เราเป็นคนมีความมั่นใจในตัวเองสูงมากเรียนเก่ง ทำกิจกรรมรร . หรือไปเเข่งบ่อยมาก จนมีคนเริ่มไม่ชอบเราหมั่นไส้เรา บูลลี่เราด่าเราประมาณว่าเรามั่นหน้า เราโดนแกล้งเราก็สู้กลับ จนเรื่องถึงหูคุณครู แต่คุณครูกลับบอกให้เราลดความมั่นใจของตัวเองลงบ้าง ตอนนั้นเราสับสนมาก การที่เราเป็นตัวเรามันผิดมากเลยหรอคะ? ภายนอกเรายิ้มแบบปกติ แต่ข้างในเรารู้สึกเหมือนเกิดหลุมดำในใจเรา ต่อมาเราก็โตขึ้นครอบครัวที่เราคิดมาเสมอว่าสมบูรณ์พ่อแม่รักกัน

ก็จบลงเพราะว่าพ่อเรามีเมียน้อยเราเสียใจสับสนมากเพราะพ่อเป็นคนที่เรารักเเละเคราพมากที่ผ่านมาพ่อกับแมาทำให้เราเห็นเสมอว่าพวกเขารักกันมากทุกวันอาทิตย์วันหยุดเราจะตรงกันเราจึงใช้เวลาครอบครัวด้วยกันตลอดแต่มันก็จบลง เราเครียดมากๆจนวันหนึ่งเราทนไม่ไหวเราเราเลยเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาเพื่อนสนิทว่าเราควรจะทำยังไงต่อไปดี เพื่อนเราก็บอกว่าไม่ต้องคิดมากตอนนั้นเราเริ่มรู้สึกดีขึ้นที่ยังมีเพื่อนอยู่ข้างๆเเต่เราก็เหมือนโดนตอกหน้าเพราะว่าเพื่อนสนิทเราที่เราเชื่อใจเเละดีด้วยมาตลอดช่วยเหลือทุกสิ่งทุกอย่าง เพื่อนที่นอนด้วยกัน กินข้าวด้วยกันผ่านอะไรมาก็เยอะ เอาเรื่องปัญหาในครอบครัวของเรา ไปเล่าให้คนอื่นฟังเหมือนเราเป็นตัวตลก ใช่ เราผิดเองที่ไปเล่าให้เพื่อนฟังจากนั้นพอเรารู้เราก็เเยกออกมาอยู่คนเดียวเเต่ปัญหาก็ยังมีมาเรื่อยๆๆๆๆๆทั้งจากครอบครัวเเละ เพื่อน รุ่นพี่ที่เกลียดเราในใจเรารู้สึกมีหลุมดำที่ลึกขึ้นๆๆๆในใจเรา จนนานวันเข้ารู้สึกตัวอีกครั้งเราก็ไม่เคยยิ้มหรือหัวเราะอีกเลย เราเหมือนลืมไปแล้วว่าความสุขคืออะไรทำอย่างไรจึงจะมีความสุข🥲