หลังจากโสดมานานทุกวันนี้ผมเหมือนจะเริ่มชิน. แล้วก็เริ่มรักความโสดเข้าแล้ว. หลังจากโสดแรกๆ ผมขวนขวายหาความรักใหม่เยอะมากเพราะมองว่ามันเหงา ที่ไม่มีแฟน. แต่เมื่อผมได้เจอคนรอบข้างมันก็เป็นเหมือนแสงสว่างในชีวิตผม. บวกกับเวลาที่สอนเรา. จนปัจจุบันผมรู้สึกอิ่มเอมและมีความสุขกับความโสดที่เป็นอิสระของผม ถามว่ามีเหงามั้ย ตอนนี้ผมตอบตรงๆนะว่าไม่มี. มีคนเข้ามามั้ย มีครับ แต่เราก็คุยกันแบบไม่ใช้ความรักเชิงชู้สาวเป็นตัวกั้นกลาง. แต่ใช้เส้นใยของมิตรภาพและไห้ความจริงใจไห้แก่กัน. สิ่งนึงที่สิ่งนี้มีค่ามากสำหรับผมคือ. ผมไม่จำเป็นต้องสร้างตัวตนที่2 ตัวตนที่3 ในตัวผมเองเพื่อไห้คนใหม่ๆรู้จัก. แต่ผมได้เปิดเผยตัวผมจริงๆให้เขาได้รับรู้ ในฐานะเพื่อน. เกลิ่นมาซะเยอะ ผมเข้าเรื่องในเรื่องราวของผมเลยนะครับ. ว่าสิ่งที่ทำไห้ผม มูฟออนจากความเศร้า. มาสู่ ความสุขของหนุ่มโสดแบบผม. มันเริ่มต้นยังไง
ครั้นตอนที่ผมโสดใหม่ๆ ผมเพิ่งเข้ามหาลัยได้ไม่นานเองครับ. เลิกปุ๊ปใช้เวลาพักใจไม่นานมากประมาณ 3-4 วันผมก็เริ่มลบความรู้สึกเสียดายออกหมด เหลือเพียงชื่อเขาที่อยู่ในลิสแฟนเก่า (มันไม่มีใครลืมได้หรอก งั้นผมขอจดจำเขาไง้ในฐานะแฟนเก่าแล้วกัน อย่างน้อย เขาก็เคยทำไห้เรามีความสุข) ผมเริ่มต้นตั้งกระทู้ พันทิปหาแฟน หาคนคุย. แต่สิ่งที่ผมได้กลับมา คือ. คนหลากหลายนิสัย หลากหลายสภาพ. หาทั้งในเฟส ในไอจี. เริ่มคุย เริ่มทำความรู้จัก. แต่เชื่อมั้ยครับ สิ่งที่ผมได้กลับมา คืออะไร. คือความอึดอัด. ในขณะที่ผมคัดกรองคน(ความเห็นแก่ตัวนี้). ผมค่างใส่ทุกประโยคที่มีแต่ข้อดีในตัวผม. ใส่ทุกอย่างที่บางอย่าง อาจไม่ใช่ตัวตนเรา ให้หลายๆคนฟัง. เพียงเพราะอยากไห้คนเหล่านั้นประทับใจในตัวผม.
ระยะเวลาที่คุยหรือนัดทานข้าวกับคน กลุ่มนี้ (2-3คน). แต่เจอคนละครั้งนะครับ. ผมเริ่มรู้สึกว่าสิ่งที่ผมแสดงออกไปไห้เขาเห็นมันไม่ใช่ตัวผม. อย่างแรกคือ. ผมเป็นคนปากปีจอ. แต่ผมต้องแส้วเป็นคนพูดหวาน. จนวันนึงผมมีโอกาสคุยกับพี่คนนึงครับ. เขาบอกว่าเขามีแฟนแล้ว เขาพร้อมตะเป็นเพื่อนกับผม. ผมก็งงๆ แต่ก็ตอบไป. แล้วมีโอกาสนัดเจอกันหลายครั้ง. ครั้งนี้เปลี่ยนแปลงจากครั้งก่อนๆมากครับ. ผมเริ่มรู้สึกคุ้นชินและสนิทกับพี่เขามากขึ้น. ผมเริ่มมีเหตุการณ์ต่างๆมาปรึกษาพี่เขา ว่าทำถูกมั้ย. พี่เขาก็จะบอกตรงๆ. จะช่วยแก้ไข. ผมได้เริ่มรู้ข้อเสียของตัวเอง. เริ่มไห้ความเป็นตัวเองออกมาภายนอก. จนผมได้ตั้งกระทู้หาเพื่อน ชวนเที่ยวไรงี้ดู. เชื่อมั้ยครับ ว่าคนทักมาเยอะเหมือนกัน แต่คราวนี้ เป็นเพื่อนพี่น้อง จากหลากหลายเพศ. ทุกคนเริ่มจากการเกร็งๆ แต่สุดท้ายมันลงเอยที่ยังคุยกันได้ต่อเรื่อยๆ. หลายคนอกหักก็มาระบายไห้ฟัง. จนทุกวันนี้ คนจากกระทู้ที่ผมหาแฟนหายไปหมดแล้วครับ. แต่คนจากกระทู้หาเพื่อน คือยังอยู่ครบครับ. แม้จะผ่านไป2-4 ปีแล้ว.
การกำจัดความเหงา. คือการพร้อมเปิดตัวเอง. ผมเชื่อว่าทุกคนต้องมีความเหงา อยากมีแฟน. อยากมีคนคุย. แรกๆผมก็มีนั้นแหละครับ. แต่ลองมองดูคนรอบข้างก่อนครับ. คนรอบข้างนั้นแหละที่จะเป็นยาแก้เหงาไห้เราดีที่สุด. อย่างผมถ้าเหงาก็ทักชวนเพื่อนเที่ยว หากิจกรรมทำ. ตอนมีแฟนผมแทบจะไม่ได้ไปไหน. ตอนนี้อิสระเต็มที่ครับ.
แล้วถ้าสักวันมีคนที่เราถูกใจ. =. ใช่ครับผมคงไม่อยากโสดไปตลอดชีวิตหรอก. แต่ถ้าถามว่าผมอยากคบคนแบบไหน ผมอยากไห้มันเริ่มจากคำว่าเพื่อนจริงๆ อยากเจอคนที่เราเผยทั้งด้านดีและด้านลบไห้เห็นกัน ก่อนตัดสินใจคบมากกว่า คนที่มีแต่จะเสริมพาวเวอร์. เพิ่มพลังบวกไห้กัน. ถ้าเจอจริงผมคงตะครุบเลยครับ5555.
ชีวิตที่เหมือนจะ เสพติดความโสด
ครั้นตอนที่ผมโสดใหม่ๆ ผมเพิ่งเข้ามหาลัยได้ไม่นานเองครับ. เลิกปุ๊ปใช้เวลาพักใจไม่นานมากประมาณ 3-4 วันผมก็เริ่มลบความรู้สึกเสียดายออกหมด เหลือเพียงชื่อเขาที่อยู่ในลิสแฟนเก่า (มันไม่มีใครลืมได้หรอก งั้นผมขอจดจำเขาไง้ในฐานะแฟนเก่าแล้วกัน อย่างน้อย เขาก็เคยทำไห้เรามีความสุข) ผมเริ่มต้นตั้งกระทู้ พันทิปหาแฟน หาคนคุย. แต่สิ่งที่ผมได้กลับมา คือ. คนหลากหลายนิสัย หลากหลายสภาพ. หาทั้งในเฟส ในไอจี. เริ่มคุย เริ่มทำความรู้จัก. แต่เชื่อมั้ยครับ สิ่งที่ผมได้กลับมา คืออะไร. คือความอึดอัด. ในขณะที่ผมคัดกรองคน(ความเห็นแก่ตัวนี้). ผมค่างใส่ทุกประโยคที่มีแต่ข้อดีในตัวผม. ใส่ทุกอย่างที่บางอย่าง อาจไม่ใช่ตัวตนเรา ให้หลายๆคนฟัง. เพียงเพราะอยากไห้คนเหล่านั้นประทับใจในตัวผม.
ระยะเวลาที่คุยหรือนัดทานข้าวกับคน กลุ่มนี้ (2-3คน). แต่เจอคนละครั้งนะครับ. ผมเริ่มรู้สึกว่าสิ่งที่ผมแสดงออกไปไห้เขาเห็นมันไม่ใช่ตัวผม. อย่างแรกคือ. ผมเป็นคนปากปีจอ. แต่ผมต้องแส้วเป็นคนพูดหวาน. จนวันนึงผมมีโอกาสคุยกับพี่คนนึงครับ. เขาบอกว่าเขามีแฟนแล้ว เขาพร้อมตะเป็นเพื่อนกับผม. ผมก็งงๆ แต่ก็ตอบไป. แล้วมีโอกาสนัดเจอกันหลายครั้ง. ครั้งนี้เปลี่ยนแปลงจากครั้งก่อนๆมากครับ. ผมเริ่มรู้สึกคุ้นชินและสนิทกับพี่เขามากขึ้น. ผมเริ่มมีเหตุการณ์ต่างๆมาปรึกษาพี่เขา ว่าทำถูกมั้ย. พี่เขาก็จะบอกตรงๆ. จะช่วยแก้ไข. ผมได้เริ่มรู้ข้อเสียของตัวเอง. เริ่มไห้ความเป็นตัวเองออกมาภายนอก. จนผมได้ตั้งกระทู้หาเพื่อน ชวนเที่ยวไรงี้ดู. เชื่อมั้ยครับ ว่าคนทักมาเยอะเหมือนกัน แต่คราวนี้ เป็นเพื่อนพี่น้อง จากหลากหลายเพศ. ทุกคนเริ่มจากการเกร็งๆ แต่สุดท้ายมันลงเอยที่ยังคุยกันได้ต่อเรื่อยๆ. หลายคนอกหักก็มาระบายไห้ฟัง. จนทุกวันนี้ คนจากกระทู้ที่ผมหาแฟนหายไปหมดแล้วครับ. แต่คนจากกระทู้หาเพื่อน คือยังอยู่ครบครับ. แม้จะผ่านไป2-4 ปีแล้ว.
การกำจัดความเหงา. คือการพร้อมเปิดตัวเอง. ผมเชื่อว่าทุกคนต้องมีความเหงา อยากมีแฟน. อยากมีคนคุย. แรกๆผมก็มีนั้นแหละครับ. แต่ลองมองดูคนรอบข้างก่อนครับ. คนรอบข้างนั้นแหละที่จะเป็นยาแก้เหงาไห้เราดีที่สุด. อย่างผมถ้าเหงาก็ทักชวนเพื่อนเที่ยว หากิจกรรมทำ. ตอนมีแฟนผมแทบจะไม่ได้ไปไหน. ตอนนี้อิสระเต็มที่ครับ.
แล้วถ้าสักวันมีคนที่เราถูกใจ. =. ใช่ครับผมคงไม่อยากโสดไปตลอดชีวิตหรอก. แต่ถ้าถามว่าผมอยากคบคนแบบไหน ผมอยากไห้มันเริ่มจากคำว่าเพื่อนจริงๆ อยากเจอคนที่เราเผยทั้งด้านดีและด้านลบไห้เห็นกัน ก่อนตัดสินใจคบมากกว่า คนที่มีแต่จะเสริมพาวเวอร์. เพิ่มพลังบวกไห้กัน. ถ้าเจอจริงผมคงตะครุบเลยครับ5555.