้างเป็นห่วงไม่อยากให้เรียนสายอาชีพสักเท่าไหร่เนื่องจากเป็นรร.เปิดกลัวหนูเกเรมั้งคะอีกอย่างคือพี่สาวก็เรียนรร.นี้พี่สาวก็เรียนรร.นี้ตั้งเเต่ม.1จนถึงม.6พ่อเลยอยากให้เรียนที่นี่หนูก็โอเคค่ะอยากไปสายอาชีพ50%อยากเรียนสามัญ50%สุดท้ายก็เลือกไปสอบรร.สามัญค่ะก่อนจะสอบร้องไห้ค่ะเพราะเครียดหนักมากๆกลัวไม่ติดเเละจะทำให้ลำบากครอบครัวต้องหารร.ให้อีกพ่อเเม่ก็ปลอบใจเเละบอกว่าไม่ติดก็ไม่เป็นไรเเต่สุดท้ายก็ติดค่ะหนูเเละครอบครัวดีใจมากเเละนี่เป็นครั้งเดียวที่ทำให้หนูมีความสุขตั้งเเต่เข้ารร.นี้มาค่ะ เล่าเรื่องหลังจากนี้กันเลยค่ะ หนูเลือกเรียนศิลป์จีนเพราะไม่รู้จะเลือกอะไรค่ะเเละพี่สาวก็เคยเรียนศิลป์จีนโดยไม่ได้คิดเลยว่ารร.เก่าไม่ได้มีสอนภาษาจีนเเละหนูเองก็ไม่ได้มีพื้นฐานเลย ผลการเรียนเทอมเเรกของม.4เเย่มากๆอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนหนูเสียใจมากภาษาจีนเเละอังกฤษหนูได้เกรดหนึ่งทั้งที่ควรเป็นวิชาทีรทำได้ดีเพราะหนูอยู่ศิลป์อังกฤษจีนเเต่หนูกลับทำมันได้เเย่ที่สุดเพราะไม่ใช่เรื่องที่ถนัด ย้อนกลับไปตอนอยู่.รร.เก่าหนูค่อนข้างเรียนเก่งเละได้เกรดที่ดีมาตลอดพ่อเเม่ก็ดีใจค่ะหนูเข้าใจว่ารร.เก่าค่อนข้างง่ายจึงทำให้หนูได้เกรดดีเเต่หนูก็ตั้งใจเรียนมาตลอดนะคะ พ่อมาอยู่รร.นี้ดูเป็นคนโง่มากจริงๆได้คะเเนนอันดับท้ายตลอดหนูรู้สึกเเย่มากทั้งๆที่พยามเเล้ว ตั้งเรียนมาเรียนที่นี่เเม้จะผ่านไปเทอมเดียวเเต่ร้องไห้บ่อยครั้งเพราะเครียดหลายเรื่องๆ ค่าเทอมเเม่ก็หยิบยืมมารวมทั้งค่ารถตู้รับส่งเทอมหนึ่งหมดไปเยอะ หนูคิดผิดรึป่าวที่มาเรียนที่นี่เเลกกับความภูมิใจของครอบครัวเเต่ไม่ค่อยมีความสุข ยังดีที่พี่สาวเรียนมหาลัยเเล้วเเละไม่ได้ขอเงินเเม่เนื่องจากทำงานไปด้วย
เเต่ว่าตอนนี้เเม่ตั้งท้องค่ะเลยไม่ได้ทำงานจริงๆเเม่ไม่ได้อยากมีค่ะเเต่มีไปเเล้ว กลายเป็นว่าพ่อต้องทำงานคนเดียววันหนึ่งได้ไม่ถึง500เเต่ต้องใช้เงินส่วนนี้ให้หนูไปรร.อีกเเละค่ากับข้าวอีกที่บ้านมีกัน7คนค่ะเเต่ละวันหมดไปเยอะค่าน้ำค่าไฟค่าไวไฟสงสารพ่อเเม่จริงๆหนูอยากเรียนจบเร็วๆอยากผ่านจุดนี้ไปไวๆจังอยากมีความสุขเเละหาเงินให้พ่อเเม่หนูคิดว่าชีวิตที่ไม่เป็นหนี้ดีที่สุด
ขอบคุณที่อ่านนะคะ หนูอาจจะเล่างงๆหลักก็ปัญหาการเรียนการเงินเเต่หนูเเค่อยากมาระบายเเค่นี้ก็สบายใจเเล้วนิดหน่อย
จริงๆก็อยากเล่าให้ละเอียดค่ะเเต่เล่าได้เพียงย่อๆพอหนูร้องไห้ขณะพิมพ์หายใจไม่ออกเเล้วค่ะ มาคิดอีกทีอายุ16ยังเครียดเท่านี้เเล้วพ่อเม่ที่เเบกรับทุกอย่างคงเครียดกว่าหลายเท่า หนูจะมีความสุขเพราะอยากให้พ่อเเม่มีความสุขไม่อยากให้เขาต้องมาเครียดเพราะหนูอีก หนูรักพ่อกับเเม่นะ
เรียนจบม.6เมื่อไหร่จะกลับมาอ่านอีกครั้งเเละบอกกับตัวเองว่า ‘‘เราข้ามผ่านมันมาได้เเล้วนะหลังจากนี้อย่าได้เครียดอีกเลยนะขอให้ตัวเองเเละครอบครัวมีความสุขมากๆ’’