เคยตั้งกระทู้ไปสองครั้งแล้วค่ะ แง แต่รอบนี้นึกอยากจะพิมพ์เล่าอีกครั้งค่ะ ไม่ได้มาถามนะคะฮืออ(ตั้งกระทู้สนทนาไม่ได้ค่ะแง) คือ หนูชอบเพื่อนสนิทตัวเองที่เป็นผญเหมือนกันอ่ะค่ะ ช่วงที่รู้จักกันใหม่ๆเขาไม่ใช่คนที่ชอบเพศเดียวกันค่ะ แต่ก็ทำใจมาแล้วค่ะ เพราะว่าเรื่องแบบนี้มันสมหวังยาก ช่วงแรกๆที่ชอบก็พยายามหาเรื่องคุยทักเขาจนเขารำคาญเลย แบบว่าเขาไม่เคยคุยกับใครเลยค่ะ เป็นประเภทที่ไม่เคยมีแฟนเลยค่ะ เลยไม่เคยคุยกับใครแบบจิงจังทุกวันเลย พอมีคนทักมาถามนั่นนี่เยอะๆก็รำคาญ หลังจากโดนด่าไปก็คือไม่กล้าทักไปอีกเลยค่ะ จนผ่านมาเกือบสามปี จู่ๆก็มีเรื่องให้ได้คุยกันทุกวันพอได้คุยกันทุกวันแล้ว รู้สึกว่าขาดไม่ได้แล้งอ่ะค่ะ อีกฝ่ายก็ตาม ถ้าเราตอบช้าก็งอน อ่านไม่ตอบก็งอน คือตอนนี้มันกลายเป็นว่า เราต้องคุยกันทุกวันค่ะ ง้องอนกันเหมือนแฟนเลยค่ะ เรามีความสุขนะคะ แต่มันก็ไม่ใช่ความสัมพันธ์ที่ชัดเจนอยู่ดีเพราะงั้นเลยมีบางครั้งที่อยากถามไปตรงๆเลย แต่กลัวเสียเพื่อนดีๆไปแบบนี้ ล่าสุดนี้เพื่อนบางคนในห้องเริ่มสังเกตแล้วว่าเรากับเพื่อนมีซัมติงกันค่ะ คือแซวอ่ะค่ะ เราเขินค่ะไม่พูดไม่จาอะไรเลยได้แต่ทำหูทวนลม ส่วนเขาก็เงียบค่ะ เราไม่รู้ว่าเขาเขินแล้วทำแบบเดียวกันหรือแค่ไม่สนใจ สับสนไปหมดเลยค่ะกับคนนี้ อ้อ แล้วก็เราสองคนมีสรรพนามเรียกกันด้วยค่ะ คือมันไปถึงขั้นนั้นแล้ว เพราะงั้นเลยตัดสินใจว่าจะบอกเขาวันปัจฉิมเลยค่ะ ทำใจมาแล้วค่ะ ความกล้าทั้งชีวิต  พร้อมที่จะกลับบ้านไปร้องไห้ค่ะ แต่ถึงยังไงเราก็จะไม่มีวันเกลียดเขาค่ะ เขาคือรักแรกพบของเราเลย ต้องขอบคุณมากกว่าที่ทำให้มีความสุขมากๆขนาดนี้ เพราะฉะนั้น ทุกคนคะ เป็นกำลังใจให้เราด้วยนะคะ เมษายนนี้ค่ะ อีกไม่กี่เดือน จะมาอัพเดตให้อ่านอีกนะคะ ถึงแม้ว่าคำตอบมันจะออกมาไม่ดี แต่จะมาอัพเดตให้รู้แน่นอนค่ะ