ค่ะขออธิบายก่อนนะคะหนูเป็นลูกคนเดียวเเม่หย่ากับพ่อ(เเท้ๆ)ตั้งเเต่หนูยังเด็กเเล้วก็คบหาเเฟนใหม่มาเรื่อยๆ หนูโดนเเม่ดุเเละด่ามาตลอดจนตอนนี้หนูอยู่ม.4เทอม2 หนูรู้สึกพอหนูยิ่งโตมากขึ้นเเม่ก็ใช้อารมณ์มากขึ้นการพูดคำหยาบเป็นอะไรที่ธรรมดามากสำหรับหนูที่ได้ยินมาทุกวัน(กู  ลูกบัก อีขี้ข่า ลูกไม่มีพ่อ อีไร้ประโยชน์เเละบลาๆ)  เค้าบอกหนูว่าเค้าเริ่มรักน้อยลงทุกๆวัน เค้าเลี้ยงหนูเพราะหน้าที่ เเม่เริ่มโมโหเเบบไร้เหตุผลมากขึ้นตีหนูทุกครั้งที่หนูพูดไม่พอใจเค้า ยิ่งหนูขึ้นม.4เค้าตีหนูทุกๆวันหนูร้องไห้ทุกๆต้องร้องไห้คนเดียวพยายามให้ไม่มีเสียที่สุดถ้าเค้าจับได้ว่าร้องไห้ก็จะโดนตี หนูไม่รู้จะปรึกษาใครในความคิดหนูทุกวันคือตายมั้ยจะได้จบๆ เเต่อีกความคิดนึงก็ได้เเต่บอกตัวเองว่าทนนะอีก2ปีเอง ทุกวันนี้หนูห่างเหินกับเเม่มากๆหนูไม่รู้ว่ารักเเม่จริงๆหรือเเค่หน้าที่การเป็นลูก หนูอยากปรึกษาเเพทย์มากๆเเต่ไม่รู้จะไปยังไงเค้าไม่ยอมปล่อยหนูไปไหนมาไหนเองสักที่ หนูท้อมากอยู่รร.หนูตั้งใจเรียนมากพยายามทุกอย่างให้เค้าพอใจเเต่ก็ไม่เคยพอใจภูมิใจในตัวหนูเลย หนูได้เเต่มองตัวเองว่าอย่านิสัยเเบบนี้นะเเต่หนูกลับเหมือนเเม่ขึ้นเรื่อยๆ หนูควรจัดการความรู้สึกตัวเองยังไงดีคะให้อยู่กับเค้าเเบบไม่อึดอัดให้หนูมีเเรงบันดาลใจในการอยู่มากขึ้น (หนูเคยบอกว่าไม่ชอบในสิ่งที่เค้าทำเเบบนี้คุยด้วยเหตุผลเเต่ก็ไม่เคยฟังเเละโดนตีกลับมา หนักสุดคือการที่เค้าไปขังหนูไว้บ้านเช่าหลังเก่าหนูร้องไห้หนักมากเป็นการขังที่ไม่ใช่ให้อยู่ในบ้านนะคะเเต่เป็นการขังหนูไว้ในห้องโถงไม่มีอากาศเข้าเค้าปิดประตูเเละมืดมากมีเเค่ไฟห้องนํ้าดวงเล็กๆไม่มีอะไรเลยของกินนํ้าต่างๆหนูกลัวมากเหตุผลที่เค้าทำเเบบนี้คือการที่หนูไม่ยอมไล่คางคกที่อยู่ในห้องนํ้าซึ่งหนูก็กลัวเหมือนกันเค้าเขวี้ยงปาเเก้วขวดนํ้าทุกๆอย่างที่อยู่ใกล้ตัวใส่หนูเเล้วก็ปิดกรงเหล็กไว้เเล้วกลับบ้านที่อยู่(ปัจจุบัน)หนูโทรหาใครไม่ได้เค้าไม่ให้หนูจับทรศ.เรื่องนี้หนูไม่เคยบอกใครถ้าบอกไปก็จะโดนเเม่เด่าเเละตีอีก หนูไม่เข้าใจหนูไม่เคยนอกลู่นอกทางหนูไม่เคยคบกับใครไม่เคยมีเเฟนสักคน เเต่เค้าอยากได้ลูกที่ดี? เค้าเลี้ยงหนูเป็นหุ่นยนต์ทุกอย่างต้องได้ดั่งใจหนูเหนื่อยกับสิ่งที่หนูเจอมากๆไม่รู้จะจัดความรู้สึกยังไดีไม่รู้ตัวเองต้องทนไปจนถึงขั้นไหนสุขภาพจิตทุกวันนี้เเย่มากๆเหมือนต้องมาทนรับอารมณ์อยู่เสมอ