ตามหัวข้อเลย มีใครที่อายุ 40ต้น แล้วรู้สึก lost แบบจะกลับก็กลับไม่ได้จะไปก็ไปไม่ถึง ทำงานมาเรียกว่าครึ่งชีวิต จะเรียกว่าประสบความสำเร็จก็พูดไม่ได้  จะว่าไม่ประสบความสำเร็จก็ไม่เชิง  เป็นความรู้สึกงงแบบไม่รู้จะยังไงดี  ยิ่งในยุคโควิด ธุรกิจที่ทำ(โรงแรม)ยิ่งกระทบหนักมาก จะอยู่เฉยก็รู้สึกเสียเวลา จะเเก้ปัญหาก็แก้ไม่ได้ เหมือนขับรถที่มันถูกลิมิตความเร็วไว้ จะเหยียบคันเร่งก็ไปไม่ได้ รังแต่จะทำให้เครื่องร้อน (ทุกข์ใจ) ขึ้นไปอีก  หันมาศึกษาธรรมะ ก็เย็นใจมีความสุขและเข้าใจธรรมมะมากขึ้น  แต่บางทีก็รู้สึกอยากปล่อยวางจากโลกรอบๆไปเลย ไปปลีกวิเวก เพราะสุดท้ายทุกสิ่งก็เป็นอนิจจังทุกขังอนัตตา  แต่ก็ยังไปได้ไม่ถึงขั้นนั้น  เหมือนติดอยู่ตรงกลางทั้งทางโลกทางธรรม ใครเป็นแบบนี้บ้าง แล้ววางใจตัวเองยังไงคะ
และอาการแบบนี้เป็นปกติของคนในวัยนี้ไหมคะ