ทุกคนเคยเป็นเหมือนฉันไหม พ่อเเม่ไม่เข้าใจ
ทุกอย่างที่ทำไม่ว่าจะอะไรก็ผิดไปหมด
ทำอะไรก็ไม่ดีอะไรก็โดนด่าโดนดุคะฉันเป็น
ฉันไม่เคยทำอะไรที่เข้าชอบฉันได้เเต่เจ็บใจ
ฉันโดนเปลี่ยนเปรียบอยู่เสมอว่าทำไมทำไม่ได้
เเบบนี้ล่ะเคยถามฉันบ้างไหมว่า ชอบไหม
   ฉันรู้สึกยังไง ทุกคนก็คงเป็นเหมือนกัน
เเต่ฉันทรมานมากที่สุด เพราะความที่เป็นลูกคนเดียว เหรอความหวังทุกอย่างที่ถูกฝากไว้
     "ฉันเข้าใจ เเต่ฉันไม่ได้ต้องการเเบบนี่"
ใช่ ที่ฉันเรียน มันไม่ได้เป็นเเบบที่ฉันต้องการไง
ฉันรู้ตัวเองเเล้ว เเต่มันอาจจะสายไปเเล้ว
 วันฉันกลับบ้านเพราะ ฉันพ้นจากกักวัน14วัน
เเต่ฉันกลัวมาหวังจะได้เจอหน้าพ่อเเม่
พ่อเเม่จะ คิดว่าตัวเอง สนิทกับลูกที่สุดใช่ไหม
เเต่ไม่ใช่กับฉัน ฉันสนิทกับย่าที่สุด เเต่เมื่อท่านจากโลกนี่ไป ฉันก็เหมือนตัวคนเดียวมาโดยตลอด
ต่อให้อยู่กับพ่อเเม่ เเต่ฉันคือตัวคนเดียว
เเม่ฉันมักจะบอกว่า "หันมานิ ดูสินี่ทาสนิ"
 ฉันไม่อยากจะเรื่องมาก ฉันเลือกที่จะเงียบ
มันเป็นวิธีที่ฉันเลือกจะทำ เวลาโดนดุ/ตี
 ต่อให้มันจะมี พรบ. คุ้มครองเด็ก
ช่วยอะไรไม่ได้หรอก ทุกคนคิดว่าฉันควรทำยังไง
 ฉันไม่อยากเรียนที่นี่ต่อ..ฉันเจอรร.ที่อยากเรียน
เเละมันคือฉัน เพราะมันคือความสามารถที่เเท้จริง
แต่ฉันก็ไม่อยากขัดพ่อเเม่ จึงเตรียมต่อไป
 ต่อให้เส้นทางจะมืด เเล้วไม่มีทางเห็น
ฉันควรทำยังไงดี จะทิ้งความฝันดีไหม
  ฉันไม่รู้จริงกว่าควรทำยังไง