เราสายตาสั้นใส่แว่นมาตั้งแต่ปลายๆป.3จนจะขึ้นป.4 เลยอ่ะ เพราะพ่อสายตายาว แม่กับพี่สายตาสั้น เราก็มาสายตาสั้นด้วย ช่างโชคร้ายจริงๆที่มีพ่อแม่มีพันธุกรรมสายตาสั้น เราต้องทำใจใส่แว่นมาจนถึงตอนนี้ก็26-27แล้ว ไม่เคยใส่คอนแทคเลนส์ เคยลองแล้วแม่บอกว่าทำใจใส่แว่นเหอะ เพราะแม่เคยใส่ครั้งเดียวคือวันแต่งงาน จนนับจากนี้ไม่ได้ใส่อีกเลยไม่ให้เราใส่คอนแทคเลนส์ เราเป็นคนนึงที่แต่งตาแต่งตาทาปาก คิ้วปัง แต่งตัวค่อนข้างตามสมัยหน่อยนะ แต่มาตกม้าตายคือดวงตา มันต้องเสริมความมั่นใจด้วยคอนแทคเลนส์ แม้แต่วันงานเลี้ยงรุ่น งานกลางคืน งานรับปริญญา เราก็ทำใจใส่แว่นมาอยู่ดีทุกเมื่อ มีทั้งหนักหน้า ลื่น แถมดูค่อนข้างมีอายุด้วย ขนาดเพื่อนสนิทสมัยมัธยมที่ไม่ค่อยแต่งหน้าแม้คิ้วยังไม่แตะ ท่าทางเงียบๆ เรียบร้อย เด็กเรียนใส่แว่นเขาก็ใส่คอนแทคเลนส์แล้ว ตัดมาที่เราแต่งตัวเด่นกว่าเขายังใส่แว่นอยู่เลย จริงๆเรามีแว่นสองอัน แม่บอกว่าแว่นอันเก่าขอบดำๆใส่แล้วดูน่ารัก แต่ส่วนตัวเราใส่แล้วมันเหมือนเด็กเนิร์ดอ่ะ แถมหน้าบานยิ่งกว่าเดิมเลย สมัยนี้ต้องเพิ่มความมั่นใจหน่อย เราคนนึงที่ไม่ชอบแต่งตัวเชย อย่างเราใส่แว่นแล้วมาใส่ชุดเรียบร้อยวินเทจอย่างเสื้อเชิ้ตกับกระโปรงยาวบวกเกล้าผมมันดูไม่ใช่แนวเราเลยแม้แต่นิดเดียว บวกกับอีกอย่างที่เราใส่แว่นมานานแต่ความจริงคือไม่อยากจะใส่เลย จะใส่คอนแทคก็เคร่งเรื่องความสะอาด ล้างมือบ่อยๆ ต้องคอยแหกตาใส่ถอดออก ถ้าฝึกบ่อยๆ มันจะง่ายเอง ถ้าเราใส่จะเหมาะกว่านี้อีก แต่เสียอย่างเดียวคือดวงตาเราบอบบางง่าย ต้องคอยขยี้ตาตลอด อาจติดปัญหาตรงนี้ ถ้าเป็นเรานะ จะทำงานทำมาหากิน ยอมเสียตังค์ไปทำเลสิคไปเลยนะ จะได้ไม่ต้องใส่ทั้งสองอย่างด้วย