ช่วงเรืองอำนาจที่สุดของสุโขทัยคือในรัชกาลของพ่อขุนรามคำแหง ระหว่างปี พศ 1822-1842 ครับ แต่หลังจากพ่อขุนรามคำแหงสวรรคตลงในปี พศ 1842

มันก็เหมือนช่วงสุญญากาศทางอำนาจนะครับ ในระหว่างปี 1842-1890 มีกษัตริย์ 3 พระองค์ขึ้นปกครองเมืองต่อมา แต่กลับมีข้อมูลน้อยมาก โดยทั้งสามพระองค์คือ พญาไสสงคราม พญาเลอไท และ พญางั่วนำถม

ซึ่งพญาไสสงคราม กับพญาเลอไท เชื่อกันว่าเป็นโอรสของพ่อขุนรามคำแหงทั้งคู่ แต่การสละอำนาจของพญาไสสงครามให้พญาเลอไทนั้น มีข้อสันนิษฐานต่างๆกันไป โดยแนวคิดหลักเชื่อว่าเป็นการถ่ายโอนอำนาจโดยละม่อม ทว่าในความเป็นจริงอาจจะเป็นการพ่ายแพ้ทางการเมืองก็ได้

ส่วนพญางั่วนำถม มีความเชื่อมาจากอีกสายตระกูลหนึ่ง โดยเข้ายึดอำนาจในสุโขทัยจากพญาเลอไท แต่บางตำราก็ว่าเป็นน้องชายของพญาเลอไท

จากความคลุมเครือนี้ ผมมองว่า แสดงให้เห็นถึงการชิงอำนาจในสุโขทัย (อาจจะในแง่การชิงด้วยกำลังหรือการชิงอำนาจทางการเมือง) ทำให้เกิดสภาวะที่ไม่ค่อยอยากจะบันทึกเรื่องราวเท่าไหร่ หรือไม่มีอะไรน่าบันทึกให้เป็นเกียรติยศแก่กษัตริย์หน่ะครับ

การอ่อนแอของสุโขทัยอย่างต่อเนื่องยาวนานถึง 40 กว่าปีนี้เอง ทำให้แคว้นทางใต้อย่างละโว้ และ สุวรรณภูมิ เข้มแข็งขึ้นมาทาบบารมีสุโขทัย แถมแย่งชิงพันธมิตรหัวเมืองเหนืออย่างกำแพงเพชรไปอีกด้วย