ก่อนอื่นเราขอเกรินก่อน เรามีความรู้สึกว่าชอบอยู่คนเดียวตั่งเเต่ช่วงม.2-3 ตอนนี้เราอยู่ม.6 เรามีความคิดที่ว่าถ้าเราหายไปก็คงดี เราไม่ค่อยมีความสุขกับการใช้ชีวิตมีปัญหาทั้งที่บ้านเเละที่โรงเรียน เรียนตามเพื่อนไม่ทัน พอมีคนใช้คำพูดรุนเเรงกับเรา เราก็มักจะเก็บเอามาคิดมาก พอคิดมากๆเราก็อยากทำร้ายตัวเอง เราพยายามหาวิธีที่จะฮีลตัวเองเเล้ว เเต่เราก็กลับไปจุดเดิมทุกๆวัน ยิ่งตอนนี้เรียนออนไลน์เรายิ่งรู้สึกกำลังดิ่งลงสู่ความมืด เรารู้สึกว่างเปล่าไปหมดโลกที่เคยมีสีสันก็กลับเป็นสีเทา เราไม่รู้ว่ามันเริ่มตั่งเเต่เมื่อไหร่เเละตอนไหน เราพยายามดึงตัวเองกลับมาหลายครั้งมาก เราอยากเล่าเรื่องนี้ให้ใครได้ฟังบ้าง เเต่เรากลัว กลัวว่าถ้าเล่าออกไปเเล้ว พวกเขาจะมองว่าเป็นเรื่องไรสาระ เเต่สำหรับเรามันไม่ใช่เลย เรารู้สึกว่าเราไม่เหลือใคร ถ้าบอกเเม่ไปเขาก็ได้เเต่ใช้คำพูดรุนเเรงตอบกลับมา ในตอนนี้เรารู้สึกเครียดมาก เราเหมือนกับกำลังหลงทวงที่หาทางออกไม่เจอ จนถึงเมื่อวานเราได้ลองตัดสินใจทำร้ายตัวเอง เเล้วเราก็ได้รู้ว่ามันเป็นอีกทางหนึ่งที่สามารถช่วยเราได้ (สำหรับเรานะ) ตอนนี้เราว่าเรารู้สึกดีขึ้นมานิดนึงเเล้ว เราจึงอยากรู้ว่าเรากำลังเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า เราอยากหาวิธีเเก้ไขมันด้วยตัวเอง เราหวังว่าทุกคนจะเข้าใจเรา เเละไม่มองว่าเรากำลังเรียกร้องความสนใจนะคะ.