เราคลอดลูกได้ เดือนกว่าๆ ต้องไปเลี้ยงลูกบ้านสามี เพราะเราตัวคนเดียว แม่เสียไปสามปีแล้ว  การที่ต้องไปอยู่บ้านสามีนั้น เป็นอะไรที่แย่อยู่แล้ว เพราะ ไม่สนิทตั้งแต่ทีแรก บ้านเขาจะหัวโบราณทุกอย่าง เช่น พยายามหาเปลให้หลานนอน พอลูกเรานอนกินนมในเปลหลับ เราบอกว่าต้องจับอุ้มเรอ พ่อสามีก็พูดว่า คนสมัยก่อนไม่เห็นต้องทำเลยก็โตกันมาได้ สรุป คืนนั้นน้องแหวะนม ส่วนแม่สามีก็โบราณไปอีก เสื้อผ้าลูกเราจะแห้งหรือไม่แห้งก็ต้องเก็บเข้าบ้านด้วยเหตุผลที่ว่า กลัวผีกระสือจะมาเช็ดปาก ทำให้เรางงมากๆ  เขากับเราต่างกันโดยสิ้นเชิ้ง พื้นที่ของเราจริงๆ มีแค่ห้องแคบๆ เพราะเวลา เราเดินมาหน้าบ้าน แม่สามีนั่งอยู่ก็จะหันหลังให้ไม่ก็เดินไปที่อื่น  มันทำให้เรารู้สึกไม่ดี เลยกลายเป็น เวลา เราอยู่ในบ้าน พ่อแม่สามีจะอยู่หน้าบ้าน  พอแม่อยู่ในบ้านเลี้ยงลูกเรา พ่อสามีอยู่หน้าบ้านเราก็ไม่มีที่อยู่คือต้องไปนั่งในห้อง เพราะถ้าเราเดินไปหน้าบ้าน เขาก็จะเดินไปที่อื่น มันทำให้ยิ่งอึดอัด สามีก็รักพ่อแม่สามีมาก เรามีบ้าน ตอนนี้สามี ทำงานที่บ้านเราก็บอกให้กับมาอยู่บ้านเราได้ไหม แบบพ่อแม่ลูก แต่สามีกับพามาแค่สองวันด้วยเหตุผบที่ว่าปู่ย่าคิดถึงหลาน แต่ไม่คิดถึงความอึดอัดที่เรามี  เขาห้ามเรากินทุกอย่าง เพราะกลัวลูกเราท้องเสีย เช่น ห้ามเรากินกะทิ แต่เขากับซื้อขนมที่มีกะทิกันมากินทุกครั้ง พวกเขาไม่เคยนึกถึงเราเลย แต่จะนึกถึงลูกตัวเองกับหลาน อาทิเช่น เราผ่าคลอดมาได้สองวัน เราอาบน้ำลูกแต่ด้วยที่อากาศมันหนาว พออาบเสร้จเราก็อุ้มลูกที่ตัวเปียกไปที่เบาะที่เตรียมไว้ ซึ่งเราเดินช้า เพราะเจ็บแผล แม่สามีก็ว่า เดินเร็วๆสิ ลูกหนาว แต่กับไม่นึกถึงเราที่เจ็บแผล กับกันถัดมาอีกคืน เราก็เจ็บแผลไป เลี้ยงลูกไป ตอนกลางคืนทรมานมากเพราะ เราไม่เคยอดนอน เราเรียกสามีให้ช่วยหยิบนู้นนี้ แม่สามีก็เดินมาไล่สามีให้ไปนอน แล้วบอกว่า เด่วต้องขับรถไปทำงาน เรานี้น้ำตาตกเลย พวกเขาไม่ได้นึกถึงเราเลย  สามีก็ไม่ได้แค่เราเท่าไหร่ เพราะคิดว่าเราอยู่ได้ เราเคยพูดกับสามีแล้ว แต่ก็ไร้ประโยชน์ เพราะยังไงเราก็ต้องเลี้ยงลูกอยู่บ้านเขา เราแค่อยากระบายความอึดอัดนี้ค่ะ